ก๊อกๆๆ ...
        
          เสียงเคาะเรียกจากประตูหน้าห้อง ทำให้ศิราที่กำลังเตรียมอาหารมื้อค่ำเงยหน้าขึ้นอย่างแปลกใจ
พร้อมๆกับปลดผ้ากันเปื้อนออกวางไว้ แล้วเดินไปยังต้นเสียงนั้น

          “ที่รัก ผมมาแล้วจ้ะ”

          เสียงชายหนุ่มนำมาก่อนที่ศิราจะทันก้าวไปหา  และเป็นอีกครั้งที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว กว่าจะรู้ว่าอะไร
เป็นอะไรเธอก็เข้าไปอยู่ในวงแขนนั้นเรียบร้อยแล้ว
  
           “ว้าย .. “

           อุทานได้เพียงเท่านั้น ริมฝีปากบางที่ไร้สีสันสังเคราะห์แต่งแต้ม ก็ถูกขโมยจุมพิตไปอีก

           “อื้อ .. “

            แม้จะตกใจเพราะถูกจู่โจมแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว หากรสสัมผัสทำให้ศิราอดที่จะโต้ตอบไปบ้างไม่ได้

           “ชื่นใจจัง ที่รักของผม”

            เนิ่นนานกว่าประโยคแรกจะหลุดคำถามออกมาจากปากของศิรา แต่ตัวของเธอกลับยังคงอยู่ในอ้อมกอดนั้น

            “คุณมาเร็วจังค่ะ .. ฉันยังเตรียมของไม่เสร็จเลย”

            “ผมหิวน่ะสิ  เลยรีบมา”

            คำพูดนั้นคงจะเป็นเพียงคำพูดธรรมดาทั่วไป ถ้าคนพูดจะไม่มองศิราด้วยสายตาที่ทำให้เธอต้องรีบพาตัวเอง
            หนีจากวงแขนของเขาแล้วหันหลังเดินเข้าครัวไปพร้อมด้วยอาการเต้นแปลกๆที่หัวใจ

            ชายหนุ่มเดินตามศิราไปนั่งตรงข้ามโต๊ะที่เธอกำลังเตรียมอาหารจานสุดท้าย ระหว่างแกะกระดุมแขน
            เสื้อแล้วพับขึ้นมาสองสามทบก่อนเอ่ยว่า

           “เหนื่อยจังเลย ผมอยากอาบน้ำ”

            อีกครั้งที่คำพูดเรียบๆของเขา ทำให้เธอต้องละมือจากจานอาหารแล้วหันไปที่อ่างล้างจานก่อนหยิบ
            บางสิ่งขึ้นมา

           “นี่ครัวค่ะ และนี่ก็น้ำยาล้างจาน ฉันมีสก็อตไบรท์ด้วย คุณจะใช้แบบสีเขียวหรือแบบฟองน้ำมีตาข่ายคะ”
    
            เสียงหัวเราะดังขึ้นทันทีที่ศิราพูดจบ  เขาต้องข่มอารมณ์ขันครู่หนึ่งก่อนจะใช้ส้อมที่วางอยู่ใกล้จิ้มหมูน้ำผึ้ง
            เข้าปากเคี้ยวพลางพูดขึ้น

            “แหม  ที่รักจ๊ะ ก็ผมร้อนนี่นา แต่ถ้าคุณใส่ตาข่ายแทนฟองน้ำ ผมก็จะยอมใช้น้ำยาล้างจานแทนสบู่ เอ้า
              ยอมใช้ครัวเป็นห้องน้ำเลยก็ได้”

             เพี๊ยะ ..

  >>>>>>>>>