ผมฟังดนตรีบ่อย   เพราะ เลือกที่จะฟัง  ไม่ใช่เพราะความจำเป็น

ผมไม่ได้มีความรู้อะไรในเรื่อง  ตัวโน๊ต   แต่พอจดจำเสียงเครื่องดนตรีต่างๆได้ดีพอสมควร

ภาษาดนตรีที่ผมหมายถึง    จึงไม่ใช่ภาษาเขียน หรือ ตัวโน๊ตแต่อย่างใด
แต่หมายถึง   สิ่งอันผมรับรู้อย่างพินิจพิเคราะห์จากโสตประสาทเท่านั้น

ประกอบด้วย   อารมณ์ดนตรี   ความหนาแน่นของเสียงต่างๆ
ความเร็วความช้าของการไหลเลื่อนของเสียง
โทนเสียง    การประสานและจังหวะของกลุ่มเสียงที่มีการทับซ้อน  อันน่าทึ่ง
ตลอดจน  บางครั้ง   ฉงนในผลกระทบต่อจินตนาการ  และเหตุผลที่โยงไปสู่แบบแผนของที่มาที่ไปของดนตรี

ธรรมชาติของดนตรี...ช่างสอดคล้องกับธรรมชาติของจิตใจมนุษย์นะ  ผมว่า..
จิตใจในแง่  ที่มีระเบียบ   ไหลเลื่อน   ไร้การติดตรึง แค่ดำเนินไปตามครรลองทิศทางที่มันเป็น...
จะมีเจตจำนงหรือไม่   ก็ไม่อาจระบุได้    แต่เมื่อมีจุดเริ่มต้น  ก็ย่อมมีจุดสิ้นสุด  หรือจบลง


ชีวิต(แง่หนึ่ง)ในฐานะผู้สังเกต   ก็แค่ตามให้ทันตามความเป็นจริง
และถ้าจะอยากเข้าใจถ่องแท้ขึ้น   ก็แค่ส่งผ่านเป็นกิริยาท่าทางผ่านร่างกายออกไป  
บ่งบอกถึงการไหลเลื่อนไปกับความแปรเปลี่ยนอย่างสอดคล้องสมจริง
ไม่นำหน้ามากไป หรือล้าหลังเกินไป    จนขาดสภาพสอดคล้องกับความเป็นจริงของสถานการณ์   
ความโอเคก็ไม่พรากจากไปไหน...



แบบโปร่งเบา  ฟังสบายๆ



คุณเชื่อไหมว่า  ดนตรีช่วยส่งเสริมการใช้ภาษาได้   ภาษาเขียนนี่แหละ...