ไม่มีคลิปมาแปะ  เอาบทละครล่วงหน้ามาฝาก  สนุกมาก( ผู้จัดการวันละจึ่ง ขัดใจที่สุด)



กากับหงส์ ตอนที่ 3
      
       สหรัฐขับรถมาส่งมดดำกับอิทธิ ไม่นานนักรถแล่นจนมาถึงหน้าตลาด
      
       “จะลงตรงไหนกันล่ะ” สหรัฐถาม
       อิทธิกำลงจะชี้จุดให้รถจอด มดดำดึงมือไว้แล้วบอกเอง
       “ไปข้างหน้าอีกหน่อยนึง ถึงทางแยกแล้วเลี้ยวขวา”
       อิทธิมองมดดำงงๆ มดดำแอบอมยิ้มยักคิ้วให้ สหรัฐไม่ได้มองทั้งคู่ก็เลี้ยวรถมาจนมาถึงอีกทางแยก
       “เดี๋ยวตรงไปแล้วเลี้ยวขวาอีกที”
       สหรัฐขับต่อ
       “จะถึงรึยังเนี่ย ฉันก็มีงานรออยู่เหมือนกันนะ”
       “ขับไปเถอะน่า หาเรื่องมาช่วยฉันเองไม่ใช่เหรอ”
       อิทธิมองขวับที่มดดำ สหรัฐก็งงๆ
       “เลี้ยวขวานี่ แล้วเลี้ยวขวานั่นอีกทีก็ถึงแล้ว”
       สหรัฐขับรถมาตามที่มดดำบอก จนมาถึงหน้าตลาดจุดเดิม สหรัฐมองดูรอบๆ
       “เฮ้ย!นี่มันจุดที่ผ่านมาเมื่อกี้นี่นา นี่เธอหลอกให้ฉันวนรอบตลาดเหรอ”
       มดดำแกล้งงง
       “ฉันน่ะเหรอหลอก หลอกที่ไหน ฉันแค่ลองสั่งดูว่าคุณจะเชื่อไหม อืมม...ก็เชื่องดีนะ”
       สหรัฐทั้งอึ้ง ทั้งโกรธ
       “นี่เธอว่าฉันเป็นหมาเหรอ”
       “ฉันพูดสักคำเหรอ...พี่อิทลงกันเถอะ”
       มดดำรีบดึงมืออิทธิพาลงจากรถ
       “เอ่อ...ขอบคุณนะครับ...มดดำขอบคุณคุณสหรัฐหน่อยสิ”
       “ขอบคุณ ลาขาด...”
       มดดำขอบคุณแบบห้วนๆแล้วก็ลากอิทธิหนีไปเลย สหรัฐมองตามฉุนๆ
       “โหย...แสบจริงๆเด็กอะไร” เขาเจ็บคอ “โอ๊ย”
       สหรัฐมองตามเซ็งๆแล้วขับรถออกไป
      
       มดดำกับอิทธิเดินมาด้วยกัน
       “มดดำไม่น่าไปแกล้งคุณสหรัฐเขาเลยนะ เขาอุตส่าห์มาส่งเรา” อิทธิรู้สึกผิด
       “ก็ฉันหมั่นไส้นี่ ไม่รู้จักฉันแล้วมาหาว่าฉันไม่รักแม่ทำไม ถ้าฉันมีเงินฉันจะปล่อยให้แม่ติดตารางเหรอ พี่อิทก็รู้นี่”
       “แต่คุณสหรัฐเขาไม่รู้ เขาเพิ่งเจอเราเขาก็พูดตามที่เห็น...มดดำ พี่รู้ว่ามดดำรู้สึกไม่ดีที่ช่วยน้าส้มไม่ได้ แต่จะไปพาลลงที่คนอื่นที่เขาพูดไม่เข้าหูมันก็ไม่ถูกนะ”
       มดดำชะงักหยุดเดินคิดตามที่อิทธิพูด
       “ว้า...แล้วนี่ฉันควรทำไงดีอ่ะ นาย เอ๊ย...คุณสหรัฐก็ไปแล้ว”
       “คราวนี้ก็คงต้องปล่อยไปเพราะเราก็ไม่รู้จะไปตามขอโทษเขาที่ไหน จำไว้เป็นบทเรียนแล้วกัน ต่อไปจะได้แก้ปัญหาถูกจุด”
       “ขอบคุณนะพี่อิท รู้ไหมว่าพี่ดีกับฉันมาก!จนฉันรู้สึกว่าพี่เป็นพี่ชายแท้ๆของฉันเลย”
       มดดำยิ้มแล้วเดินไป อิทธิมองตามแล้วรู้สึกไม่อยากเป็นแค่พี่ชาย
      
       มดดำกับอิทธิรับเงินค่าเข็นผักจากแม่ค้า ทั้งสองไหว้อย่างอ่อนน้อม แต่พอเดินห่างออกมา มดดำก็ดูเงินในมืออย่างเซ็งๆ
       “เฮ้อ...วันนี้เลยได้แค่ร้อยเดียวเอง”
       “เอาน่ามดดำ อย่างน้อยวันนี้เราสองคนก็ได้ช่วยจับโจร มันมีค่าทางใจยิ่งกว่ารายได้จากที่เข็นผักนะ”
       “แต่มันก็ไม่พอค่าปรับแม่นี่”
       มดดำมองดูไปรอบๆ
       “มองหาอะไรเหรอมดดำ”
       “ก็ฉันจะดูว่ามีใครมีอะไรให้ฉันทำรึเปล่าไง จะไปรับจ้างเค้า อยากได้เงินอีก”
       อิทธิส่งเงินให้
       “เอาของพี่ไปก็ได้ ส่วนที่เหลือเดี๋ยวไปขอยาย หรือไม่ก็ยืมคนแถวนี้”
       “พี่อิท...ฉันขอบคุณมากนะ แต่พี่อย่ามาลำบากเพื่อฉันกับแม่เลย ฉันจะหาเงินเอง”
       “หาเงิน มดดำจะทำไง” อิทธินึกได้ “อย่าบอกว่าต่อยมวยอีกนะ”
       “มันเป็นวิธีเดียวที่ฉันจะได้เงินเยอะและเร็วที่สุด”
       “โธ่...มดดำ พี่ขอร้องล่ะ อย่า...”
       “สายแล้ว พี่อิทจะไปเรียนไม่ใช่เหรอ”
       “ไม่...ถ้าลงมดดำดื้อแบบนี้พี่ไม่ยอมไปเรียนหรอก”
       อิทธิจ้องหน้าไม่พอใจ มดดำถอนใจเครียด
      
       ที่บริษัท Jewelry by Pimphan...สิริยุพายืนรอสหรัฐอยู่หน้าแผนกต้อนรับของบริษัทอย่างกระวนกระวาย
       “เอ้...ต่อสายหาคุณรัฐให้พี่หน่อย ป่านนี้ยังมาไม่ถึงบริษัทอีก”
       พนักงานตอนรับจะกดโทร แต่สหรัฐเดินเข้ามาพอดี มือถือสูทมาด้วย แต่เสื้อเชิ้ตกับไทเลอะเทอะไปหมด
       “อุ๊ย...ไม่ต้องแล้ว คุณรัฐมาแล้ว”
       สิริยุพารีบวิ่งเข้าไปหาแต่พอมาใกล้ๆมองแล้วต้องชะงัก
       “อุ๊ย...ทำไมคุณรัฐมอมแมมมาเชียวคะ”
       สหรัฐ พยามนึกหาเหตุผล
       “อ๋อ...คือผมหลงทางน่ะครับ แล้วก็รถเสียเครื่องรวน ยางแตกก็เลยต้องเปลี่ยนยางด้วย”
       สหรัฐพยายามยิ้มกลบเกลื่อน สิริยุพารู้สึกว่าเจ้านายแปลกๆ
       “รถป้ายแดงเนี่ยนะคะเสีย แล้วสมัยนี้ยังมีรถยนต์ยางแตกอีกเหรอคะ”
       สหรัฐไม่รู้จะตอบยังไงเลยรีบเปลี่ยนเรื่อง
       “เข้าเรื่องของเราดีกว่าครับ ผมมาทำงานวันแรกนี่ พี่ยุพาต้องพาผมไปแนะนำกับพนักงานหรือเปล่า”
       “ยุพาเชิญผู้บริหารแต่ละแผนกแล้วค่ะ ถ้าคุณรัฐพร้อมจะเรียกพวกเขามาแนะนำตัวเลย”
       “รบกวนเวลางานเขาเปล่าๆ เดี๋ยวพี่ยุพาช่วยพาผมไปแนะนำตามแผนกจะดีกว่า”
       “แหม...คุณรัฐนี่น่ารักจังเลยนะคะ ไปค่ะ”
       ทั้งคู่เดินคุยไปด้วยกัน
      
       สิริยุพาพาสหรัฐไปดูและแนะนำแผนกต่างๆของบริษัท เริ่มที่แผนกเจียระไน สิริยุพาเดินนำเข้ามา ผู้จัดการจะลุกจากโต๊ะ สหรัฐโบกมือไม่ต้อง แล้วผู้จัดการก็พาเข้าไปที่แผนกเจียร พนักงานยกมือไหว้...ต่อมาก็ไปที่แผนกบัญชี ทุกคนยืนไหว้ สหรัฐยิ้มแย้มทักทายทุกคน...ไปที่โรงอาหารของโรงงาน สหรัฐทักทายเหล่าแม่ครัวอย่างดี...ช่วงกลางวันคนงานนั่งทานอาหารกัน สหรัฐนั่งทานด้วย พนักงานสาวบางคนพอเห็นสหรัฐหล่อก็มีแอบกรี๊ดบ้าง สหรัฐพยายามพูดคุยทำความรู้จักกับพนักงานทั้งชายหญิงด้วยท่าทีสุภาพจนเป็นที่ประทับใจของทุกแผนก ทั้งแผนกที่อยู่ในบริษัทและในโรงงานผลิตจิวเวอร์รี่
      
       มดดำในชุดนักมวยเดินเข้ามากับอิทธิ มายืนประจันหน้ากับจิ๊กโก๋และนักมวย โดยมีกรรมการยืนอยู่ตรงกลาง แวดล้อมไปด้วยชาวบ้านกองเชียร์ จิ๊กโก๋ยิ้มหยัน พูดเสียงก้อง
       “น้องมดดำดำๆๆๆ...มาคราวเน้...อาจไม่ง่ายเหมือนคราวก่อนนะจ๊ะๆๆๆ...”
       มดดำจ้องหน้า
       “พูดแบบมนุษย์เป็นมั้ยเนี่ย เดี๋ยวได้สูญพันธุ์อีกรอบ”
       จิ๊กโก๋สะดุ้ง
       “อูย!”
       “เพิ่มเดิมพันอีกสามเท่าเลยเป็นไง”
       จิ๊กโก๋อึ้ง
       “พี่น่ะลงได้อยู่แล้นนน...อย่าว่าแต่สามเท่าเลย สิบเท่าก็ยังหวายๆๆ กลัวน้องจะไม่เสียแค่นั้นแหละ”
       “ไม่ต้องห่วง ฉันชนะแน่”
       “บร๊ะ!”
       จิ๊กโก๋กับมดดำจ้องหน้ากันเอาเรื่อง อิทธิตัดบท
       “มดดำไปเตรียมตัวเถอะ อย่าให้มันพูดอีกเลย พี่เกลียดสำเนียงมันว่ะ”
       จิ๊กโก๋มองหน้า อิทธิรีบลากมดดำเข้ามุมเพื่อเตรียมตัว
       “มดดำ...พี่ว่าเราไม่น่าไปเรียกเงินเพิ่มเลย”
       “ไม่เป็นไรหรอกพี่อิท ฉันชนะแน่ ฉันมั่นใจ”
       “เอาล่ะ ไงพี่ก็ขอให้ชนะนะ”
       มดดำกับอิทธิยิ้มให้กัน แล้วกรรมการเดินมาบอกให้พี่เลี้ยงทั้งสองแยกกันไป ก่อนจะให้สัญญาณเริ่มชก
      
       สิริยุพาเอารายงานต่างๆให้สหรัฐดู
       “นี่เป็นรายงานประชุมใหญ่ล่าสุดค่ะ แล้วอีกแฟ้มก็จะเป็นรายชื่อลูกค้าทั้งในและต่างประเทศ ส่วนแฟ้มสีส้มก็จะเป็น...”
       สิริยุพามองไปก็เห็นสหรัฐเปิดดูแล้วเผลอยิ้มโดยไม่มีเหตุผล ยิ้มอยู่นานจนสิริยุพาแปลกใจ
       “คุณรัฐคะ...คุณรัฐ...” สิริยุพายื่นหน้าไปจ่อหน้าสหรัฐ “คุณคะ!”
       สหรัฐสะดุ้ง
       “เฮ้ยย!!”
       “คุณรัฐโอเครึป่าวคะ”
       สหรัฐไม่รู้จะตอบยังไง
       “โอเค...ครับ โอเค เดี๋ยว...พี่ยุพาไปดูงานทางอื่นก่อนก็ได้นะครับ ผมขออ่านรายงานนี่คนเดียวก่อน”
       “ค่ะ ถ้ามีอะไรสงสัยก็เรียกยุพานะคะ”
       พอสิริยุพาออกไป สหรัฐก็คิดถึงเรื่องเมื่อเช้า ตอนที่มดดำกับอิทธิเดินออกมาหน้าโรงพักแล้วเขาเดินตามมาต่อว่า
       “นั่นแม่เธอเหรอ...ทำไมไม่ช่วย ที่กับคนอื่นละเห็นไปช่วยเขา กับแม่ตัวเองปล่อยติดตารางซะงั้น”
       “นี่ คุณไม่รู้เรื่องอะไรอย่าพูดดีกว่า”
       “ไม่รู้อะไรก็เห็นๆอยู่”
       อิทธิรีบบอก
       “เอ่อ...คุณสหรัฐครับ มดดำกำลังหาเงินมาเสียค่าปรับอยู่ครับ”
       สหรัฐอึ้ง
       “หา...เงินค่าปรับแค่ไม่กี่ตังค์เนี่ยนะ”
       “ไม่กี่สตางค์สำหรับคุณมากกว่าครับ”
       มดดำตัดบท
       “พอเถอะพี่อิท ไม่ต้องอธิบายอะไรให้คนแบบนี้ฟังหรอก”
       “นี่ฉันมันเลวอะไรกันนักกันหนา เมื่อกี้ที่ฉันไม่อยากมาที่นี่ก็เพราะฉัน    อยากจะไปหาหมอ ฉันเจ็บคอ ลงมาช่วยเธอ ไม่ขอบคุณแต่มาด่าซ้ำ แถมฉันจะไปหาหมอก็ไม่ให้ไป ฉันก็มาเป็นพยานให้แล้ว ฉันยังเลวอีกเหรอ”
       มดดำเถียงไม่ออก
      
       “โอเค...ขอโทษก็ได้ งั้นคุณไปหาหมอสิ เดี๋ยวคอหักตายมาโทษฉัน”