วันนี้อิฉันไปทำธุรกรรมทางการเงิน (ถอนเงิน) กับแบงค์ม่วง
เนื่องด้วยเป็นตัวเลขเหยียบหกหลักเลยไปถอนที่เคาน์เตอร์แทนการกด ATM
ไปสาขาที่เปิดใหม่ เพราะเห็นคนไม่ค่อยเยอะ ทั้งที่ไม่ประทับใจกับบริการครั้งแรกเท่าไรนัก

ครั้งแรก ไปเปิดบัญชีตอนช่วงวันปีใหม่ แต่พนักงานแบงค์ไม่ได้ให้ปฏิทินมา ตอนนั้นอิฉันก็ลืม
จนวันรุ่งขึ้นไปสาขาที่ใช้ประจำ เค้าให้ปฏิทินมาพร้อมสวัสดีปีใหม่
เลยนึกได้ว่า อ้าวเมื่อวานเพิ่งเปิดบัญชีทำไม่ให้ปฏิทินอิฉันมาเลยหว่า
ว่าแล้วก้ต้องเดินกลับไปที่สาขานั้นอีกครั้งเพื่อทวงปฏิทิน
ค่าไม่ได้มากหรอกค่ะ แต่แสดงถึงความเอาใจใส่ลูกค้าของพนักงานสาขานั้นๆต่างหาก

วันนี้ไปสาขาใหม่อีกครั้ง เพราะอยู่ใกล้กับอีกแบงค์ที่จะไปทำธุรกรรมทางการเงิน
ไปยืนต่อคิวที่เคาน์เตอร์สูงจนเป็นคิวหน้าสุด พอดีเคาน์เตอร์เตี้ยว่าง พนักงานเลยเรียกอิฉันไปใช้บริการ
อิฉันบอกว่ามาถอนเงิน เซ็นต์ชื่อต่างๆเรียบร้อย พนักงานก็เตรียมเงินก้อนที่ให้อิฉัน
(ไม่ได้นับนะคะ แค่หยิบเงินออกมาหนึ่งปึกใหญ่ แล้วดึงแบงค์ออกไปไม่กี่ใบ)
แล้วพนักงานก็เดินไปใส่เครื่องนับที่หลังเคาน์เตอร์สูง ซึ่งเปิดแค่เคาน์เตอร์เดียวจากทั้งหมดสามเคาน์เตอร์
อิฉันก็นั่งรอว่าเมื่อไรพนักงานจะเรียกอิฉันไปดูเครื่องนับ เพราะนั่งอยู่ตรงนั้นมองไม่เห็น
เนื่องจากะระหว่างเคาน์เตอร์เตี้ยและสูงมีผนังกั้นอยู่ มีช่องแค่เพียงคนเดินไปด้านหลังได้เท่านั้น

แต่ไม่ค่ะ ไม่เรียก แล้วเธอก็เดินกลับมาพร้อมเงินที่เครื่องนับเสร็จแล้ว
อิฉันก็นึกว่า อ๋อ เดี๋ยวเธอจะนับให้อิฉันดูอีกรอบ
แต่ไม่ค่ะ เธอส่งเงินมา อิฉันนั่งงง ตาโต อึ้ง ไม่ได้พูดอะไรวินาทีนั้น
เธอเห็นอิฉันนิ่งไป เธอเลยบอกว่า นับสิคะ จะได้รู้ว่าเงินครบไม่ครบ

เอ่อ อิฉันงง แต่ก็นับแบงค์นับร้อยใบไปด้วยท่าทีงกๆเงิ่นๆเพราะไม่ใช่พนักงานแบงค์
นับไปลืมไป นับไปเท่าไรแล้วเนี่ย นับใหม่อีก คนต่อคิวคงงงว่าอีป้านี่ทำไมนานจัง

อิฉันก็เห็นด้วยอ่ะนะคะ ที่ลูกค้าควรจะต้องนับเพื่อยืนยันมันก็ถูกต้องแล้ว
แต่ช่วยนับให้อิฉันเห็นก่อนกับตาได้มั๊ยคะ จะเครื่องหรือคนนับก็ตามทีค่ะ

แล้วถ้าอิฉันถอนเงินสามสิบล้าน อิฉันต้องมานับเองแบบนี้ด้วยมั๊ยคะ
แค่สงสัยค่ะ สงสัย