จากประสบการณ์ตรงของคุณแม่เราเองค่ะ อาจจะยาวซักหน่อยนะคะ
เอาอาการคร่าว ๆ ของคุณแม่เราก่อนนะคะ ตอนแรกเลยแม่เราเค้าปวดหลังบ่อย ๆ เวลาไปหาหมอ (สิทธิบัตรทองค่ะ) หมอก็จะแค่บอกว่าไม่ให้ยกของหนัก ไม่ให้นั่งหรือยืนนาน ๆ แต่ไม่ได้บอกหรือเตือนเลยว่าต่อไปอาการจะลุกลามไปถึงไหน ซึ่งแม่เราทำไม่ได้ซักอย่างเพราะมีอาชีพค้าขาย จนมีวันนึงแม่นั่งเก้าอี้แล้าพลาดก้นจ่ำเบ้าแต่ก็ยังไม่มีอาการอะไร พอผ่านไป 3 วันถึงได้แสดงอาการคือปวดหลังบริเวณสะโพกแล้วเจ็บจีดไปถึงปลายเท้า ร่วมกับมีอาการชาที่ขา ยืนหรือเดินนาน ๆ ไม่ได้จะเจ็บปวดมาก ถึงขนาดว่าเวลาอาบน้ำต้องเอาเก้าอี้เข้าไปในห้องน้ำด้วย
แม่เลยไปหาหมอคลีนิกเกี่ยวกับกระดูกและข้อ หมอก็สันนิษฐานว่าน่าจะเป็นหมอนรองกระดูกทับเส้นประสาทแต่ยังเป็นไม่มาก ให้กำลังใจว่ากินยาไม่นานก็หาย หมอเลยฉีดยาให้แล้วให้ยามากินและนักอาทิตย์เว้นอาทิตย์เพื่อไปฉีดยาและเอายามากินอีก ทำอย่างนี้อยู่สองเดือนอาการแม่ไม่ดีขึ้น ระหว่างนี้แม่ก็ตระเวนไปหาพวกหมอนวดที่ไหนใครว่าดีแม่ไปหมด บางทีเราไม่เห็นด้วยแต่แม่อยากไปก็ต้องพาไป เช่น สะกิดไหมฟ้า (เกิดมาเพิ่งเคยได้ยิน เป็นการเอาเข็มมาสะกิดที่ผิวบริเวณที่ปวด บอกว่าเพื่อใให้พังพืดมันหายไป ที่ปวดนี่เพราะพังพืดเกาะ คนเป็นอัมพาตทำแล้วยังหาย - -" ) ผลที่ได้มาคือแผลจุด ๆ เต็มขา แต่แม่บอกว่าดีขึ้นปวดน้อยลง แต่เราว่าแม่อุปทานมากกว่า
หลังจากสองเดือนเลยไปบอกหมอว่ากินยามาเป็นเดือนแล้วไม่เห็นดีขึ้นเลย ตอนกลางคืนขาจะชามาก บางคืนก็ปวดจนนอนไม่ได้ หมอเลยชวนให้ผ่า (ไหนตอนแรกบอกเป็นไม่เยอะไง ทำไมต้องผ่าอ่ะ) เราเลยเริ่มไม่เชื่อใจหมอคนนี้ เพราะตั้งแต่ไปหาก็ไม่เคยแนะนำอะไรเกี่ยวกับการปฏิับัติตัวของคนไข้เลย เราต้องมาหาข้อมูลเองในเน็ตทุกอย่าง ทั้งท่าบริหาร ลักษณะการนั่งการนอน ใช้เข็มขัดพยุงหลัง วิธีการลักษณะมีทางไหนได้บ้าง ซึ่งก็มาเจอการกายภาพบำบัดที่เราสนใจเป็นพิเศษ
ที่เรายังไม่ให้แม่ผ่าเพราะฐานะทางบ้านไม่ได้ร่ำรวย สองสามแสนคงสู้ไม่ไหว ถ้าเป็นของรัฐแค่รอทำ MRI ก็เป็นปีเข้าไปแล้ว กว่าจะได้ผ่าไม่รู้ต้องรอนานเท่าไหร่ เลยเลือกการทำกายภาพบำบัดที่มหิดล ศาลายา เพราะเจอในเน็ตว่าที่นี่เชี่ยวชาญด้านนี้
เดี๋ยวมาต่อนะคะ
[CR] แชร์ประสบการณ์ การรักษาโรคหมอนรองกระดูดทับเส้นประสาทค่ะ
เอาอาการคร่าว ๆ ของคุณแม่เราก่อนนะคะ ตอนแรกเลยแม่เราเค้าปวดหลังบ่อย ๆ เวลาไปหาหมอ (สิทธิบัตรทองค่ะ) หมอก็จะแค่บอกว่าไม่ให้ยกของหนัก ไม่ให้นั่งหรือยืนนาน ๆ แต่ไม่ได้บอกหรือเตือนเลยว่าต่อไปอาการจะลุกลามไปถึงไหน ซึ่งแม่เราทำไม่ได้ซักอย่างเพราะมีอาชีพค้าขาย จนมีวันนึงแม่นั่งเก้าอี้แล้าพลาดก้นจ่ำเบ้าแต่ก็ยังไม่มีอาการอะไร พอผ่านไป 3 วันถึงได้แสดงอาการคือปวดหลังบริเวณสะโพกแล้วเจ็บจีดไปถึงปลายเท้า ร่วมกับมีอาการชาที่ขา ยืนหรือเดินนาน ๆ ไม่ได้จะเจ็บปวดมาก ถึงขนาดว่าเวลาอาบน้ำต้องเอาเก้าอี้เข้าไปในห้องน้ำด้วย
แม่เลยไปหาหมอคลีนิกเกี่ยวกับกระดูกและข้อ หมอก็สันนิษฐานว่าน่าจะเป็นหมอนรองกระดูกทับเส้นประสาทแต่ยังเป็นไม่มาก ให้กำลังใจว่ากินยาไม่นานก็หาย หมอเลยฉีดยาให้แล้วให้ยามากินและนักอาทิตย์เว้นอาทิตย์เพื่อไปฉีดยาและเอายามากินอีก ทำอย่างนี้อยู่สองเดือนอาการแม่ไม่ดีขึ้น ระหว่างนี้แม่ก็ตระเวนไปหาพวกหมอนวดที่ไหนใครว่าดีแม่ไปหมด บางทีเราไม่เห็นด้วยแต่แม่อยากไปก็ต้องพาไป เช่น สะกิดไหมฟ้า (เกิดมาเพิ่งเคยได้ยิน เป็นการเอาเข็มมาสะกิดที่ผิวบริเวณที่ปวด บอกว่าเพื่อใให้พังพืดมันหายไป ที่ปวดนี่เพราะพังพืดเกาะ คนเป็นอัมพาตทำแล้วยังหาย - -" ) ผลที่ได้มาคือแผลจุด ๆ เต็มขา แต่แม่บอกว่าดีขึ้นปวดน้อยลง แต่เราว่าแม่อุปทานมากกว่า
หลังจากสองเดือนเลยไปบอกหมอว่ากินยามาเป็นเดือนแล้วไม่เห็นดีขึ้นเลย ตอนกลางคืนขาจะชามาก บางคืนก็ปวดจนนอนไม่ได้ หมอเลยชวนให้ผ่า (ไหนตอนแรกบอกเป็นไม่เยอะไง ทำไมต้องผ่าอ่ะ) เราเลยเริ่มไม่เชื่อใจหมอคนนี้ เพราะตั้งแต่ไปหาก็ไม่เคยแนะนำอะไรเกี่ยวกับการปฏิับัติตัวของคนไข้เลย เราต้องมาหาข้อมูลเองในเน็ตทุกอย่าง ทั้งท่าบริหาร ลักษณะการนั่งการนอน ใช้เข็มขัดพยุงหลัง วิธีการลักษณะมีทางไหนได้บ้าง ซึ่งก็มาเจอการกายภาพบำบัดที่เราสนใจเป็นพิเศษ
ที่เรายังไม่ให้แม่ผ่าเพราะฐานะทางบ้านไม่ได้ร่ำรวย สองสามแสนคงสู้ไม่ไหว ถ้าเป็นของรัฐแค่รอทำ MRI ก็เป็นปีเข้าไปแล้ว กว่าจะได้ผ่าไม่รู้ต้องรอนานเท่าไหร่ เลยเลือกการทำกายภาพบำบัดที่มหิดล ศาลายา เพราะเจอในเน็ตว่าที่นี่เชี่ยวชาญด้านนี้
เดี๋ยวมาต่อนะคะ