คือขอระบายหน่อยนะครับ เพราะ ณ ตอนนี้ไม่มีใครให้คุย ปรึกษา ระบายได้เลย
ตั้งแต่ผมเรียน ปวช - ปวส จะมีเพื่อน ผู้หญิง 3 คน คอยช่วยเหลือไม่ว่างานเดี่ยว งานกลุ่ม เขาก็คอยช่วยถึงบางทีไม่ค่อยเต็มใจ
แต่เราก็ซื้อขนมเลี้ยงเวลาไปเที่ยวไหนไม่ไกลจากบ้านก็จะไปเป็นเพื่อนเดินด้วย แต่ก็ต้องแยกย้ายเพราะเรียนคนละที่กันแล้ว
พอมาตอน ปี3 เทอม 1 ผมก็ได้มาเรียนกับเพื่อนสนิทตอน ปวช 1 คน และก็มีเพื่อนของเพื่อน คนข้างบ้านเป็นแฝดอีก 2 คน
ในห้องก็จะมีที่พอคุยได้อยู่ 4 คน จาก 11 คนในห้อง
เทอมแรกก็คุยปกติดี มีงานไรถามไถ่ ไปไหนชวน การบ้านคอยสอนให้ แต่พอ เทอม2 มันก็เปลี่ยนไป คือใน กลุ่มนั้นไม่ค่อยคุยกับผมจน ณ ตอนนี้แทบนับคำได้ว่าคุยไรไปบ้าง แต่ผมก็ไม่ได้ซีเรียสไรเพราะเคยอยู่ตัวคนเดียวมาแต่ก็ต้องหาเพื่อน เพราะ มหาลัย มันต้องมีงานกลุ่มหรือคู่
ไอตัวเราทุกครั้งก็จะเป็นเศษเกิน เพื่อนเกี่ยงกันว่าคนนี้เอาไปคนนู้นเอาไป ถ้าไม่ได้อาจารย์เจาะจง ก็ไม่มีใครเอา
เพื่อนกลุ่มอื่นก็ไม่มีเ้พราะเรียนเลิก บ่าย 3 ก็ต้องกลับมาทำงานจนเย็น ช่วงนั้นเพื่อนก็จะชวนกันไปเที่ยวแต่เราก็ปฏิเสธว่าต้องทำงาน
ก็ไม่ได้โกหกอะไรเพื่อนก็รู้เราทำงานนับวันนานเข้าเพื่อนเลยจึงไม่ชวนขนาดพักกลางวันจะไปกินข้าวก็ไม่มีใครเอ่ยชวนเราก็เก็บของช้าไม่มีใครรอก็ต้องเดินคนเดียวแต่ดีที่บ้านใกล้ มหาลัย เลยกลับมากินบ้านแต่มันก็เหงานะ
จนเมื่อวันก่อนเรียนวิชาวิจัย ครูเขาให้ผลัดกันตรวจงานของเพื่อน2คน เพื่อนมันนั่งข้างๆแทนที่จะถามว่าให้ตรวจไหมไม่มีหันไปคุยกับ
แฟนกับเพื่อนเหมือนเราไม่มีตัวตน เราก็ต้องไปขอความช่วยเหลือจากเด็กอีกกลุ่มซึ่งเป็นเพื่อนตอน ปวช แต่ไม่ค่อยสนิทยังดีที่เขายังช่วยแต่ก็
อยู่คนละคณะมันก็ลำบากเวลาช่วยงานหรือขอความช่วยเหลือ
เพื่อนสนิทผมก็ติดกับแฟนทั้งที่เทอม 1 มันโดดไปไหนเราก็ไปเป็นเพื่อนเพราะเทอม 1 รู้สึกมันไม่ค่อยสนิทกับแฟนมากนักพอมาเทอม 2 ก็เลยสนิทกันมากขึ้นจนลืมเราเพื่อนทั้ง4คนเขาก็เป็นแฟนกันในกลุ่มนั้นเไอเรามันคนที่5 เศษเกินก็ไม่มีใครสน
เกรดเฉลี่ยนเทอม1 ก็น้อยมากจนพ่อแม่บอกว่าถ้าเทอม2 ไมุ่ถึงเกรด3 ก็ไม่ต้องเรียนแล้วออกมาทำงานเต็มตัว แต่ที่บ้านไม่เคยรู้เลยว่าเวลาไปเรียนมันอึดอัดแค่ไหนนับเวลาเลิกเรียนรีบกลับบ้านไม่อยากพูดคุยกับใคร
หลายท่านอาจเห็นว่าผมเห็นแก่ตัว หรือ ทำไมไม่พยายามด้วยตัวเองเรียนมันไม่เกี่ยวกับเพื่อน
ก็จริงผมไม่ได้ทำงานเดี่ยวหรืองานกลุ่มด้วยตัวเองจะมีเพื่อนคอยช่วยมาตลอดแต่บอกตามตรงเครียดปวดหัวนอนไม่หลับมาหลายวันแล้ว
ผมจะปรับตัวกับการอยู่คนเดียวยังไงเวลาเรียนต้องทำงานคู่ผมควรทำอย่างไร?
ปล.เป็นกระทู้แรกอาจจะยาวไปบ้างเพราะอึดอัดไม่มีที่ระบายจริงๆขอบคุณที่มาให้คำแนะนำนะครับ
ไม่มีเพื่อนคุยด้วย ?
ตั้งแต่ผมเรียน ปวช - ปวส จะมีเพื่อน ผู้หญิง 3 คน คอยช่วยเหลือไม่ว่างานเดี่ยว งานกลุ่ม เขาก็คอยช่วยถึงบางทีไม่ค่อยเต็มใจ
แต่เราก็ซื้อขนมเลี้ยงเวลาไปเที่ยวไหนไม่ไกลจากบ้านก็จะไปเป็นเพื่อนเดินด้วย แต่ก็ต้องแยกย้ายเพราะเรียนคนละที่กันแล้ว
พอมาตอน ปี3 เทอม 1 ผมก็ได้มาเรียนกับเพื่อนสนิทตอน ปวช 1 คน และก็มีเพื่อนของเพื่อน คนข้างบ้านเป็นแฝดอีก 2 คน
ในห้องก็จะมีที่พอคุยได้อยู่ 4 คน จาก 11 คนในห้อง
เทอมแรกก็คุยปกติดี มีงานไรถามไถ่ ไปไหนชวน การบ้านคอยสอนให้ แต่พอ เทอม2 มันก็เปลี่ยนไป คือใน กลุ่มนั้นไม่ค่อยคุยกับผมจน ณ ตอนนี้แทบนับคำได้ว่าคุยไรไปบ้าง แต่ผมก็ไม่ได้ซีเรียสไรเพราะเคยอยู่ตัวคนเดียวมาแต่ก็ต้องหาเพื่อน เพราะ มหาลัย มันต้องมีงานกลุ่มหรือคู่
ไอตัวเราทุกครั้งก็จะเป็นเศษเกิน เพื่อนเกี่ยงกันว่าคนนี้เอาไปคนนู้นเอาไป ถ้าไม่ได้อาจารย์เจาะจง ก็ไม่มีใครเอา
เพื่อนกลุ่มอื่นก็ไม่มีเ้พราะเรียนเลิก บ่าย 3 ก็ต้องกลับมาทำงานจนเย็น ช่วงนั้นเพื่อนก็จะชวนกันไปเที่ยวแต่เราก็ปฏิเสธว่าต้องทำงาน
ก็ไม่ได้โกหกอะไรเพื่อนก็รู้เราทำงานนับวันนานเข้าเพื่อนเลยจึงไม่ชวนขนาดพักกลางวันจะไปกินข้าวก็ไม่มีใครเอ่ยชวนเราก็เก็บของช้าไม่มีใครรอก็ต้องเดินคนเดียวแต่ดีที่บ้านใกล้ มหาลัย เลยกลับมากินบ้านแต่มันก็เหงานะ
จนเมื่อวันก่อนเรียนวิชาวิจัย ครูเขาให้ผลัดกันตรวจงานของเพื่อน2คน เพื่อนมันนั่งข้างๆแทนที่จะถามว่าให้ตรวจไหมไม่มีหันไปคุยกับ
แฟนกับเพื่อนเหมือนเราไม่มีตัวตน เราก็ต้องไปขอความช่วยเหลือจากเด็กอีกกลุ่มซึ่งเป็นเพื่อนตอน ปวช แต่ไม่ค่อยสนิทยังดีที่เขายังช่วยแต่ก็
อยู่คนละคณะมันก็ลำบากเวลาช่วยงานหรือขอความช่วยเหลือ
เพื่อนสนิทผมก็ติดกับแฟนทั้งที่เทอม 1 มันโดดไปไหนเราก็ไปเป็นเพื่อนเพราะเทอม 1 รู้สึกมันไม่ค่อยสนิทกับแฟนมากนักพอมาเทอม 2 ก็เลยสนิทกันมากขึ้นจนลืมเราเพื่อนทั้ง4คนเขาก็เป็นแฟนกันในกลุ่มนั้นเไอเรามันคนที่5 เศษเกินก็ไม่มีใครสน
เกรดเฉลี่ยนเทอม1 ก็น้อยมากจนพ่อแม่บอกว่าถ้าเทอม2 ไมุ่ถึงเกรด3 ก็ไม่ต้องเรียนแล้วออกมาทำงานเต็มตัว แต่ที่บ้านไม่เคยรู้เลยว่าเวลาไปเรียนมันอึดอัดแค่ไหนนับเวลาเลิกเรียนรีบกลับบ้านไม่อยากพูดคุยกับใคร
หลายท่านอาจเห็นว่าผมเห็นแก่ตัว หรือ ทำไมไม่พยายามด้วยตัวเองเรียนมันไม่เกี่ยวกับเพื่อน
ก็จริงผมไม่ได้ทำงานเดี่ยวหรืองานกลุ่มด้วยตัวเองจะมีเพื่อนคอยช่วยมาตลอดแต่บอกตามตรงเครียดปวดหัวนอนไม่หลับมาหลายวันแล้ว
ผมจะปรับตัวกับการอยู่คนเดียวยังไงเวลาเรียนต้องทำงานคู่ผมควรทำอย่างไร?
ปล.เป็นกระทู้แรกอาจจะยาวไปบ้างเพราะอึดอัดไม่มีที่ระบายจริงๆขอบคุณที่มาให้คำแนะนำนะครับ