เด็กวัยนี้เอาแต่ใจทุกคนแหละค่ะ มากบ้าง โคตรมากบ้าง แล้วแต่พื้นนิสัยและการเลี้ยงดู

ถ้าไม่จำเป็น ไม่ควรตีเค้านะคะ เค้าจะเริ่มเข้าใจว่า เวลาไม่พอใจให้ตี แล้วจะยิ่งกลายเป็นเด็กอารมณ์ร้ายค่ะ

วัยนี้ไม่ใช่วัยที่จะเข้าใจกติกาสังคมหรือการอยู่ร่วมกับผู้อื่น ถ้าบอกให้เค้าเข้าคิว ให้เค้าเอาของเล่นที่เค้ากำลังอยากเล่นให้เพื่อน เค้าจะยังทำไม่ได้ค่ะ ไม่ใช่อบรมมาไม่ดี แต่น้องยังเด็กเกินไปที่จะเข้าใจค่ะ

พยายามลดความขัดแย้งในบ้านลง อะไรที่ไม่จำเป็น ก็ไม่ต้องไปทะเลาะกับลูก เวลาถูกห้ามมากๆ เค้าขาดอิสระ อดเรียนรู้ และโมโหที่ทำอะไรก็ไม่ได้ เราก็พาลหงุดหงิดไปด้วย เก็บของที่เป็นอันตรายไปให้พ้นมือเค้า เค้าก็จะซนได้อย่างปลอดภัย เราก็ไม่ต้องห้ามมาก ถ้าถึงคราวต้องห้าม ให้ห้ามอย่างจริงจัง และเบี่ยงเบนเค้าไปทำอย่างอื่น เพราะเด็กยังคิดเองไม่ได้ ว่าแม่ไม่ให้หนูเล่นอันนี้ งั้นหนูไปเล่นอย่างอื่นแทนก็ได้ ความที่เค้ายังคิดไม่ได้ มันก็จะดูเหมือนเค้าเอาแต่ใจ ห้ามไม่ฟัง ดื้อ บอกว่าอย่าแหย่พัดลม ก็พยายามแหย่อยู่นั่น แล้วเราก็หงุดหงิด

ก่อนที่ลูกจะระเบิด ให้รีบเบี่ยงเบนความสนใจ เช่น เราจะให้ลูกเลิกอ่านนิทาน เพื่อพาไปอาบน้ำ ถ้าอยู่ๆ เราดึงนิทานออกจากมือเค้า เค้าจะกรี๊ด โวยวาย ก่อนจะดราม่ามากไปกว่านั้น ให้เรารีบเบี่ยงเบนความสนใจ อาจเอาเป็ดน้อยตัวโปรดให้เค้าแทน แล้วชวนเค้าไปเล่นน้ำกัน และมันคงจะดีกว่า ถ้าเราเอาเป็ดให้เค้าสนใจก่อนจะดึงนิทานที่เค้าไม่สนใจแล้วออกจากมือเค้า

เรื่องการเลี้ยงดู ต้องสามัคคีกัน ไปในทิศทางเดียวกัน อะไรที่ให้ได้ อะไรที่ให้ไม่ได้ ไม่งั้นเด็กจะสับสน จะคิดว่า ไม่ว่าเค้าอยากได้อะไร ถ้าเค้าอาละวาด เค้าจะได้

ไม่ต้องตามใจเค้า ก็ไม่ต้องทะเลาะกับเค้าได้ค่ะ เราไม่เคยตามใจลูก แต่ก็ไม่เคยทะเลาะกับลูกค่ะ (ลูกเราเริ่มมีตัวตนชัดเจนตั้งแต่ 10 เดือนค่ะ ตอนนี้ขวบสองเดือน) เค้ามีความสุข เราก็มีความสุขนะคะ