วันที่ฉันเบื่อ กับคนกล้าที่อยู่ไกล
06.25 น.
ในวันที่ตื่นมาพร้อมกับความขี้เกียจ
ต้องเก็บความคร้านเอาไว้พร้อมลุกขึ้นนั่ง
วันนี้ ต้องไปทำงานอีกแล้วหรือ ?
น่าเบื่อจัง ขอนอนอีกสักห้านาที
06.35 น.
"ตื่นๆ" เสียงตะโกนโหวกเหวกจากผู้ให้กำเนิด
มองนาฬิกา สิบนาทีแล้วหรือนี่
ทำยังไงได้ ยังไงก็ต้องไปทำงาน
ลุกขึ้นยืน อาบน้ำ แต่งตัว กินข้าว แล้วเตรียมตัวออกจากบ้าน
แต่ทำไม ความเบื่อยังคงอยู่ไม่สร่างซา
09.35 น.
นั่งทำงานพร้อมกับอ้าปากหาว
ปีแล้วปีเล่า ที่นั่งอยู่ตรงนี้และคงต้องนั่งต่อไป
เมื่อไหร่ ฉันจะสบาย? ฉันจะรวย?
ไม่มีใครตอบได้ นอกจากชะตาชีวิตข้าพเจ้าเอง
11.40 น.
ลิงโลด ใกล้เวลาพักกินข้าวเที่ยงแล้ว
ฉับพลัน แอบใช้คอมพ์แวะเข้าดูเว็บไซต์ข่าวเว็บโปรด
ทันใดนั้น มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นมา
สาวที่นั่งโต๊ะข้างๆ ยื่นหูฟังโทรศัพท์มาให้
เธอเอาเพลงมาให้ข้าพเจ้ารับฟัง
"หลับตาเถอะนะ ขอให้เธอหลับฝันดี
คืนนี้ไม่ต้องห่วง ตรงนี้ฉันจะดูแลด้วยชีวิตของฉัน
ฝากดาวบนฟ้า ร้องเพลงนี้ให้เธอฟัง
หากฉันไม่ได้กลับ อย่างน้อยให้เธอหลับสบายก็พอแล้ว"
11.41 น.
ความคิดหนึ่งขึ้นมาในหัว
เอ๊ะ นี่มันเพลงของฟักกลิ้งฮีโร่นี่
นั่นมันเสียงสุดนุ่มของพี่ธีร์ ไชยเดช
เพลงนี้เขาพูดถึงอะไรนะ
อ๋อใช่ เขาพูดถึงทหารสามจังหวัดชายแดนภาคใต้
ข้าพเจ้านึกขึ้นได้ จึงเข้าเว็บโปรดอีกครั้ง
ไม่มีข่าวจากทางภาคใต้! มีแต่ข่าวการเมือง?
ข้าพเจ้านึกถึงเมื่อสองวันก่อน
แม่ค้าขายข้าวแกงที่สนิทเล่าให้ฟัง
หลานชายทำงานหน่วยข่าวกรอง โดนโจรใต้จับได้ ถูกยิงตาย
กลับกลายมาเป็นความเคยชินแล้วหรือ สำหรับความตาย
ของผู้คนที่ทำคุณประโยชน์ให้แผ่นดิน
ไม่มีแม้แต่ชื่อเสียงเรียงนามให้ผู้คนจดจำ
12.55 น.
ยังมีคนที่กำลังเสี่ยงชีวิตอยู่เพื่อพวกเรา
มีคนที่อยู่ไกล เขาปกป้องเราอยู่
นี่เราเบื่ออะไรอยู่ นี่เรากำลังเซ็งอะไร?
มีคนที่อยู่ไกล เขาทำสิ่งดีๆเพื่อคนขี้เบื้ออย่างพวกเราอยู่
กระนั้นข้าพเจ้าจึงพร้อมที่จะสู้ต่อ
เก้าอี้ตัวนั้นของข้าพเจ้ายังคงสอดอยู่ในโต๊ะตัวเดิม
ขอบคุณหญิงสาวที่ทำให้ข้าพเจ้ามีแรงสู้
ขอบคุณเพลงดีๆที่คอยเตือนใจ
และขอบคุณ"เหล่าผู้กล้าที่อยู่ไกล"ที่ทำให้ทุกผู้คนนอนหลับฝันดี
ขออุทิศร้อยกรองอิสระนี้แด่ "ผู้กล้า" ทุกคนครับ
ปิศาจหนังสือ 9 มกราคม
วันที่ฉันเบื่อ กับคนกล้าที่อยู่ไกล
06.25 น.
ในวันที่ตื่นมาพร้อมกับความขี้เกียจ
ต้องเก็บความคร้านเอาไว้พร้อมลุกขึ้นนั่ง
วันนี้ ต้องไปทำงานอีกแล้วหรือ ?
น่าเบื่อจัง ขอนอนอีกสักห้านาที
06.35 น.
"ตื่นๆ" เสียงตะโกนโหวกเหวกจากผู้ให้กำเนิด
มองนาฬิกา สิบนาทีแล้วหรือนี่
ทำยังไงได้ ยังไงก็ต้องไปทำงาน
ลุกขึ้นยืน อาบน้ำ แต่งตัว กินข้าว แล้วเตรียมตัวออกจากบ้าน
แต่ทำไม ความเบื่อยังคงอยู่ไม่สร่างซา
09.35 น.
นั่งทำงานพร้อมกับอ้าปากหาว
ปีแล้วปีเล่า ที่นั่งอยู่ตรงนี้และคงต้องนั่งต่อไป
เมื่อไหร่ ฉันจะสบาย? ฉันจะรวย?
ไม่มีใครตอบได้ นอกจากชะตาชีวิตข้าพเจ้าเอง
11.40 น.
ลิงโลด ใกล้เวลาพักกินข้าวเที่ยงแล้ว
ฉับพลัน แอบใช้คอมพ์แวะเข้าดูเว็บไซต์ข่าวเว็บโปรด
ทันใดนั้น มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นมา
สาวที่นั่งโต๊ะข้างๆ ยื่นหูฟังโทรศัพท์มาให้
เธอเอาเพลงมาให้ข้าพเจ้ารับฟัง
"หลับตาเถอะนะ ขอให้เธอหลับฝันดี
คืนนี้ไม่ต้องห่วง ตรงนี้ฉันจะดูแลด้วยชีวิตของฉัน
ฝากดาวบนฟ้า ร้องเพลงนี้ให้เธอฟัง
หากฉันไม่ได้กลับ อย่างน้อยให้เธอหลับสบายก็พอแล้ว"
11.41 น.
ความคิดหนึ่งขึ้นมาในหัว
เอ๊ะ นี่มันเพลงของฟักกลิ้งฮีโร่นี่
นั่นมันเสียงสุดนุ่มของพี่ธีร์ ไชยเดช
เพลงนี้เขาพูดถึงอะไรนะ
อ๋อใช่ เขาพูดถึงทหารสามจังหวัดชายแดนภาคใต้
ข้าพเจ้านึกขึ้นได้ จึงเข้าเว็บโปรดอีกครั้ง
ไม่มีข่าวจากทางภาคใต้! มีแต่ข่าวการเมือง?
ข้าพเจ้านึกถึงเมื่อสองวันก่อน
แม่ค้าขายข้าวแกงที่สนิทเล่าให้ฟัง
หลานชายทำงานหน่วยข่าวกรอง โดนโจรใต้จับได้ ถูกยิงตาย
กลับกลายมาเป็นความเคยชินแล้วหรือ สำหรับความตาย
ของผู้คนที่ทำคุณประโยชน์ให้แผ่นดิน
ไม่มีแม้แต่ชื่อเสียงเรียงนามให้ผู้คนจดจำ
12.55 น.
ยังมีคนที่กำลังเสี่ยงชีวิตอยู่เพื่อพวกเรา
มีคนที่อยู่ไกล เขาปกป้องเราอยู่
นี่เราเบื่ออะไรอยู่ นี่เรากำลังเซ็งอะไร?
มีคนที่อยู่ไกล เขาทำสิ่งดีๆเพื่อคนขี้เบื้ออย่างพวกเราอยู่
กระนั้นข้าพเจ้าจึงพร้อมที่จะสู้ต่อ
เก้าอี้ตัวนั้นของข้าพเจ้ายังคงสอดอยู่ในโต๊ะตัวเดิม
ขอบคุณหญิงสาวที่ทำให้ข้าพเจ้ามีแรงสู้
ขอบคุณเพลงดีๆที่คอยเตือนใจ
และขอบคุณ"เหล่าผู้กล้าที่อยู่ไกล"ที่ทำให้ทุกผู้คนนอนหลับฝันดี
ขออุทิศร้อยกรองอิสระนี้แด่ "ผู้กล้า" ทุกคนครับ
ปิศาจหนังสือ 9 มกราคม