แสนเดียวดายบนทางอำพรางรัก
รานนัยภักดิ์ทั้งรู้ยอมสู้ไหว
ว้างเหว่ว้ายังทนจักรนไป
ปวดเหนื่อยใจมิท้อจักรอคอย

คืนสุขชื่นพานสบกับจบแล้ว
ล่องดวงแก้วลอยไปเกาะตามกร่อย
กล่อมหวังพิศเพียงใจที่ใส่ลอย
เลียบมาร้อยรวมกันในฝันระทม

ทางรักขุ่นขมรอยจักร้อยอยู่
ยามอดสูกับรอใช่ท้อขม
ขานตามไปรับใช้หมกไหม้ตรม
ตามเจ็บจมยังรอด้วยพอใจ

เจียนตายอยู่ดูเธอไม่เพ้อพร่ำ
เพียงทรงจำมีหวังลบคลั่งไหว
หวานนัยฝันก็ยอมจักกล่อมไป
เปลี่ยวแค่ไหนจักทนมิรนราน

เรียงรักผ่านทรงจำลำนำฝัน
เฝ้าถึงวันแสนสุขวิมานมุกม่าน
หมื่นความตายผ่านตาหรรษาปาน
ปลื้มพิมานมีเธอเราเจอจริง

จ่อมเจ็บจมยอมรอลืมท้อแท้
ทางเพริศแผ่รื่นใกล้ร่ม,ใบ,กิ่ง
กาลจักใกลยินยอมตรมตรอมพิง
เพื่อสอดอิงกับรักสมานสมัครวาง

วิเวกใจวังเวงหาเกรงไม่
หมายฝากใฝ่กับเธอแม้นเพ้อขวาง
ขมที่เจ็บทนช้ำเสมอคำพราง
เพียงเมินหมางเธอลบยอมกลบคำ

ครวญหารักหมองไหม้ชวนไหวหวั่น
เวียนตามขวัญที่เหงาลิบ..เผาคร่ำ
เคียงคนไร้ใจเก็บคอยเหน็บนำ
หนาวกับพร่ำบรรจงประสงค์รุม

ร้อยมธุรพจน์กลับเลือนเหมือนเดือนผ่าน
เผาหวังรานต้องตรมระทมกลุ้ม
เกลื่อนแผลใจเจียนตายมิวายกุม
กับรักชุ่มฉ่ำทิพย์จักกระซิบความ

คุ้มค่ารอใจจมนิยมหวาน
วางตำนานความรักจ่อมจักหวาม
วุ่นทั้งกายใจยอมถูกกล่อมวาม
แววนิยามพจน์เพียงยอมเคียงชาย

ชู้ฝันนั้นเป็นเธอละเมอซึ้ง
ซ่านความถึงใจภักดิ์มิหักหมาย
หมื่นรักเพียงมอบมาคุณค่ากาย
กุมรักรายเฝ้ารอจักง้อชวน

ชื่นรักร้อยเนรมิตให้ชิดใกล้
กรองอวลไอกรุ่นหอมจักยอมสรวล
เสริมรักงามแต่คำใจจำล้วน
เลื่อนรักรัญจวนตามนิยามรำพัน

พร้อมนัยจินต์จำจับประทับเพื่อน
เพียบแต่เยือนถึงเธอใจเจอขวัญ
ขุ่นเก็บเงียบคอยดับระงับพลัน
เพิ่มคลื่นขันขำ,สมอารมณ์เคียง

เคลิ้มเฝ้าฝันจันทร์ส่องคืนต้องคิด
คล้อยนัยสิทธิ์สู่กันดังจันทร์เฉียง
เฉยภายนอกสงบนิ่งยากทิ้งเมียง
เมื่อใจเบี่ยงทางเธอเพิ่มเพ้อเวียน

ไหวกับรักมุ่งมาดอำนาจเหนือ
นำใจเจือร่วมด้วยอำนวยเปลี่ยน
ปวดร้าวหายเลือนไปลืมไข้เตียน
ตรึงแต่งเพียรจักรักเติมตักตวง