น่ากลัวออก ทำไมคนสมัยก่อนเ้ค้าไม่กลัว

ลอกมา. . .

การเล่นอย่างหนึ่ง ที่ฉันยังจำติดตาได้จนบัดนี้  ก็คือการเข้าแม่ศรี  ที่ว่าจำได้ก็เพราะมีเหตุการณ์แปลกประหลาดพิสูจน์ไม่ได้      

วันหนึ่งฉันเห็นคนกลุ่มหนึ่งแต่งตัวแบบชนบท   เขาชวนมาเล่นแม่ศรีที่กลางลานวัดจางวางพ่วง   เขาเอาครกตำข้าวมาคว่ำลง   แล้วให้เด็กสาวคนหนึ่งนั่งลงบนครกแล้วเอาผ้าผูกตาไว้  

พวกที่ล้อมวงก็ร้องเพลงเชิญแม่ศรี           เขาเชื่อกันว่า  แม่ศรีนั้นรำละครเก่งมาก   และเมื่อเชิญมาแล้ว   จะมาเข้าผู้ที่สมมุติเป็นแม่ศรี  การร้องเชิญนั้น

บางทีก็ร้องเที่ยวเดียวสองเที่ยว        ผู้ที่เป็นแม่ศรีก็จะลุกขึ้นรำไปตามทำนองที่ผู้ร้องร้อง    เป็นการเล่นที่คิดว่าแม่ศรีมาเข้าทรง      ฉันนั่งดูที่ระเบียงบ้านก็เห็นถนัด

เด็กคนนั้นแต่งตัวสวย  นั่งพนมมือ   ผู้ที่ล้อมวงร้องเพลงเชิญแม่ศรีอยู่หลายเที่ยว

            แม่ศรีเอย  แม่ศรีสาวสะ   ยกมือไหว้พระ  ว่าจะมีคนชม
            ขนคิ้วเจ้าก็ต่อ     ต้นคอเจ้าก็กลม
            ชักผ้าปิดนม  ชมแม่ศรีเอย

      เมื่อแม่ศรีลุกขึ้นรำ  รำได้อ่อนช้อยมาก  ลูกคู่ก็กระทุ้งใหญ่  แม่ศรีก็รำไป       ฉันชักตื่นเต้นเพราะรู้ว่าเขารำไม่เป็น   แต่พอแม่ศรีเข้า  รำได้สวยมาก

พอรำ ๆ ไป  แม่ศรีด็วิ่งแหวกฝูงคนเข้าไปทางศาลาที่จะไปออกสวนมะลิ     ผู้คนแตกตื่นวิ่งตามไป  เรียกให้กลับก็ไม่กลับ

เลยวิ่งไปตามตัวไว้   ฉันก็ออกไปดูกับเขาบ้าง   และได้เห็นกับตาว่าผู้ชายสี่คนดึงไว้ถึงอยู่ทั้ง ๆ ที่เด็กคนนั้นตัวนิดเดียว   เขาพากันดึงกลับมาที่วัด  

เด็กคนนั้นฮึดฮัดมากไม่ยอมมา   คนอื่นบอกว่าผีพลอย   จึงรีบไปนิมนตร์พระที่วัด  ดึงเด็กคนนั้นออกมาที่ลาน   พระท่านทำอย่างไรฉันไม่เห็น

มีคนหนึ่งนำไม้แบบไม้เรียวมาแล้วหวดลงไปที่เด็กคนนั้น  เสียงร้องเป็นเสียงผู้ชาย  ฉันอัศจรรย์ใจอย่างยิ่ง  หวดได้สามสี่ทีเด็กนั้นก็อ่อนปวกเปียก

ทำท่างงงวยทั้ง ๆ ที่ถูกฉุดกลับมาเสื้อผ้าขาดเกือบหมด      ฉันทราบจากพระท่านภายหลังว่า  เมื่อเชิญแม่ศรีออกไปแล้ว  ผีอื่นที่เป็นชายเข้าผสมรอย

จะจริงเท็จอย่างไรฉันก็พิสูจน์ไม่ได้  ดูเป็นศาสตร์ลึกลับ   จึงมาเล่าสู่กันฟัง    ตั้งแต่นั้นมา  แถวบ้านฉันไม่เล่นเข้าแม่ศรีกันอีกเลย

ทีมา http://www.เรือนไทย.com/index.php?topic=3600.15