ความรู้สึกนี้ บอกไม่ถูก หงุดหงิด ไม่พอใจ ไม่เข้าใจ

เรื่องมีอยู่ว่า เราเป็นแม่ลูกสอง ทำงานนอกบ้านด้วย ลูกคนโตอยู่เตรียมอนุบาล คนเล็กเกือบสองขวบแล้ว อยู่กับพี่เลี้ยงอายุ 59 ปี แต่เขาแข็งแรงระดับหนึ่ง ดูแลน้องไหวและดูแลดีมาก รักน้องเหมือนเป็นลูกเป็นหลานทีเดียว

ที่บ้านเวลาเรากับสามีไปทำงานจะมี ปู่ย่า พี่เลี้ยงและคนเล็กซึ่งคนเล็กจะอยู่ห้องข้างล่างกับพี่เลี้ยงค่ะ กิน เล่น อาบน้ำ ข้างล่าง นานๆปู่ย่าจะลงไปดูบ้าง

ช่วงนี้ คนเล็กเรามีไข้ต่ำๆ วันนี้ก็วันที่ 4 แล้ว เราให้กินยาฆ่าเชื้อ มา 4 วันแล้ว เราก็เลยว่าจะพามาหาหมอที่โรงพยาบาลบ่ายนี้ เพราะคนไข้จะน้อยหน่อย ไม่ต้องรอนานมาก

ตอนเช้าเราก็บอกปู่ ย่าว่าจะพาคนเล็กไปหาหมอ เค้าก็ถามว่า เราจะมารับลูกเหรอ เราบอก เดี๋ยวเราขับรถจากที่ทำงานมารับที่บ้าน (18 โลค่ะ) แล้วขากลับจะให้พี่เลี้ยงพาน้องนั่งแท๊กซี่กลับ เพราะเราติดประชุมบ่าย

ปู่ ย่า เฉยค่ะ ไม่มีบอกว่า เดี๋ยวเค้าจะไปด้วย หรืออะไรเลย
ใจเราอยากให้เค้าไปด้วย แต่เราก็ไม่อยากบอกเค้า เราไม่ชอบฝืนใจใคร ถ้าเค้าอยากไปคงอาสาไปแล้ว

ปู่เค้าเปรยเหมือนกันว่า พี่เลี้ยงจะบอกแท๊กซี่กลับถูกไหม แต่ย่ารีบบอกว่า เค้าบอกได้ ไม่ต้องห่วงหรอก

เรารู้สึกว่า เค้าแล้งน้ำใจจัง เป็นเราลูกหลานป่วย คงนั่งดูดายไม่ได้ เราคงไปด้วยแล้ว

ไม่อยากคาดหวังอะไร แต่อดไม่ได้ที่จะรู้สึกนะคะ