เมื่อความรุนแรงของสังคมไปถ่ายทอดลงในตัวบุคคลผ่านทางเกมส์ยิงพ่อแม่ ยิงซอมบี้ ยิงครูบาร์อาจารย์ก็ได้ ยิงลูกเด็กเล็กแดงไปเพื่อระบายโทสะรอให้มีองค์ประกอบแค่สถานที่ โอกาส อาวุธ และจิตใจที่ผิดปกติ ก็ทำสิ่งที่บ้าๆ บอๆ กันไป เรียกสิ่งที่ไม่อยากอธิบายหรือทำสิ่งที่ไร้เหตุผลสิ้นดีว่า ไสยศาสตร์ ขอให้พบแต่ความสำเร็จก็พอใจกันแค่นั้น ไม่สนใจวิธีการ ไม่สนใจต้องแลกกับอะไรกันบ้าง ไม่รู้ว่าจะเอาความดีงามอย่างที่ควรจะเป็นไปไว้กันที่ไหน ท้องฟ้าที่ไหนจะสดใสได้ตลอดวันพูดเอาแต่ได้ฝ่ายเดียว ฝ่ายหนึ่งใช้:-)ธนู อีกฝ่ายทำเท่ห์ใช้คารมยียวนไสยขาวพูดแบบไม่รับผิดชอบก็เอาชนะอีกฝ่ายได้อย่างง่ายดายเอาตัวรอดได้สม่ำเสมอแต่เป็นคนกินหัวหน้าตายก่อนเสมอ แค่ตั้งความหวังว่าไสยดำตายไปเรื่องก็จบแค่นั้น

           เมื่อสลิ่มคิดว่าตัวเองใช้ไสยขาวได้เอาตัวรอดได้ดีแต่หัวหน้าแมลงสาบตายก่อนที่BBC ส่วนสลิ่มตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจก็ตามหัวหน้าก็ไม่รอดส่วนสลิ่มก็คอยจิกตอดไปเรื่อยๆ ว่านายกดีแต่โม้ เก่งแต่กู้ อู้ทำงานหวังว่าไสยเวทย์มนต์ขาวจะสำแดงเดชได้อีกครั้งหนึ่ง แล้วเอาประเทศเข้าช่องแช่แข็งไปซะอย่างนั้น เรียกอีกฝ่ายว่าใช้ไสยเวทย์มนต์ดำ จะใช้อนันตคทา (ไม้ผู้นำ) จักระนารายณ์ (พลังแฝง) สังข์ไชยมงคล (ต้องเป่าร้องออกอากาศ) และตรีศูลวัชระ (กองกำลังของตัวเอง) เพื่ออำนาจและความยิ่งใหญ่ของประเทศไว้ในกำมือของคนๆ เดียว เป็นสิ่งที่ไสยขาวกลัวกันไปทั่วและอ้างตลอดเวลา ในทางของไสยดำเองก็อ้างไสยขาวดีแต่พูดเอาดีใส่ตัวเอาชั่วใส่คนอื่น ทำเขาได้ฝ่ายเดียวพอเขาเอาคืนก็หาว่ากลั่นแกล้งซะงั้น ละครคนจนนี้สอนให้คนไทยรู้ว่า อำนาจ บารมี และความยิ่งใหญ่ที่แท้ คือความว่างเปล่าสำหรับคนจนๆ เพราะมีแต่คนถ่วงความเจริญ