ทำไมเรารู้สึกมองไม่เห็นเป้าหมาย สิ่งที่เคยวาดหวังไว้ก็เหมือนไกลออกไป ยิ่งนานวันยิ่งโดดเดี่ยวเพื่อนฝูงพี่น้องทุกคนมีภาระหน้าที่มีครอบครัวก็ห่างหายกันไปหมด บางทีก็อายๆที่เราเหมือนชีวิตว่างเปล่า ไม่มีงานไม่มีเป้าหมายไม่มีอะไรเป็นแก่นสาร
เคยวางเป้าหมายระยะสั้นแต่บางทีก็ท้อแท้ไม่ค่อยมีพลังจะทำมันต่อ

บังเอิญไปอ่านเจอบทความประโยคนี้ " คนไหนถ้าไม่มีเป้าหมายในชีวิตอาจจะไม่รู้สึกว่าตัวเองมีค่าเลย  แล้วพอรู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่า  ไม่รู้ว่าอยู่ทำไม  พลังมันจะหดหาย" เลยคิดว่าที่เราไม่มีพลังคงเพราะไม่มีแรงจูงใจ แต่เราไม่คิดว่าตัวเองไม่มีค่า แค่คิดว่าจะอยู่ไปเพื่ออะไรแล้วอนาคตจะเป็นยังไง

ทุกวันนี้ก็มีรายได้พอประมาณ มีชีวิตแบบเรียบๆจืดๆ แต่ก็ต้องเหงาเพราะไม่มีงานประจำไม่มีสังคมเพื่อนฝูงแทบไม่เจอ แฟนแทบไม่มีความหมายเพราะพึ่งพาพูดคุยไรไม่ได้คบไปแกนๆนานๆเจอกันทีแค่เพื่อนกินข้าวดูหนังไปวันๆ

บางทีใจนึงก็เริ่มอยากจะมีจะสร้างก็จะกระตือรือร้นขึ้นมา แต่อีกใจก็เบื่อ ขี้เกียจดิ้นรน แต่ก็เหงาหงอยและมองไม่เห็นหนทาง ยิ่งมองไปข้างหน้าไกลๆตอนแก่จะโดดเดี่ยวสักแค่ไหน จะอยู่ยังไงเริ่มกลุ้ม

เมื่อก่อนมีธรรมะเป็นที่พึ่งเลยไม่กลัวอะไรต่อให้ต้องโดดเดี่ยวยังไงก็ไม่เหงาจิตใจเข้มแข็งมาก ใครมาพูดอะไรก็ไม่หวั่นไหว รู้สึกต่อให้ไม่มีใครเลยก็อยู่ได้

แต่ตอนนี้เหมือนใจมันสั่นคลอน อ่อนแอ พอมีคนมาเป็นห่วงมาทักก็เริ่มกังวลกลัวว่าเพราะไม่ยอมสร้างไม่ยอมดิ้นรน ตอนนี้ยังมีแรงแต่หยุดชีวิตไว้แค่นี้ไม่สร้างครอบครัวเพื่อนฝูงหรือใครๆไว้เผ่อพึ่งยามแก่แล้ววันนึงพอแก่ก็เลยไม่เหลืออะไร กลัวจะเป็นอย่างนั้นค่ะ เพื่อนๆที่เป็นโสดมีกังวลกันบ้างไหมคะ แล้ววางเป้าหมายกันยังไงบ้างถ้าไม่มีลูกหลานหรือใครให้พึ่ง