ฉบับคนที่รู้ตัวเองตลอดเวลาทุกฉากทุกตอน

***โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน เป็นความเชื่อส่วนบุคคล 

จริงๆ อยากจะบันทึกไว้กลัวว่าวันนึงจะหลงลืมไป ใครที่มีประสบการณ์แบบนี้มาแชร์กันได้

หรือใครที่อยากแนะนำอะไรโปรดพิมพ์ด้วยถ้อยคำสุภาพนะคะยินดีรับฟังค่ะ

คิดอยู่นานมาก จะเล่าเรื่องนี้ดีมั้ยจะเล่าแบบไหน กลัวผลสุดท้ายแล้ว จะมีคนคิดว่าเรา คิดไปเอง บ้า หรือมีปัญหาสุขภาพ

หรือมีปัญหาทางจิต แต่เราก็เข้าใจได้นะคะ ถ้าคุณจะเข้าใจแบบนี้เพราะมัน เป็นสิ่งที่อธิบายได้ยากจริงๆ

มันเป็นเรื่องที่พิสูจน์ไม่ได้

แต่ถ้าอยากจะให้แนะนำเราได้นะคะว่าแล้วถ้าเป็นแบบนี้จะต้องทำยังไง

แต่ต้องบอกก่อนว่า เราเป็นคนที่สุขภาพจิตใจปกติทุปประการและไม่ได้เป็นซึมเศร้า และสุขภาพแข็งแรงในตอนนั้นที่เจอเหตุการณ์ 

ขอเริ่มเลยนะคะเหตุการณ์นี้มันเกิดขึ้นตอนเราอายุประมาณ15ปี อาศัยอยู่บ้านเช่า กับพี่ชาย พ่อบุญธรรม และแม่

ในคืนวันนึงเวลาประมาณ4ทุ่มเวลาคร่าวๆ

เรานั่งดูทีวีอยู่เพราะที่นอนเราก็อยู่ตรงห้องโถงด้วยกางมุ้งนอนเพราะพี่ชายยึดห้องนอนไปละ เปิดไฟห้องโถงที่บ้าน และแม่ก็ยังไม่นอน เพราะก็นั่งรอพ่อที่ไปข้างนอก  สมัยนั้นพ่อบุญธรรมกินเหล้าเมาบ่อยกลับบ้านดึก แม่เลยต้องอยู่รอพ่อกลับมา

เหตุการณ์มันเริ่มตรงนี้ค่ะ ตอนเรานั่งอยู่เราเห็นพ่อเมากลับมาละ แต่ว่าพ่อของเราเค้าจะเป็นคนที่เมาแล้วไม่ค่อยอาเจียนเท่าไรนั่นเป็นครั้งแรกที่เราเห็น 

ไฟในห้องสาดออกไปรับตัวพ่อทั้งตัวจากแนวซ้ายครึ่งซีก 

พอยืนอ้วกที่ระเบียงบ้าน ไฟบ้านเป็นสีขาว ในวินาที พ่ออ้วกออกมา เราเห็นลูกไฟ สีส้ม พุ่งออกจากปากพ่อแล้วหายวับ สายตาจับภาพได้ไม่เกิน2 วินาที 

คล้ายสะเก็ดไฟเวลาเราก่อกองไฟ สีส้มๆ แต่มันใหญ่ซะจน เรานั่งมองระยะ หลายก้าวก้าวจาก พ่อที่ยืนก็ยังเห็น

ส่วนรอบข้างของพ่อ มันไม่มีอะไรที่จะเกิดสะเก็ดไฟนี้แน่นอน 

แต่ตอนนั้น ไม่ได้คิดอะไร แค่คิดในใจว่า เออ พ่ออ้วกออกมามีไฟด้วยอ่ะแปลกดี

เสร็จแล้วเค้าไปนอน แต่เราเราหลังจากนั้นรู้สึกนอนไม่หลับ 

แม่ก็นอนไม่หลับเพราะต้องดูแล พ่อที่เมา เรามุดเข้าไปนอนที่มุ้ง นอนคว่ำ แล้วนึกยังไงก็ไม่รู้

ว่าตอนที่ตัวเองตีขา เราไม่รู้สึกว่าตัวเองมีขา

เลยลองจับขาตัวเองเล่นๆ ดูเพราะรู้สึกสังหรใจก็จับขาตัวเองยังไงก็ไม่เจอคิดในแง่ดี ว่าเราอาจจะจับผิดก็ได้ ก็มองไม่เห็นนิ

แต่ไม่กล้า ลองอีกหลายๆ ครั้ง หลังจากลองไป4-5รอบ 

หลังจากนั้น ไม่นาน เรารู้สึก ใจมันหวิวๆ และคิดว่าตัวเองเป็นอะไรหรือเปล่าคิดมาก เลยหยิบหนังสือสวดมนต์มาอ่าน 

หน้าพระพุทธรูปที่อยู่อยู่บนสมุด 

เรารู้สึกกลัวมาก มันเป็นความรู้สึกที่ ไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิตนี้ความกลัวพระพุทธรูปที่เรามองไป 

ความรู้สึกของความกลัว ต้องอธิบายแบบนี้ค่ะมันคือสิ่งที่สำคัญมากๆของความกลัวที่มันเกิดขึ้นในความรู้สึกของเราในตอนนั้นกลัวสิ่งศักดิ์สิทธิ์

กลัวแพ้ กลัวสู้ไม่ได้ กลัวสิ่งที่มีอำนาจเหนือกว่า 

นั่นคือความคิด ในตอนนั้น เรารู้แล้วว่ามันมีอะไรบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับตัวเราแน่นอน ยิ่งเราค้นหามากเท่าไหร่เรายิ่งกลัวตัวเองมากเท่านั้น 

แล้วอาการที่เป็น เริ่มจะอยู่ไม่ได้กับตัวเอง 

แต่เราไม่กล้าบอกแม่ ตอนที่เราเดินไปที่ระเบียง เพื่อไปเอากับข้าวมากิน ตอนดึก เรารู้สึกหิวมาก หิวเหมือนไม่เคยกินอะไรมาก่อนนานมาก หิวแบบคนอดอยากปากแห้งมานาน

แต่เราจำ detail ได้ทุกอย่างแม้กระทั่ง ที่เราเดินเข้ามาทางประตูตรงระเบียงเข้ามาในห้องโถงของบ้านเราก็ก้มหัว

เพราะเรากลัวหัวตัวเองจะไปชน กับขอบประตูทั้งทั้งที่เราสูงไม่ถึง 160 และเราไม่เคยก้มหัวแบบนี้มาก่อน

ตอนที่เราหยิบจานมาใส่ข้าวกิน และเทแกงส้มกุ้ง

ใส่ชาม บังเอิญเราหยิบจานที่เป็นรูปพระนูนๆ มาใช้ เป็นจานพลาสติก เราตอนนั้นตัวสั่นบอกว่ากลัวกลัว กลัวอันนี้ 

อยู่ดีๆก็พูดออกมา ทั้งๆที่จานนี้เราเห็นและใช้บ่อยๆประจำบ่าน

แล้วกินข้าวแบบหิวโหย ตอนนั้นเราหลุดไปแล้วอ่ะควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว 

แม่บอกว่ากลัวจานอันนี้หรอ เราบอกว่ากลัวกลัวไม่เอาไม่เอา

คือแม่เค้าสังเกตุอาการตลอด แม่เลยเปลี่ยนจานให้ แม่ลูบหัวแล้วถามเราว่า ใช่ตาหรือเปล่า 

เราร้องไห้ปล่อยโฮสะอึกสะอื้น  ความรู้สึกตอนนั้นเรากำลังถามตัวเองว่า คนที่อยู่ในร่างของเราใช่ตาหรือเปล่า 

แต่เราสองจิตสองใจว่า คนในร่างเราใช่ตาไหมเพราะว่ามันไม่มีคำตอบให้กับตัวเรา 

และเราก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่อยู่ในร่างเราเขาเป็นใคร เพราะเขาไม่ได้สื่อสารอะไรกับเราเลย 

และที่เราร้องไห้นั้น เราก็ไม่รู้ว่าร้องไห้ทำไม อาจจะร้องเพราะกลัวสิ่งที่อยู่ในตัวเอง ก็ได้อาจจะไม่ใช่ตาของเราหรอกถ้าเป็นตา ที่เสียไป ตาคงไม่มาทำแบบนี้ให้ลูกหลานกลัว แม่บอกว่าตาชอบกินกุ้งมาก ใช่ตาแน่แน่เลย 

แต่ความรู้สึกของเราเหมือนจะไม่ใช่ แต่สิ่งที่ฟังแม่พูดก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

หลังจากที่เราร้องไห้ไปสักพัก และทำท่าหวาดระแวงกลัว อะไรก็ไม่รู้รอบข้างไปหมด

เราเอามือสัมผัสตัวเอง รู้สึกเหมือนมันไม่เข้าถึงผิวหนังของตัวเองทั้งทั้งที่เราสัมผัส 

เหมือนมันมีอะไรบางอย่างกั้นไว้ ให้นึกถึงตอนที่เราจับแขนตัวเองแค่แตะขน รู้สึกแบบนั้นเลยไม่ว่าเราจะพยายามจับตัวเองแค่ไหนตอนนั้นเรากลัวมาก

ว่าทำไมตัวเองถึงกลายเป็นแบบนี้ 

หางตาเราเห็นว่าแม่หยิบสร้อยพระ ออกมา แต่เราก็ไม่ได้หนีไปไหน แล้วเรารู้ด้วยว่าแม่จะทำอะไรเราก็ยอมให้แม่ทำ 

ตอนที่แม่เอาสร้อยพระมาคล้อง แม่คล้องจากด้านหลัง เรานั่งนั่งขัดสมาธิอยู่ ตอนนั้นเราร้องกรี๊ดสุดเสียง 

ความรู้สึกมันไม่ได้ปวดแสบปวดร้อนไม่ได้เจ็บปวดอะไรเหมือนที่เราเข้าใจว่าคนที่โดนผีเข้าจะปวดแสบปวดร้อน 

หรือว่าคนที่ปวดแสบปวดร้อนแต่ไม่ใช่เรา เราก็ไม่สามารถอธิบายได้

แต่ความรู้สึกตอนที่มีพระมาคล้อง เรารู้สึกก่อนวูบ

เราเห็นสเก็ตไฟลูกนั้น มันวาปขึ้นมา ให้เราเห็นเต็มๆ เราอยากใกล้ แล้วก็หายวับไป

ความรู้สึกเราตอนนั้น  เราวูบ กึ่งหมดสติไปชั่วขณะ แม่โทรตามให้น้าพาไปส่งโรงพยาบาล

ตอนที่เราลืมตาขึ้นมา เรารู้สึกจับตัวเองได้แล้ว เหมือนใจมันกลับมาอยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว

สติ ทุกๆอย่างเป็นสิ่งที่เราควบคุมได้แล้วนี่แหละชีวิต กลับมาแล้วเราเหมือนคนผ่านความตาย และการสูญเสียตัวเองไปมันเป็นสิ่งที่น่ากลัวมากๆในความรู้สึกตอนนั้น  ตอนเราไปโรงพยาบาลหมอบอกว่าปกติไม่ได้เป็นอะไรเลย 

แม่บอกว่ามือและเท้าเราเย็นเหมือนน้ำแข็ง 

ส่วนพี่ชายเราบอกว่าคิดมากไปเองแกล้งทำ ตอนนั้นพี่ชายไม่ได้เห็นอะไรเลยนอนหลับอยู่ในห้อง

นับตั้งแต่นั้นมาเรากลัวการเกิดเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นมากๆ 

เพราะมันทรมานมากจริงๆกับความรู้สึกที่เราควบคุมตัวเองไม่ได้ 

ไม่รู้ว่าสิ่งที่อยู่ในตัวเราจะควบคุมเราไปในทิศทางไหนหรืออาจจะทำร้ายเราก็ได้

ในตอนที่เรารู้สึกกลับมาเป็นปกติตอนที่แม่คล้องพระให้

เราได้ยินเสียงแม่ตะโกนว่า พ่อว่า นี่ไปทำอะไรมาเนี่ยไปเอาตัวอะไรกลับมาด้วยมันมาเข้าลูก

แม่พูดกับเราว่า ที่มันมีอะไรมาเข้าเรา คงเป็นเพราะพ่อ เมา แล้วพาตัวอะไรกลับมาด้วย พ่อเค้าเป็นคนปากไม่ดีเวลาเมา

หลังจากวันนั้นผ่านแม่ก็ให้เราใส่สร้อยพระตลอด แต่เราใส่แค่วีคเดียว เพราะรู้สึกว่าสร้อยฟ้ามันยาวและองค์ใหญ่มีหลายองค์

แล้วนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเราไม่เคยเจอเหตุการณ์ เหมือนโดนผีเข้าอีกเลย

ถ้าเมื่อไหร่ที่รู้สึกใจหวิว ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวถึงแม้จะเป็นแค่ความเครียดคิดมาก หรืออาการเหม่อ เหมือนที่ปกติคนทั่วไปใครก็เป็น เราจะไม่ค่อยให้ตัวเองอยู่ในสถานการณ์แบบนั้นนาน กลัวจะมีอะไรมาครอบงำง่ายง่าย 

มีใครมีประสบการณ์แบบนี้บ้างคะมาแชร์ให้ฟังกันได้นะคะแล้วเป็นยังไงบ้าง แล้วเหตุการณ์วันนั้นจำอะไรได้หรือเปล่าคะ แก้ไขยังไงคะ