สวัสดีค่ะ หนูเป็นแค่เด็กอายุ14คนนึงที่มีความคิดอยากตายมาหลายครั้ง บางทีก็แค่อยากหนีออกไปอยู่ที่ไกลๆจากครอบครัวบ้าๆนี่ เริ่มมาจากพ่อหนูเป็นคนชอบกินเหล้ามาก จนเข้าโรงพยาบาลไปหลายรอบ ญาติๆฝั่งพ่อพากันห้ามแกไม่เคยฟัง จนรอบล่าสุดที่อาการหนักจริงๆถึงยอมหยุด แต่ก่อนตอนติดเหล้าแกก็มีอารมณ์รุนแรง พูดจาไม่ดีกับหนูกับแม่ แกเป็นคนเห็นแก่ตัวมาก ไม่ยอมทำงาน ไม่มีเงินจ่ายค่าเทอมให้หนู ต้องไปขอยืมจากป้าและลุงฝั่งแม่ เค้าก็ให้ยืมแต่แลกกับคำดูถูกมากมายแต่เรื่องนี่หนูชินแล้วถึงบางคำมันก็แอบจุก ส่วนแม่ชอบดุด่าหนู ชอบอ้างคำว่าบุณคุญ แต่ก่อนก็ชอบทำร้ายร่างกายหนู พอหนูเริ่มโตหนูเริ่มเล่าให้ญาติคนอื่นฟังเค้าก็ไม่ค่อยทำร่ายร่างกายหนูเหมือนแต่ก่อน แต่หนูแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องอ้างบุญคุณว่าเค้าเป็นแม่จะใช้อะไรหนูก็ได้ เค้าเคยบอกว่าต่อให้หนูเหนื่อยแค่ไหนถ้าเค้าใช้หนูก็ต้องทำ เพราะหนูเป็นลูก แม่มีลูกติด1คน คือพี่ชายหนู อายุห่างกัน9ปี เพิ่งปลดทหารมาใหม่ เพิ่งเริ่มหางานทำ แต่ก่อนเวลาแม่ทำร้ายหนูพี่ไม่เคยช่วยหนู มีแต่ช่วยแม่ทำร้ายหนู ชอบด่าชอบว่าหนู เมื่อกี้พี่ด่าหนูแรงมาก พอหนูตอบกลับพี่แม่กลับบอกให้หุบปาก แม่บอกว่าถ้าพี่โมโหแล้วทำร้ายหนูแม่จะไม่ช่วย แต่แม่ไม่เคยช่วยหนูอยู่แล้ว ทุกครั้งที่เกิดเรื่องแบบนี้หนูได้แต่หนีเข้าห้องตัวเอง หนูแค่ไม่อยากโดนทำร้าย ไม่อยากโดนด่า พี่ไม่ชอบหนู ชอบพูดจาไม่มีใส่หนู แม่ไม่ได้รักหนู แม่แค่อยากเลี้ยงหนูไว้ใช้งาน ส่วนพ่อแค่คอยด่าหนูใช้หนู และคอยให้หนูเลี้ยงดูในตอนแก่ หนูไม่รู้ว่าหนูจะทนได้อีกนานแค่ไหน แต่ก่อนหนูแค่อยากเติบโต แต่ตอนนี้อาจจะไม่แล้ว แต่สิ่งที่ทำให้หนูอยู่จนถึงตอนนี้คือหนูมีความฝันว่าอยากทำมูลนิธิหมาแมวแค่นั้น หนูเลยอยากอยู่ต่อเพราะหนูยังทำไม่ได้ แต่เพราะเรื่องพวกนี้มันหนักเกินสำหรับเด็ก14คนนึง หนูไม่รู้จะทำได้อยู่รึป่าว วันนี้ที่เกิดเรื่องหนูทนไม่ไหวเถียงแม่ว่าออกไปว่าวันนี้หนูทำงานไปหลายอย่างแล้ว หนูเหนื่อย ข้าวก็กินไม่ได้เพราะต้องรอพี่ชายกลับมาจากทำงานก่อน ให้พี่กินก่อน หนูเหนื่อยมาก แต่แม่กลับตอบมาว่า แล้วทำไมไม่ล้างจาน หนูระบายอารมณ์ทุกอย่างออกไปทั้งน้ำตาว่าเหนื่อยมากแล้ววันนี้ หนูตะโกนออกไปว่า หนูอยากตาย คิดว่าแม่จะเข้าใจความรู้สึกหนูบ้าง แต่แม่กับพี่ชายที่นั่งกินข้าวอยู่กลับไล่ให้หนูไปตาย อาจจะไม่ได้แล้วทำแล้วนะ มูลนิธิหมาแมวอ่ะ เสียใจมาก คนที่หนูรักมากที่สุดมาตลอด คือแม่ คือคนที่ไล่ให้ไปตายเมื่อกี้ คือคนที่ทำร้ายร่างกายและจิตใจมาตลอดตั้งแต่เด็ก แต่หนูก็รักเค้ามาโดยตลอด เรื่องแบบนี่ไม่ได้เกิดขึ้นครั้งแรกนะคะ แม่เคยบีบคอหนู กระแทกหัวหนูกับโต๊ะเพียงเพราะหนูกินยาเม็ดไม่ได้ในตอนหนู6ขวบ ตอนนั้นญาติมากันเต็มบ้านเลยค่ะ มาเยี่ยมที่หนูป่วย แต่แม่กลับทำหนูอย่างงั้น ไม่มีญาติคนไหนกล้าห้าม หนูขอความช่วยเหลือกับพี่ทั้งน้ำตา พี่…ช่วยหนูหน่อย พี่ตอบกลับพร้อมหัวเราะสะใจว่ากูไม่ช่วย ตอนนั้นทรมานมาก คิดว่าพี่จะเข้าใจเพราะพี่ก็เคยโดนแม่ทำร้ายมาก่อน แต่พี่ให้เหตุผลว่า ตอนกูโดน ไม่เห็นมีใครช่วยกูเลย  หนูเคยถูกขโมยไอแพดแต่แม่กลับปาขวดน่ำใส่หนูพร้อมยกความผิดทั้งหมดเป็นของหนู   พร้อมบอกว่าหนูนี่แหละคนผิด เอาไปวางไว้เอง ตอนนั้นหนูงงพร้อมเสียใจมาก คนที่ผิดคือคนที่เอาของคนอื่นไปไม่ใช่หรอคะ แม่ไม่ได้ช่วยหนูหาไอแพดด้วยซ้ำ มีแต่คำพูดสมน้ำหน้าพร้อมบอกว่าเป็นความผิดหนู พ่อก็ไม่เคยช่วยหนู ไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่าหนูโดนอะไรบ้าง รู้แล้วก็ไม่ได้ช่วยอะไรหนูได้ หนูไม่รู้ว่าชีวิตหนูเพิ่งใครได้บ้าง หนูอาจจะเป็นคนผิดเองก็ได้ที่วางของไม่เป็นที่เอง  เรื่องพวกนี้เป็นแค่เรื่องตัวอย่างที่หนูอยากเล่าอยากระบายให้ใครซักคนที่ผ่านมาเห็นกระทู้หนูและเปิดอ่านจนถึงตอนนี้ เรื่องบางเรื่องที่เคยเกิดขึ้นมันแย่จนหนูไม่อยากเก็บมันไว้ในความทรงจำ ส่วนเรื่องบางเรื่องมันก็เจ็บจนฝังใจมาถึงทุกวันนี้ หนูแค่อยากโตไปทำในสิ่งที่ฝันที่มีเพียงอย่างเดียวของหนู แต่ตัวหนูเองก็ยังไม่มั่นใจว่าจะทำได้รึป่าว หนูยังไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิตตัวเองเลยตอนนี้จะเอาชีวิตอีกหลายชีวิตมาฝากไว้ได้ไง หนูกำลังสับสนว่าหนูจะตายไปเลยหรือหนูจะหนีไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ตั้งแต่อายุ14 หนีไปทำงานเลี้ยงตัวเองในที่ไกลๆ หนูก็ไม่รู้ตัวเองจะทำได้รึป่าว แล้วหนูจะหนีไปที่ไหน พี่ๆเชื่อกันมั้ยคะ ขณะที่พิมหนูเองก็กำลังร้องไห้ หนูเสียใจมากกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ หนูขอถามเลยว่าเป็นพวกพี่พี่จะทำยังไง แบบไหนมันดีกว่ากัน หรือจะเล่าเรื่องตัวเองให้หนูฟังก็ได้นะคะ
ขอบคุณพี่ๆทุกคนที่เข้ามาอ่านจนถึงตอนนี้นะคะ และขอบคุณที่ให้พื้นที่ตรงนี้ให้หนูได้ระบายความรู้สึกตอนนี้นะคะ ขอบคุณกำลังใจล่วงหน้าด้วยค่ะ