​ผมก็เจอสิ่งที่เด็กทุกคนไม่อยากเจอตอนผม 4 ขวบผมถูกส่งมอบให้กับครอบครัวหนึ่งด้วยเหตุอะไรไม่รู้ ผมรู้ตั้งแต่ผมอายุ 6 ขวบว่าผมไม่ใช่ลูกคนในครอบครัวนี้ ผมอยู่ในครอบครัวฐานะปานกลางคือผมก็มีความฝันเป็นของตัวเองนะตั้งแต่เด็กเหมือนคนอื่นๆเลย แต่เพราะอะไรไม่รู้ว่าคนในครอบครัวไม่เข้าใจเลยสักคนอาจจะเป็นเพราะว่ามันใหญ่เกินไปละมั้งผมอยากเป็นนักโบราณคดีมากผมดูมันตั้งยังเป็นซีดีอยู่เลยแล้วคนเป็นยายจะชอบพูดกับผมว่า พ่อกับแม่เขาไม่สนใจหรอ ใช่ตอนที่ผมโดนจับแยกกับพ่อแม่แท้ๆก็ว่าเจ็บแล้วนะแบบนี้มันตอกย้ำไปอีก งานอดิเรกผมชอบวาดรูปกับเล่นดนตรีช่วงอายุ ​10 ​ขวบ คืออะไรไม่รู้พวกเขาเห็นผมติดมือถือมากมั้งเลย บังคับ ให้วาดรูปและเล่นดนตรีมันมีแค่ 2 ​อยากนั้นถ้าไม่ทำก็ไม่ต้องเล่นมือถือไม่มีใครฟังในสิที่ผมพูดเลย ตอนนั้นเองทำให้เวลาว่างของผมเหมือนตกนรกทั้งเป็นผมไม่ได้ชอบมันเหมือนเคยแต่ผมก็ยังทำมันอยู่เฉพาะที่มันปลอดภัยจริงๆ ตอนผม 14 ก็มาแขนหักตอนนั้นดื้อด้วยเหยียบฟุตบอลแล้วล้มเห้อ พอหายดีผมก็เริ่มออกกำลังกายตอนนั้นเองผมซ่อนความรู้สึกในใจไว้ลึกๆ พอผมมีวินัยผมก็รักตัวเองขึ้น ​มาตอนผม 16 ผมพูดกับตัวเองว่าอยากทำดนตรีอีกครั้งแรงบันดาลใจคือพี่Billie ครั้งนั้นเองที่ผมเป็นซึมเศร้าแต่ก็นะตอนนี้อายุ 17 ​ปี​ละจริงๆผมไม่ได้ลืมความฝันนะแต่ผมอยากเล่าเรื่องราวผ่านบทเพลงที่ผมเจอมาให้คนที่เป็นแบบผมมีกำลังใจเล็กๆในการอยู่ในโลกที่ไม่ได้สวยงามมากนัก แต่ขอให้เลือกว่าเราจะจมน้ำตายในสายตาตัวเองหรือจะรักตัวเองให้มากขึ้นกว่าเก่า