รู้สึกแย่ อยู่ในบ้านก็โ ง่สุด อยู่นอกบ้านก็ไม่เก่ง รู้ตัวตลอดเวลาว่าไม่เก่งทั้งๆที่ก็พยายามแล้วตอนหลังถึง อ๋อ หัวมันไม่ถึงนี่เอง ไม่เก่งทำได้แค่นี้เราจะเกิดมาทำไมนะ แม่เราชอบคนเก่ง ตอนเด็กๆแม่ชอบชมพวกคนเก่งๆตลอดแต่คนเก่งเลเวลที่แม่ชมคือไม่ใช่เลเวลที่เราจะไปถึงได้ พอไปไม่ถึงก็รู้สึกจุดที่ยืนอยู่มันไม่มีค่า ต่อให้ตอนนี้ไถตัวเองมาไกลจากที่เมื่อก่อนคงคิดไม่ถึง ก็ยังรู้สึกไร้ค่าอยู่ดี รู้สึกว่าถ้าไม่เห็นคุณค่าของเราจริงๆ รู้สึกว่าเท่าที่เรามีอยู่คือดีแล้ว เรียนไปแค่ไหนก็มีค่าเท่านั้น ตอนเด็กๆมีคนรู้จักและญาติชอบดูถูกเรา แม่เราก็เอาคำพูดของคนอื่นที่เขาดูถูกมาพูดให้เราฟัง ตั้งแต่เล็กจนโต ก็ไม่เข้าใจว่าจะถ่ายทอดคำพูดพวกนั้นให้เราฟังทำไม เราก็เด็กคนนึงก็มีความรู้สึก ความรู้สึกแย่ก็จบอยู่ที่เรา ส่งต่อไปไมได้ เหมือนอยู่คนเดียวในห้วงที่ดำมืดและเศร้าที่สุด
เรื่องความรัก รู้สึกถูกทำให้คิดไปเอง เออหรือเขาอาจจะไม่ได้ทำให้เราคืดไปเอง แต่เราคิดไปเองคนเดียวด้วยตัวเราเอง มันเศร้าว่ะ เรื่องนี้ทำอะไรไม่ได้
อีกเรื่อง เพื่อนชอโทรมาคุยยด้วยตอยกลางคืน คุยที่ว่าก็ปัญหาเดิมๆของเขา กี่ครั้งๆโทรมาก็เรื่องเดิม เราเบื่อแล้ว แล้วบ้านเราเราไม่มีห้องส่วนตัว พ่อมแม่เราชอบมานั่งในห้อง แล้วทำให้เราอยากนั่งเล่นให้เงีบยที่สุด ไม่อยากคุยโทรศัพท์ในห้องเพราะเราไม่ชอบให้คนมาได้ยินเราคุย ถึงแม้จะไม่ใช่เรื่องส่วนตัวของเราก็เถอะ เราไม่ชอบ ไม่อยากคุยตอนกลางคืนแล้ว คุยทีเป็นชั่วโมง คุยเสร็จเวลาพักผ่อนเราก็หมดแล้ว
เบื่อโลก เศร้า ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่าแต่ชอบรู้สึกเหมือนโดนเพื่อนดูถูกอยู่บ่อยๆ