เข้าเรื่องเลยนะคะ อาจจะยาวหน่อย เพราะเวลาผ่านมาเกือบ20ปีแล้ว
สมัยเราเด็กเราก็มีชีวิตปกติเหมือนเด็กทั่วๆไปคะทุกอย่างปกติสายตาไม่ได้สั้น นั่งหลังห้องก็สามารถมองเห็นกระดานได้ พอเริ่มขึ้นป.2-3 ได้มีการตรวจสุขภาพประจำปีทำนองนั้นคะจะมีพคุณหมและพยายบาลมาตรวจที่โรงเรียน ตอนนั้นเป็นการตรวจครั้งแรกในชีวิต แบบเจาะเลือดและวัดค่าสายตา พอถึงคิวเราก็จำได้ว่าไปนั่งปกติ คุณหมอก็จะให้อ่านแล้วก็ใส่แว่นของเขาให้มีการปรับเลนส์ใส่ไปมา เพื่อที่จะให้เราอ่านตัวหนังสือเล็กๆจนได้ พอวัดเสร็ถอดแว่นขนของหมอออก นั่นคือจุดเปลี่ยนที่ทำให้การดำเนินชีวิตเราเปลี่ยนไปตลอดกาลค่ะ
พอหมอเอาแว่นออกจากเราแล้ว เรามองทุกอย่างคือเบลอไปหมดเลยค่ะ ไม่เห็นอะไรเลย ตอนนั้นหมอแจ้งว่า เราสายตาสั้นนะ (ประมาณ250ซึ่งมันเยอะมากๆสำหรับเด็กป2-3)ทีนี่ครูเลยเอาเบอร์พ่อแม่ไปโทรเพื่อถามว่าจะให้ทำแว่นไหม ซึ่งตอนนั้นพ่อกับแม่ไม่ได้อนุญาตให้ทำค่ะ เพราะ ไม่มีเงิน และเขาก็ไม่ได้สนใจอะไรเราอยู่แล้ว คิดว่ามองเห็นและไม่ได้บอดนิ พอตรวจเสร็จกลับมาเข้าเรียน สรุปคือเรามอกระดานนไม่เห็นเลยค่ะ มันเบลอไปหมดเวลาครูให้ลอกโจทย์ทำงานก็ไม่เห็นคะ ต้องทำตาหยีๆให้หนังสือบนกระดานบ้าง แต่ส่วนมากก็ไม่เห็นค่ะ เราเลยตัดสินใจบอกเพื่อน1คนซึ่งคบมา20ปีแล้วจนตอนนี้ ต้องพึ่งเพื่อนตลอเขาจดแล้วเราลอกตามเอาค่ะ ตอนเด็กมันยังมีปัญหาอะไรมาก มันมามีปัญหาตอนโตนี่ล่ะค่ะ เริ่มป.4เราก็ยังให้เพื่อนเป็นตาให้เราเหมือนเดิม โชคดีที่เราอยู่ห้องเดียวกันตลอด แต่เขาชอบขาดเรียน เลยทำให้เราไม่มีคนจดโจทย์ให้ลอก ต้องอาศัยทำท่าไปยืมยางลบ ยืมปากกาเพื่อนโต๊ะอื่นแล้วไปแอบบมองโจทย์เพื่อนมาเขียนแทน เวลาครูสอนอะไร ให้อ่านบนกระดาน เรามองไม่เห็นเราก็ทำปากตามเขาเอา เคยบอกครูว่ามองไม่เห็น ครูก็ให้ไปนั่งหน้าค่ะ แต่นั่งก็มองไม่เห็นอยู่ดี คือตอนนั้นเราไม่เห็นอะไรแล้วค่ะ ไม่รู้ว่าสายตาไปไกลแค่ไหน รู้แค่ว่าบนกระดานมีหมึกเขียนแต่ไม่รู้ว่าคือตัวอะไร เวลาครูสอนคิดเลขบวกเลข การทำารทำงานอ่านภาษาอังกฤษ เราไม่รู้เรื่องเลยค่ะ ทำอะไรไม่ได้เลย เพราะมองไม่เห็น เวลาครูให้จดอะไร เราก็ต้องแอบมองเพื่อนตลอด เวลาครูเดินมาเช็คว่านักเรียนจดถึงไหน เราก็ต้องพยายามหาลอกโจทย์มาให้ได้สักครึ่งนึง เพื่อที่จะได้บังหน้าครูไว้ว่าจดแล้วนะอะไรแบบนี้ คือมันเป็นแบบนี้มานานเป็นสิบๆปีค่ะ เรียนรู้เรื่องเลยจนจบมัธยม3 อ่านภาษาอังกฤษไม่ได้เลย บวกเลขคิดเลขพอทำได้ค่ะ เพราะตอนเรียนครูให้โจทย์มาแต่ทำไม่เป็นเลยไปข้างบ้านสอน ก็เลยทำเป็นแค่นั้นแต่เวลาที่ผ่านมันก็มีเรื่องเยอะแยะไปหมด ดีที่ผ่านมาได้ได้จนจบมา.คือทรหดมากจริงๆค่ะ เริ่มปวช.ก็ได้เริ่มซื้อคอนแทคคใส่แล้ว ซึ่งสายตามันก็ไปไกลมากเกินแล้วค่ะ ตอนนี้อยู่ที่1000หน่อยๆแล้ว ยังไม่มีแว่นใส่เหมือนเดิม ใส่คอนแทคตลอด เวลาอยู่ห้องถอดคอนแทคคเหมือนคนตาบอด ต้องใช้เท้าเขี่ยทางเพื่อที่จะเดิน จะได้ไม่เตะอะไร (ปกติวางของเป็นระเบียบและจำได้ไว้ค่ะว่าวางไว้ที่ไหนจะไม่เดินเตะ) ซึ่งเหมือนว่าทุกอย่างเรามาเรียนรู้ตอนปวช.หมดเลย ที่ผ่านมา10-15ปีไม่มีความหมายสำหรับเรา เพราะเราไม่สามารถที่จะมองอะไรเห็น ซึ่งเพื่อนๆที่เรียนปวช.ก็ดีมากค่ะคอยบอกคอยสอนเรา ว่าอะไรเป็นอะไร อ่านว่าอะไร ภาษาอังกฤษ โจทย์เลขตรงนี้ทำแบบไหน ก็พอจะใช้ชีวิตกับเขาได้บ้าง แต่ไม่ได้เก่งขนาดรู้คิดรู้พูดทุกอย่าง ได้แต่โทษตัวเองเสมอมาค่ะ ว่าถ้าฉันสายตาดีฉันคงเรียนเก่งมากๆแน่ๆ ซึ่งตอนนั้นขนาดตั้งใจฟังที่ครูพูดมองกระดานตลอด ยังไม่รู้เรื่องเลยค่ะ เพราะได้แต่มอง แต่ไม่ได้เห็น ตอนนี้เวลาผ่านมา20กว่าปีแล้ว ก็คงทำอะไรไม่ได้ ก็ตามอาการค่ะ ไม่รู้จะสั้นกว่านี้หรือจะมองไม่เห็นเลย ก็ต้องรอดูต่อๆไป (เดี๋ยวจะไปทำแว่นแล้วนะคะ 🥹ช่วงนี้ยังไม่ว่างไปทำ)
สายตาสั้น ทำให้เรียนไม่รู้เรื่อง เป็นปัญหามากในเวลาที่โตมา?
สมัยเราเด็กเราก็มีชีวิตปกติเหมือนเด็กทั่วๆไปคะทุกอย่างปกติสายตาไม่ได้สั้น นั่งหลังห้องก็สามารถมองเห็นกระดานได้ พอเริ่มขึ้นป.2-3 ได้มีการตรวจสุขภาพประจำปีทำนองนั้นคะจะมีพคุณหมและพยายบาลมาตรวจที่โรงเรียน ตอนนั้นเป็นการตรวจครั้งแรกในชีวิต แบบเจาะเลือดและวัดค่าสายตา พอถึงคิวเราก็จำได้ว่าไปนั่งปกติ คุณหมอก็จะให้อ่านแล้วก็ใส่แว่นของเขาให้มีการปรับเลนส์ใส่ไปมา เพื่อที่จะให้เราอ่านตัวหนังสือเล็กๆจนได้ พอวัดเสร็ถอดแว่นขนของหมอออก นั่นคือจุดเปลี่ยนที่ทำให้การดำเนินชีวิตเราเปลี่ยนไปตลอดกาลค่ะ
พอหมอเอาแว่นออกจากเราแล้ว เรามองทุกอย่างคือเบลอไปหมดเลยค่ะ ไม่เห็นอะไรเลย ตอนนั้นหมอแจ้งว่า เราสายตาสั้นนะ (ประมาณ250ซึ่งมันเยอะมากๆสำหรับเด็กป2-3)ทีนี่ครูเลยเอาเบอร์พ่อแม่ไปโทรเพื่อถามว่าจะให้ทำแว่นไหม ซึ่งตอนนั้นพ่อกับแม่ไม่ได้อนุญาตให้ทำค่ะ เพราะ ไม่มีเงิน และเขาก็ไม่ได้สนใจอะไรเราอยู่แล้ว คิดว่ามองเห็นและไม่ได้บอดนิ พอตรวจเสร็จกลับมาเข้าเรียน สรุปคือเรามอกระดานนไม่เห็นเลยค่ะ มันเบลอไปหมดเวลาครูให้ลอกโจทย์ทำงานก็ไม่เห็นคะ ต้องทำตาหยีๆให้หนังสือบนกระดานบ้าง แต่ส่วนมากก็ไม่เห็นค่ะ เราเลยตัดสินใจบอกเพื่อน1คนซึ่งคบมา20ปีแล้วจนตอนนี้ ต้องพึ่งเพื่อนตลอเขาจดแล้วเราลอกตามเอาค่ะ ตอนเด็กมันยังมีปัญหาอะไรมาก มันมามีปัญหาตอนโตนี่ล่ะค่ะ เริ่มป.4เราก็ยังให้เพื่อนเป็นตาให้เราเหมือนเดิม โชคดีที่เราอยู่ห้องเดียวกันตลอด แต่เขาชอบขาดเรียน เลยทำให้เราไม่มีคนจดโจทย์ให้ลอก ต้องอาศัยทำท่าไปยืมยางลบ ยืมปากกาเพื่อนโต๊ะอื่นแล้วไปแอบบมองโจทย์เพื่อนมาเขียนแทน เวลาครูสอนอะไร ให้อ่านบนกระดาน เรามองไม่เห็นเราก็ทำปากตามเขาเอา เคยบอกครูว่ามองไม่เห็น ครูก็ให้ไปนั่งหน้าค่ะ แต่นั่งก็มองไม่เห็นอยู่ดี คือตอนนั้นเราไม่เห็นอะไรแล้วค่ะ ไม่รู้ว่าสายตาไปไกลแค่ไหน รู้แค่ว่าบนกระดานมีหมึกเขียนแต่ไม่รู้ว่าคือตัวอะไร เวลาครูสอนคิดเลขบวกเลข การทำารทำงานอ่านภาษาอังกฤษ เราไม่รู้เรื่องเลยค่ะ ทำอะไรไม่ได้เลย เพราะมองไม่เห็น เวลาครูให้จดอะไร เราก็ต้องแอบมองเพื่อนตลอด เวลาครูเดินมาเช็คว่านักเรียนจดถึงไหน เราก็ต้องพยายามหาลอกโจทย์มาให้ได้สักครึ่งนึง เพื่อที่จะได้บังหน้าครูไว้ว่าจดแล้วนะอะไรแบบนี้ คือมันเป็นแบบนี้มานานเป็นสิบๆปีค่ะ เรียนรู้เรื่องเลยจนจบมัธยม3 อ่านภาษาอังกฤษไม่ได้เลย บวกเลขคิดเลขพอทำได้ค่ะ เพราะตอนเรียนครูให้โจทย์มาแต่ทำไม่เป็นเลยไปข้างบ้านสอน ก็เลยทำเป็นแค่นั้นแต่เวลาที่ผ่านมันก็มีเรื่องเยอะแยะไปหมด ดีที่ผ่านมาได้ได้จนจบมา.คือทรหดมากจริงๆค่ะ เริ่มปวช.ก็ได้เริ่มซื้อคอนแทคคใส่แล้ว ซึ่งสายตามันก็ไปไกลมากเกินแล้วค่ะ ตอนนี้อยู่ที่1000หน่อยๆแล้ว ยังไม่มีแว่นใส่เหมือนเดิม ใส่คอนแทคตลอด เวลาอยู่ห้องถอดคอนแทคคเหมือนคนตาบอด ต้องใช้เท้าเขี่ยทางเพื่อที่จะเดิน จะได้ไม่เตะอะไร (ปกติวางของเป็นระเบียบและจำได้ไว้ค่ะว่าวางไว้ที่ไหนจะไม่เดินเตะ) ซึ่งเหมือนว่าทุกอย่างเรามาเรียนรู้ตอนปวช.หมดเลย ที่ผ่านมา10-15ปีไม่มีความหมายสำหรับเรา เพราะเราไม่สามารถที่จะมองอะไรเห็น ซึ่งเพื่อนๆที่เรียนปวช.ก็ดีมากค่ะคอยบอกคอยสอนเรา ว่าอะไรเป็นอะไร อ่านว่าอะไร ภาษาอังกฤษ โจทย์เลขตรงนี้ทำแบบไหน ก็พอจะใช้ชีวิตกับเขาได้บ้าง แต่ไม่ได้เก่งขนาดรู้คิดรู้พูดทุกอย่าง ได้แต่โทษตัวเองเสมอมาค่ะ ว่าถ้าฉันสายตาดีฉันคงเรียนเก่งมากๆแน่ๆ ซึ่งตอนนั้นขนาดตั้งใจฟังที่ครูพูดมองกระดานตลอด ยังไม่รู้เรื่องเลยค่ะ เพราะได้แต่มอง แต่ไม่ได้เห็น ตอนนี้เวลาผ่านมา20กว่าปีแล้ว ก็คงทำอะไรไม่ได้ ก็ตามอาการค่ะ ไม่รู้จะสั้นกว่านี้หรือจะมองไม่เห็นเลย ก็ต้องรอดูต่อๆไป (เดี๋ยวจะไปทำแว่นแล้วนะคะ 🥹ช่วงนี้ยังไม่ว่างไปทำ)