ตอนสมัยเด็กๆช่วงวัยประถมเลย เพื่อนร่วมห้องชอบแกล้งเรามากเช่น ตบหัว เอาถังขยะมาฟาดใส่เรา เวลาโดนครูด่า ครูตี ชอบหัวเราะเยาะ แล้วซ้ำเติมเรา จนถึงขั้นแบบบูลลี่ บอกว่าเราเป็นปลวก ชอบใครก็ไม่สมหวัง หน้าตาแบบนี้ใครจะเอา ไม่มีคนดีๆมารักหรอก แล้วยิ่งไปกว่านั้นล้อเลียนชื่อพ่อแม่เราอีก ทำกับเราสารพัด เราก็จำเรื่องนี้ไม่มีวันลืมเลย บาดแผลก็ยังติดอยู่กับเราจนถึงทุกวันนี้เลยค่ะ


แต่สุดท้ายพอเขาเดือดร้อนจริงๆทักมาหาเราเพื่อยืมเงินเรา เรางงมากๆเลยอ่ะ ถ้าไม่เดือดร้อนจริงๆก็ไม่ทักมาหาเราเลย แล้วที่ผ่านมาการกระทำ เคยทำอะไรกับเราไว้ เขาก็บอกแค่ว่า ตอนนี้ช่วยเพื่อนก่อนได้มั้ย เพราะเพื่อนลำบากจริงๆ เพื่อนไม่มีเงินเลย อย่าเอาเรื่องอดีตมาพูดตอนนี้ ตอนนั้นมันก็ยังเด็ก ทำอะไรมันไม่ทันคิดหรอกจริงๆ แต่เราไม่คิดที่จะฟังหรอกค่ะ เราได้มองคนนั้นว่า ไปแล้ว แล้วไอที่บอกว่า "เด็กทำอะไรไม่ทันได้คิด" อย่าใช้คำว่าเด็ก มาเป็นข้ออ้างในการทำร้ายคนอื่นเลยค่ะ ที่ผ่านมาไม่ใช่เพื่อนเลย จากการกระทำที่ทำเราทั้งหมด แล้วต่อให้คุยดีๆด้วยแล้วเขาก็ไม่เคยถามสารทุกข์สุขดิบชีวิตเรา ตอนเราลำบากก็ไม่มีใครช่วยเหลือเราเหมือนกันอ่ะ

ต่อให้เราโตขึ้นทุกปี เราต้องอยู่กับปัจจุบัน แต่บาดแผลในใจตอนนั้นมันไม่มีวันลืมได้เลย บางทีก็กลายเป็นฝันร้ายของเราไปเลย

แต่สุดท้าย มันก็เอาไปบอกเพื่อนคนอื่นๆด้วยว่า เราอ่ะเป็นคนที่ฝังใจกับอดีต ไม่ปล่อยวาง ไม่อะไร ทั้งๆที่เรื่องผ่านไปแล้ว พอเดือดร้อนไม่ช่วย ไม่มีน้ำใจกับใครเลย เอ้า เรางงนะ เราไม่ให้ยืม แต่เอาไปบอกคนอื่นว่าเราไม่มีน้ำใจ ไม่ช่วยเหลือ เอ้า งงแบบงง กรรมการอึ้ง กูอึ้งอ่ะจุดนั้น งงมั้ยคะกับคนแบบนี้ ??