โรงเรียนเราอ่ะ ย้ายห้องทุกๆปี มีแต่ตอนขึ้นม.5 ปีเดียวที่ย้ายห้องครั้งสุดท้ายแล้วเราต้องอยู่ยาวถึงม.6เลย พอประกาศห้องแล้วสรุปเราแยกกับเพื่อนสนิทตัวเองเลยอ่ะ ตอนนั้นก็นับว่าแย่แล้วจริงๆ ตอนนั้นแม่เราบอกว่า ไม่เป็นไรนะ แยกกันแค่ตอนเรียน เดี๋ยวพอกินข้าวก็ได้เจอเพื่อน เดี๋ยวกิจกรรมต่างๆนาๆก็ได้มาอยู่กับเพื่อนตัวเอง เอาจริงนะ เราก็แอบนอยด์นะ ในขณะที่เพื่อนคนอื่นยังได้อยู่กับเพื่อนตัวเองอยู่บ้าง มีเราคนเดียวที่ได้แยกกับเพื่อนสนิท มันนับว่าเป็นเรื่องที่แย่มากๆเลยนะ ต้องอยู่ตั้ง2ปีเลยนะ มันนานมากๆสำหรับคนที่แยกกับเพื่อนตัวเอง ตอนนั้นเราทุกข์ทรมานมากๆแต่ทำอะไรไม่ได้เลย ย้ายห้องก็ไม่ได้อีก ต้องอดทนยาวๆจนถึง2ปีเลย
แล้วทีนี้เปิดเทอมมา ตอนนั้นต้องไปอยู่ห้องประจำ แล้วครูประจำชั้นให้เลือกหัวหน้าห้อง แล้วเพื่อนมันเสนอชื่อเรา เพื่อนๆในห้องอ่ะไม่ได้อยากให้เราเป็นหรอก แต่เพื่อนเสนอเล่นๆแบบให้เราเสียหน้า อับอายทั้งห้องอ่ะ จุดนั้นเราก็น้ำตาคาเบ้าแล้ว เพราะเราอาย เปิดเทอมมาก็เจอเพื่อนลุมแกล้ง เราก็คิดถึงชะตากรรมตัวเองว่าเราจะผ่านมันไปได้อย่างไร เราจะทำยังไงดี แต่อย่างน้อยๆอ่ะเรายังเจอเพื่อนที่ดีอยู่บ้าง เราก็ดีใจนะ ตอนนั้นเราอยู่อีกกลุ่มนึงที่เคยสนิทกันเพราะเราไม่รู้ว่าเราจะไปอยู่กับใคร พอเจอเพื่อนของเพื่อนสนิทเราเราก็เข้าหาเพื่อนคนนี้อีก แต่พอถึงเวลาทำงานคู่ เพื่อนคนอื่นๆต่างคนต่างได้คู่กับเพื่อนตัวเอง แล้วเพื่อนของเพื่อนสนิทก็ไปคู่กับเพื่อนอีกคนแล้ว ซึ่งคนนั้นก็ต่างคนต่างมาเจอกันในห้องนี้แล้ว แต่เราต้องดิ้นรนกับหาเพื่อนคนอื่นที่ยังไม่มีคู่เหมือนเรา แต่โชคดีที่ยังมีเพื่อนอีกกลุ่มที่เป็นเศษ เพราะไม่มีคู่เหมือนกัน ได้มาคู่กับเรา เพื่อนที่ทำงานคู่กับเราก็ไม่ได้แย่นะ ช่วยเราทุกอย่าง อห เราโชคดีแบบมากๆเลย แต่สุดท้ายเราก็เคว้งๆอยู่ดีที่แยกกับเพื่อนตัวเอง T_T ความรู้สึกเหมือนจะมีเพื่อนแต่ก็ไม่มี นี่มันลำบากใจ ทุกข์ทรมานมากๆ ตอนนั้นท่องไว้ว่าเราจะต้องผ่านมันไปให้ได้ มันก็ได้แต่นอยด์แบบนอยด์จริงๆ ขณะที่คนอื่นได้อยู่กับเพื่อนตัวเอง แล้วเราแยกกับเพื่อนสนิทตอนเรียน คือแบบเราอยากอยู่กับเพื่อนบ้างอ่ะ เหมือนโลกมันโหดร้ายกับเราเกินไป ตอนนั้นพูดกับใครไม่ได้แม้แต่ครอบครัวและเพื่อนในกลุ่มเพราะมันลำบากใจจริงๆ เราไม่อยากให้จุดเล็กๆของเราไปทำให้เสียความสัมพันธ์ เราก็ทำได้แค่เก็บไว้แล้วปรึกษาเพื่อนนอกกลุ่มที่สนิทกันตั้งแต่ม.ต้น ตอนนั้นเพื่อนรับฟังเรา คอยเตือนสติเราทุกอย่าง เราก็แย่ดิ่งดาวน์มามากๆ เรานับวันจนกว่าจะจบม.6 มาตลอด ไม่อยากอยู่ห้องนี้แล้ว ตอนนั้นความรู้สึกเราไม่อยากไปโรงเรียน อยากจะลาออก จุดนั้นเราไม่เคยมีความสุขเลย แต่เพื่อนสนิทขอไว้ว่าอยู่เรียนจนจบไปด้วยกันนะ อย่างน้อยยังมีเค้า มีอะไรบ่นระบายให้เค้าฟังก็ได้ถ้าอึดอัด ถ้าไม่สบายใจ อย่าเก็บไว้คนเดียว อย่างน้อยแกยังมีเพื่อน แกไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว แค่เราแยกห้องเดี๋ยวเราก็ได้เจอกันตอนพัก ตอนเย็น ตอนกิจกรรม
ตลอดระยะเวลา2ปีที่ผ่านมา อย่างน้อยๆเพื่อนที่ดี เพื่อนที่คอยช่วยเหลือเรามันก็มีอยู่ แต่เราก็ยังเคว้งอยู่แบบนี้ อยู่ผ่านไปวันๆ ทนตลอด2ปี แทบกลับไม่ได้อะไรขึ้นมาเหมือนเสียเวลาชีวิตไปป่าวๆเลย เพื่อนที่ดีก็มี แต่เพื่อนที่นิสัยเสียมาเป็นแก๊งค์ๆเลยละ ลุมแกล้งเราสารพัด
กว่าจะจบม.6 แล้วกว่าจะผ่านมันไปได้สาหัสมากๆเลยค่ะ
ทุกคนคิดยังไงกัน ถ้าหากเจอเหตุการณ์แบบนี้ จะผ่านมันไปได้อย่างไร ?
แล้วทีนี้เปิดเทอมมา ตอนนั้นต้องไปอยู่ห้องประจำ แล้วครูประจำชั้นให้เลือกหัวหน้าห้อง แล้วเพื่อนมันเสนอชื่อเรา เพื่อนๆในห้องอ่ะไม่ได้อยากให้เราเป็นหรอก แต่เพื่อนเสนอเล่นๆแบบให้เราเสียหน้า อับอายทั้งห้องอ่ะ จุดนั้นเราก็น้ำตาคาเบ้าแล้ว เพราะเราอาย เปิดเทอมมาก็เจอเพื่อนลุมแกล้ง เราก็คิดถึงชะตากรรมตัวเองว่าเราจะผ่านมันไปได้อย่างไร เราจะทำยังไงดี แต่อย่างน้อยๆอ่ะเรายังเจอเพื่อนที่ดีอยู่บ้าง เราก็ดีใจนะ ตอนนั้นเราอยู่อีกกลุ่มนึงที่เคยสนิทกันเพราะเราไม่รู้ว่าเราจะไปอยู่กับใคร พอเจอเพื่อนของเพื่อนสนิทเราเราก็เข้าหาเพื่อนคนนี้อีก แต่พอถึงเวลาทำงานคู่ เพื่อนคนอื่นๆต่างคนต่างได้คู่กับเพื่อนตัวเอง แล้วเพื่อนของเพื่อนสนิทก็ไปคู่กับเพื่อนอีกคนแล้ว ซึ่งคนนั้นก็ต่างคนต่างมาเจอกันในห้องนี้แล้ว แต่เราต้องดิ้นรนกับหาเพื่อนคนอื่นที่ยังไม่มีคู่เหมือนเรา แต่โชคดีที่ยังมีเพื่อนอีกกลุ่มที่เป็นเศษ เพราะไม่มีคู่เหมือนกัน ได้มาคู่กับเรา เพื่อนที่ทำงานคู่กับเราก็ไม่ได้แย่นะ ช่วยเราทุกอย่าง อห เราโชคดีแบบมากๆเลย แต่สุดท้ายเราก็เคว้งๆอยู่ดีที่แยกกับเพื่อนตัวเอง T_T ความรู้สึกเหมือนจะมีเพื่อนแต่ก็ไม่มี นี่มันลำบากใจ ทุกข์ทรมานมากๆ ตอนนั้นท่องไว้ว่าเราจะต้องผ่านมันไปให้ได้ มันก็ได้แต่นอยด์แบบนอยด์จริงๆ ขณะที่คนอื่นได้อยู่กับเพื่อนตัวเอง แล้วเราแยกกับเพื่อนสนิทตอนเรียน คือแบบเราอยากอยู่กับเพื่อนบ้างอ่ะ เหมือนโลกมันโหดร้ายกับเราเกินไป ตอนนั้นพูดกับใครไม่ได้แม้แต่ครอบครัวและเพื่อนในกลุ่มเพราะมันลำบากใจจริงๆ เราไม่อยากให้จุดเล็กๆของเราไปทำให้เสียความสัมพันธ์ เราก็ทำได้แค่เก็บไว้แล้วปรึกษาเพื่อนนอกกลุ่มที่สนิทกันตั้งแต่ม.ต้น ตอนนั้นเพื่อนรับฟังเรา คอยเตือนสติเราทุกอย่าง เราก็แย่ดิ่งดาวน์มามากๆ เรานับวันจนกว่าจะจบม.6 มาตลอด ไม่อยากอยู่ห้องนี้แล้ว ตอนนั้นความรู้สึกเราไม่อยากไปโรงเรียน อยากจะลาออก จุดนั้นเราไม่เคยมีความสุขเลย แต่เพื่อนสนิทขอไว้ว่าอยู่เรียนจนจบไปด้วยกันนะ อย่างน้อยยังมีเค้า มีอะไรบ่นระบายให้เค้าฟังก็ได้ถ้าอึดอัด ถ้าไม่สบายใจ อย่าเก็บไว้คนเดียว อย่างน้อยแกยังมีเพื่อน แกไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว แค่เราแยกห้องเดี๋ยวเราก็ได้เจอกันตอนพัก ตอนเย็น ตอนกิจกรรม
ตลอดระยะเวลา2ปีที่ผ่านมา อย่างน้อยๆเพื่อนที่ดี เพื่อนที่คอยช่วยเหลือเรามันก็มีอยู่ แต่เราก็ยังเคว้งอยู่แบบนี้ อยู่ผ่านไปวันๆ ทนตลอด2ปี แทบกลับไม่ได้อะไรขึ้นมาเหมือนเสียเวลาชีวิตไปป่าวๆเลย เพื่อนที่ดีก็มี แต่เพื่อนที่นิสัยเสียมาเป็นแก๊งค์ๆเลยละ ลุมแกล้งเราสารพัด
กว่าจะจบม.6 แล้วกว่าจะผ่านมันไปได้สาหัสมากๆเลยค่ะ