สวัสดีค่ะ หนูเป็นแค่เด็กอายุ 15  ตอนนี้กำลังปิดเทอม จะขึ้นม.4 แต่พอปิดเทอมละมันเซ็งจนตอนนี้จะไม่ไหวแล้ว คือปัญหาของหนูมันไม่ใช่แค่ปิดเทอมละว่างจัด ละให้ไปหาไรทำ หนูรู้สึกว่าหนูชอบมีปัญหาทางความคิดอยู่แล้ว แต่พอปิดเทอมมันก็ทำให้กำเริบ สิ่งที่เป็นมันก็เหมือนความเครียด แต่ไม่อยากใช้คำว่าเครียดเลย มันไม่ใช่เชิงนั้น แต่ต้องแบบบอกก่อนว่าหนูก็แค่เป็นเด็กที่เคยมีปมทั้งเรื่องเพื่อน เรื่องที่โรงเรียน แต่มันแค่เคยเป็นปัญหา และไม่ใช่สิ่งที่กำลังเผชิญอยู่ตอนนี้ คือเอาเป็นว่าเป็นเรื่องที่แบบมันเคลียร์ทุกอย่างไม่ได้มีอะไรค้างคา และไม่ได้มีอะไรให้เครียดในตอนนี้ แต่แค่อาจจะทำให้เหมือนมีอะไรติดอยู่ในใจ นิดนึง แต่ประเด็นคือตั้งแต่ปิดเทอมมานี้ หนูว่างด้วย แล้วก็อาจจะว่าว่างจนฟุ้งซ่านก็ได้ พอนั่งๆคิดสิ่งที่เป็นมันไม่ใช่ความเครียดเลย และไม่ได้มีเรื่องอะไรเลยด้วย แต่หนูกลับว่างเปล่ามาก จนมันเซ็ง แบบว่างเปล่า หัวโล่งไปหมดเลย หนูไม่จำเป็นจะต้องแบบว่า ให้ไปหางานทำ ทำงานบ้าน คือทำเป็นปกติ และที่บ้านไม่ได้ว่าอะไร หนูก็นอนเล่นโทรศัพท์ปกติเพราะมันปิดเทอม แต่ขนาดโทรศัพท์หนูยังไม่อยากจะเล่น มันไม่รู้จะเล่นอะไรแล้ว ที่หนูเซ็งสุด คือเมื่อก่อนถึงหนูจะว่าง แต่หนูยังมีสิ่งที่หนูชอบ หรือทำแล้วมีความสุข แต่ตอนนี้แค่ทำสิ่งที่หนูชอบหนูยังทำไม่ได้เลย เช่นสมมุติดูหนังที่ชอบ ตอนนี้หนูยังดูไม่ได้ เหมือนมันมีอะไรในหัว ทั้งๆที่แค่ดูหนังมันไม่ต้องทำไรปล่อยใจสบายๆ  และก็มีความสุขเพราะการดูหนังคือสิ่งที่หนูชอบมากๆแต่ตอนนี้หนูทำมันไม่ได้เลย บางทีหนูก็เล่นโซเชียล แต่หนูกลับรู้สึกว่าโซเชียลมัน ทำให้หนูเครียด ทั้งดูดราม่า ดูนู่นนี่นั่นดูชีวิตคนอื่น ละอิจฉาบ้าง น้อยใจบ้าง จนหนูรู้ว่าหนูควรเลิกเล่นก่อน แต่หนูก็อยากเล่นให้มันมีความสุข เพราะปกติหนูก็ไม่เคยมีความคิดลบๆเท่าไรเลยเวลาเล่น แต่ช่วงนี้หนูเป็นไรไม่รู้ อีกความคิดนึง ที่หนูคิดคือ หนูนั่งคิดถึงอนาคตตัวเองกังวลต่างๆนาๆ ถ้าพ่อแม่ไม่อยู่หนูจะทำไง หนูไม่รู้จะอยู่ทำไม หรือเราจะอยู่ทำไม เราเหนื่อยทำงานเพื่อกินอยู่อยู่อย่างงี้ มันดูไม่มีความหมาย จนหนูคิดว่าถ้าอยู่ดีๆหนูเสียวันนี้เลย หนูก็ไม่เสียใจเพราะไม่รู้จะทำอะไรแล้ว ไม่รู้สึกเสียดายชีวิต หนูมีสิ่งที่หนูยังอยากทำนะ แต่ก็เฉยๆแค่ไร้แรงบันดาลใจ แต่หนูก็ไม่ได้หมายถึงว่าหนูอยากจะ ต/ย นะ หนูก็อยากอยู่เฉยๆ จะให้ฆตต หนูก็ไม่กล้า คือที่คิดหนูแค่ว่างเปล่าจนถ้าเราไม่อยู่มันก็โล่งๆแค่นั้น แต่ไม่ได้หมายถึงอยากไปฆตตแม้แต่นิดเดียว ดูแล้วที่พิมมาคือ หนูคิดไปถึงขั้นไหน แล้วก็สุดท้ายคือ หนูไม่ได้ทุกข์เลย แต่ไม่ค่อยมีความสุข มันเฉย มันว่างมาก หนูยิ้มไม่ออกยิ่งช่วงนี้ยิ่งหนัก มันไม่มีการแสดงอารมณ์อะไร เมื่อก่อนหนูก็มีความสุขตลอดเวลาบางทีก็มีหงุดหงิด หรือตั้งใจทำตัวเงียบๆ แต่วันนี้หนูออกไปข้างนอกกลับรู้สึก หนูไม่ได้แบบตั้งใจทำตัวเงียบเลย หนูรู้สึกหนูไม่มีความรู้สึกอะ มันว่าง มันยิ้มไม่ค่อยออกเลย เหมือนหัวไม่มีอะไรแล้ว แต่ก็ไม่ได้พอใจอะไร ปกติบางทีพ่อแม่ชอบลากออกข้างนอกหนูก็ไม่สบอารมณ์บ้าง แต่วันนี้หนูอารมณ์ปกติอยากออกข้างนอกแต่มันรู้สึกเฉยมากๆเลย หนูมีความสุขไม่ค่อยได้ หนูไม่รู้สึกอะไรเลย จะยิ้มก็ไม่ค่อยได้ มันค่อนข้างแย่ ทั้งหมดที่พิมพ์มา หนูควรจะทำไงดี หนูหวังแค่หนูอยากจะเป็นเหมือนเดิม มีความสุขกับพ่อแม่ สนุกกับสิ่งที่หนูชอบทำ หรือเวลาดูหนังซีรีส์  ทุกวันนี้หนูทำอะไรไม่ได้เลย