เรื่องมันเป็นแบบนี้ครับคือว่าที่ทำงานแผนกที่ผมอยู่ต้องอาศัยตัวงานจากแผนกที่น้องเค้าอยู่มาประกอบครับตัวผมจะต้องไปที่แผนกน้องเค้าทุกวันเพื่อไปของานระหว่างเดินไปผมก้อเดินผ่านผู้หญิงมากมายบางคนสวยนึกว่านางเอกหนังแต่ผมก้อแค่มองนิดหน่อยเพราะความสวยแต่ต่างจากน้องแผนกที่ผมไปยืมงานผมมองน้องเค้าแล้วมันรู้สึกอยากมองนานๆอยากคุยด้วยเยอะๆอยากเจอทุกวันหรือขอแค่ไดเห็นแค่1วิก้อยังดีน้องเค้าเป็นผู้หญิงตัวเล็กใส่แว่นหนาๆแต่ผมยังไม่เคยเห็นหน้าน้องเค้าเต็มๆนะครับเพราะน้องเค้าจะใส่แมสตลอด
ถึงจะแอบชอบแต่ก้อไม่กล้าบอกว่าชอบไปเพราะกลัวหลายๆ
1.กลัวว่าน้องเค้าจะมีแฟนอยู่แล้ว
2.เรื่องหน้าตาของผมที่ไม่ป๊อบ สยาม(หล่อ)
3กลัวน้องเค้าโดนคนรอบข้างบลูลี่หตุผลที่กลัวก้อมาจากข้อ2.เพราะน้องเค้าน่ารักมากๆแค่เห็นแค่ครึ่งหน้าก้อยังเห็นถึงความน่ารักที่ทะลุแมสออกมา
แต่จะว่าไปน้องเค้าเป็นผู้หญิงที่โชคร้ายหรือโชคดีกันแน่นะที่มาเป็นผู้หญิงคนแรกที่ผมหลงรัก สำหรับผมผมให้ไปทางโชคร้าย เหตุการที่ทำให้ผมไม่เคยมีแฟนหรือไปเคยแอบบชอบใครเลยมาจากเหตุการสมันเรียนมัธยมเพื่อนผมไปแซวสาวหน้าขาวคอดำปากแดงว่าผมแอบชอบ (งงสิครับผมไม่รู้เรื่องอะไรเลย)แล้วสาวหน้าขาวคอดำปากแดงก้อพูดว่า"ห่ะหน้าตาแบบนี้เนี้ยอ่ะนะใครจะเอามาเป็นพอพันธุ์"แล้วก้อหัวเราะดังมากๆ ผมหน้าเสียมากๆตอนนั้น และผมก้อไม่กล้าจีบใครอีกเลย คนที่คิดว่าแอบชอบอยู่พอเค้ามีแฟนผมก้อไม่รู้สึกอะไรเพราะนั้นไม่ใช่อาการแอบชอบแต่แค่ปลึ้มเฉยๆ ไม่ได้มีความรู้สึกอยากเจอทุกวันไม่มีความรู้สึกอยากอยู่ใกล้อยากคุยด้วย ต่างจากน้องแว่นลิปลับที่อยากเจออยากเห็นทุกวัน