เหตุเกิดจากการที่เราขึ้นฝึกงานบนหอผู้ป่วย ENT และได้พบกับหมอคนหนึ่งที่เพื่อนๆต่างลำ่ลือว่าเค้าเป็นคนดี หน้าตาดี นิสัยดี พูดจาดี คือแบบดีทุกอย่าง และเราก้อมีโอการได้ขึ้นฝึกที่นั้นบอกเลยยยยคือแบบเราฟินมากๆๆๆๆๆๆเราต้องขึ้นหวอดไปแต่เช้าเพื่อไปยืนรับเวรตรงประตูเพื่อที่เวลาหมอคนนั้นเดินมาจะได้สบตากับเรา อิอิอิอิ ซึ่งฉันและเพื่อนๆต่างแย่งกันไปยืนตรงนั้น หลังจากฉันฝึกเสร็จฉันยังไม่ละความพยายามยังเดินไปซื้อของหน้าโรงพยาบาลบ่อยๆทั้งตอนเช้า เที่ยง กลางวัน เย็น  ทำทุกวิถีทางที่จะได้เจอเค้า แต่โอกาสที่ฉันจะได้เจอเค้มันน้อยมาก (เพราะว่าที่ฉันไปบ่อยคณะที่ฉันเรียนยุหลังโรงพยาบาลจร้า)นานๆๆๆเป็นเดือนกว่าจะได้เจอเค้าทีหนึ่ง เวลาที่ฉันเดินผ่านเค้าฉันยังไม่กล้ามองหน้าเค้า และไม่รู้ว่าความบังเอิญหรือพรมลิขิตที่ทำให้ฉันได้เจอกับเค้าอีก ตอนที่ฉันขึ้นฝึกที่ ICUศัลยกรรมตอนที่ฉันกำลังอาบนำ้ให้ผู้ป่วยอยู่และเดินไปเอาถุงขยะข้างนอนกห้อง และฉันก้อเจอเค้าอีก (แต่ขอบอกเลยสภาพฉนตอนนั้นยังกะคุณป้าแก่ๆๆน่าแบบมันแพรบ ผมเผ้าก็รุงรัง)และเค้าก้อหยุดต่อหน้าฉันเราสบตากับแปร๊บเดียวจริงๆของบอกว่าแป๊บเดียวแค่นั้นใจฉันก็ละลายและเคาก้อเปิดประตูให้ฉันและฉันก็เดินเข้าไปขอบอกว่าวันนั้นฉันฟินมากๆๆฉันกลับมาเล่าให้เพื่อนฟังตั้งร้อยรอบ5555แบบว่าฟินมาก และหลังจากนั้นฉันก้อได้เจอเค้าอีกถือว่าโชคดีมากๆๆตอนนั้นฉันฝึกอยู่ที่อายุรกรรมหยิง 2 พอดีมีคนไข้คนหนึ่งที่เจาะคอและหมอเค้าก็มาทำแผลซึ่งมันเป็นคนไข้ในความดูแลของน้องพยาบาลในกลุ่มฉันอาจารย์ให้ฉันพาน้องไปยืนดูหลังจากนั้นฉันก็ไม่รู้ว่าฉันจ้องหมอนานเท่าไรหน้าตาฉันเป็นอย่างไงแต่รู้ว่าน้องๆๆแซวฉันว่า พี่...(ไม่ขอเอ่ยชื่อแล้วกันเนอะอาย555)ชอบหมอคนที่ทำแผลหรอคือแบบพูดหลายรอบมากๆๆฉันไม่รู้ว่าหมอเค้าได้ยินไหมรู้แต่ว่าตอนนั้นฉันอายมากๆได้แต่พยายามนิ่งเพื่อที่เค้าจะได้ไม่รู้ว่าใครชื่อหมิว คือฉันอยากจะเอาปี๊บคลุมหัวมากกหลังจากนั้นอาจารยืหมอก็เดินมาแล้วถามพี่เค้าว่าให้ยาฆ่าเชื้ออะไรผู้ป่วยอยู่และพี่เค้าก้อจำไม่ได้ และนี้เป็นครั้งแรกที่เราได้คุยกันพี่เคาถามฉันว่าน้องๆคนไข้ได้ยาอะไรครับ ฉันฟินนมากแต่ฉันก็ช่วยอะไรพี่เค้าไม่ได้เพราะฉันก็จำไม่ได้เหมือนกัน แต่ฉันก็พยายามวิ่งไปดูแฟ้มคนไข้ให้แต่มันก้อไม่ได้ช่วยอะไรเพราะพี่เค้าไปแล้ว แต่มันก้อไม่เป็นไรนะฉันกลับรู้สึกดีวะอีกที่อย่างน้ยตลอดระยะเวลา 2 ปีที่ฉันรอฉันก้อมีโอกาสได้คุยกับเค้า
และไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่ทำให้ฉันป่วยฉันเจ็บคอพูดแทบจะไม่มีเสียงทีแรกฉันกะว่าจะไม่ไปหาหมอเพราะขี้เกียจแต่เพ่อนในกลุ่มฉันบังคบให้ฉันไปสุดท้ายฉันก็เลยต้องไป ฉันเลยไปตรวจที่ แผนก ENT และพี่ๆพยาบาลที่เป็นศิษย์เก่าที่ม. ฉันก้อให้ฉันตรวจก่อนและถามฉันว่าเรียนกี่โมงฉันเลยบอกว่าเรียนตอนเก้าโมงครึ่ง พี่เลยบอกว่าอาจารย์หมอเข้าเกือบ 10โมง ตอนนี้มีแต่DENTตรวจพี่อยากให้หนูตรวจกับอาจารยืหมอมากกว่า แต่ในใจฉันคืออยากรีบตรวจรีบเสร็จเพราะว่าต้องรีบเข้าเรียนเพราะอาจารย์โหดมาก เลยบอกพี่ไปว่าไม่เป็นไรค่ะพอดีหนูไม่ได้เป็นไรมากมาขอยาฆ่าเชื้อ
ณ ห้องตรวจหมายเลข5 ฉันจำได้ขึ้นใจ พอฉันถึงหน้าห้องตรวจฉันตกใจมากนั้นชื่อเค้าคนนั้น ฉันไม่คิดว่าจะได้เจอเค้า
หมอคนนั้น : คูณ......
ฉัน: เข้าห้องตรวจ ค่ะ สวัสดีค่ะ (คือฉันอยากกลับมาแต่งหน้าใหม่สภาพหนังหน้าฉันโทรมมากๆๆๆๆๆ)
หมอ: โฮ เสียงพูดเปลี่ยนขนาดนี้ไม่ใช้จะติดเชื้อลงปอดแล้วหรอ และเค้าก้อยิ้หน่อยๆ ขอบอกว่าฉันฟินมากไม่กล้าแม้แต่จะสบตาไม่กล้าแม้แต่จะยิ้มทั้งที่ใจฉันอยากจะยิ้ม ฉันทำได้เพียงจิกเท้า คือแบบเรานั่งใกล้กันมาก ผู้ชายอ่ะไรจะดูดีขนาดนี้
ฉัน: ก้อคิดว่าเค้าจะตรวจในช่องปากก้อเลยอ้าปากแต่เปล่าเลยเค้าคลำต่อมนำ้เหลืองที่ข้างคอ คือแบบฉันรู้สึกอายหหน่อยๆๆๆ
พอเค้าหันหลังไปพิมคอมเท้านั้นล่ะฉันได้แต่เอามือปิดปากไว้เพราะฉันอยากจะกรีดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ต่อมาพอเค้าตรวจในช่องคอฉันต้องอ้าปากกว้างฉันอายมากฉันไม่เคยอ้าปากกว้างขานดนี้ต่อหน้าคนที่ฉันชอบซึ่งฉันรู้ดีว่ามันคงจะอุบากมากและหลังจากนั้นเค้าก้อมาตรวจดูกล่องเสียงให้และเค้าเอาที่คล้ายแผ่นเหล็กที่ส่องตรจวฟันมาแตะระฟุ้งแก้ใฃมฉันว่าร้อนมากไหมใครมันจะไปตอบได้ละก้อมือหมอเค้าจับลิ้นฉันยุอายซะมัดและยังมีหน้าหน้าบอกให้ฉันแลปลิ้นยาวๆๆคนมันอายนะหมอจะรู้บ้างไหมและหลังจตากนั้นเค้าก้อบอกให้ฉันออกเสียง อี พร้อมกันใครจะไปออกได้ละก้อคนมันอายอยู่ที่ต้องมาทำท่าอุบากต่อหน้าคนที่เราชอบรู้นะว่ามันคือการตรวจรักษาแต่มันก้ออายอยู่ดี และเค้าก็มาส่องตรวจดูในโพรงจมุกซึ่งฉันเพิ่งเช็ดนำ้มูกไปยังไม่ได้ทำความสะอาดดีเลย ไม่อยากคิดสภาพเหมือนกันนะ
หลังจากนั้นเค้าก้อให้ฉันไปรับยา และฉันก้อมายืนรอใบรับยา แล้วเค้าก้อเดินออกมาไม่รู้เหมือนกันว่าเค้าเดินมาทำไมแต่ก้อแอบเข้าข้างตัวเองว่าเค้าอาจจะเดินมาส่งฉันแต่เปล่าเลยเค้าเดินมาถามอะไรพี่พยาบาลอะไรก็ไม่รู้แต่ที่รู้เค้ายิ้มให้ฉันด้วยแหละ5555 ฉันมีความสุขอแทบจะหายโดยที่ไม่ต้องทานยาเลยล่ะ ฉันก้อหลับมาเล่าให้เพื่อนฉันฟังจนพวกเพื่อนๆฉันลำคาญ
แต่ฉันก้อดีใจนะถึงจะไม่มีโอกาสได้บอกพี่เค้าว่าฉันชอบ ฉันรู้ว่ามันเป็นเรื่องน่าอายมากแต่ฉันก้อมีความสุขนะที่ได้แอบรักพี่เค้าอยู่อย่างนี้ ฉันมีความสุขที่ต้องเดินไปซื้อของหน้าโรงบาลทุกวันเพื่อหวังว่าจะได้เจอเค้า ถึงรู้ว่าโอกาสจะเจอจะน้อยมากแต่ฉันก้อมีความสุขที่ได้ทำและหวังว่าพี่เค้าจะมีโอกาสได้อ่านบทความที่ฉันพิมพ์บ้าง 555 มันคงจะเป็นเรื่องจินตนาการที่น่าเหลือเชื่อถ้าพี่เค้ามาอ่านจริงๆ เพื่อนๆอย่ารำคาญเรานะเราแค่อยากจะพิมพ์อยากจะระบายในโลกที่เพ้อฝันของเรา และก้อขอบคุณนะที่ทนอ่านเรื่องงี่เง่าของเราจนจบ ขอบคุณมากจริงสำหรับความฝันที่ไม่มีวันเป็นจริงแมวพิมพ์