เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อราว ๆ ปี 2560
ปีนั้นมีปัญหาชีวิตหลายอย่างจึงพักงานอยู่ที่บ้านใน จ. เชียงใหม่ ผ่านไประยะนึงมีพี่ที่รู้จักเค้าทำโฮมสเตย์อยู่ที่ จ. กาญจนบุรี บังเอิญช่วงนั้น คนดูแลเดิมของเค้าไม่ค่อยสะดวก จึงเอ่ยชวนเราไปช่วยงาน ด้วยความที่ว่างงานอยู่แล้ว อยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้างเลยตัดสินใจลงไปช่วยงานที่โฮมสเตย์ทันที
ทั้งชีวิตนี้ ครั้งนั้นคือครั้งแรกที่จะได้ไปเยือน จ.กาญจนบุรี ด้วยความตื่นเต้นเพราะไม่เคยไปมาก่อนจึงตัดสินใจเดินทางโดยไม่ได้คิดอะไรมาก เตรียมตัวเดินทางในอีก 3 วันถัดไป
เราได้ทำการจองตั๋วรถทัวร์ตรง เชียงใหม่-กาญจนบุรี อยากนั่งรถไปเรื่อย ๆ ไม่รีบร้อนและเป็นรถสายเดียว ไม่ต้องไปต่อหลายเที่ยว
พอถึงวันเดินทางก็ตระเตรียมทุกอย่างเรียบร้อยแล้วก็โทรหาเพื่อนให้มารับไปส่งที่ บขส.
ด้วยความที่รถออกช่วงตี 3 เพื่อนจึงพาไปนั่งรอที่ร้านกาแฟร้านนึง ใกล้กับท่ารถเพราะเป็นร้านที่เปิดให้บริการ 24 ชม.
ร้านดูอบอุ่นดี น่ารัก คนไม่พลุกพล่านเพราะว่าเวลานั้นราว ๆ 5 ทุ่มกว่า
เดินไปที่เคาน์เตอร์ สั่งช็อกโกแลตร้อน 1 แก้ว เพราะเวลานั้นฝนเริ่มตกปรอย ๆ พอได้จิบอะไรอุ่น ๆ แล้วมันก็คลายหนาวได้เป็นอย่างดี
ร้านมี 2 ชั้น เราเลือกเดินขึ้นชั้น 2 เพราะจะมีส่วนที่เป็นเอาท์ดอร์ด้วย ค่อนข่างโปร่งสบาย มีลมพัดเบา ๆ เย็นกำลังดี
บนชั้นสองมีคนนั่งอยู่ก่อนแล้ว 2 โต๊ะ เป็นนักศึกษา 2 คน นั่งข้างบันได กับ ผู้ชายต่างชาติ 1 คน นั่งแถวริมผนัง เราเลือกไปนั่งโซนเอาท์ดอร์ เพราะบรรยากาศตอนนั้นดีมาก ฝนตกเบา ๆ ลมพัดเย็นสบาย
เหลือเวลากว่ารถจะออกอีกหลายชั่วโมงเราเลยนั่งเล่นเกมรอไปพลางจิบช็อกโกแลตร้อนที่สั่งมาไปด้วย
เวลาผ่านน่าจะราว ๆ ชั่วโมงนึง รู้สึกว่าฝนน่าจะแรงขึ้น เลยขยับเข้ามานั่งข้างในร้านโดยเลือกนั่งตรงประตูทางออกไปโซนเอาท์ดอร์ชั้น 2
ณ เวลานั้นเหลือเพียงชายต่างชาติอยู่โต๊ะเดียว และเราอีก 1 โต๊ะ เราก็นั่งเล่นเกมต่อโดยไม่ได้คิดอะไร
ผ่านไปประมาณ 15 นาทีชายต่างชาติอีกโต๊ะนึงก็ลุกขึ้นแล้วเก็บของเดินลงไปชั้นล่างโดยไม่ได้พูดอะไร
ผ่านไปราว ๆ 2 ชั่วโมง ก็เป็นเวลาประมาณ ตี 1 เรายังนั่งอยู่ที่เดิม และไม่มีท่าทีว่าฝนจะหยุดตก ทั้งชั้น 2 มีเรานั่งเพียงโต๊ะเดียว
ร้านเงียบสงบ แต่เอ๊ะ!! โต๊ะตรงโซนเอาท์ดอร์มีคนมานั่งตอนไหน
เป็นเพียงคำถามที่เกิดขึ้นในใจ มันไม่ใช่ความกลัว แต่เป็นความสงสัย เพราะเรานั่งใกล้ประตูมาก ซึ่งที่ประตูจะมีกระดิ่งแขวนอยู่ หากมีการเปิดประตูเข้าออกจะมีเสียงกระดิ่งดัง กรุ๊งกริ๊ง
แต่คือทำไมเราไม่ได้ยินเสียงล่ะ ?
แล้วทำไมเมื่อกี้เราไม่เห็นผู้หญิงคนนี้ ?
มีคำถามในใจมากมายที่ผุดขึ้นมา แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าน่ากลัวอะไร เพราะร้านก็ยังมีพนักงานอยู่ 24 ชั่วโมง แต่ว่าก็มีเรื่องให้ชวนแปลกใจอยู่เหมือนกันว่า เรานั่งมานานขนาดนี้แล้วทำไมพนักงานไม่ขึ้นมาทำความสะอาด หรือมาถามอะไรเลย มันก็น่าแปลก
ผู้หญิงคนนั้นนั่งหันหลังเข้ามาในร้าน หันหน้าออกไปทางระเบียงเหมือนกับว่านั่งดูสายฝนที่ตกลงมา
สวมเสื้อสีขาวแขนยาว กระโปรงยาวสีดำ ผมยาวประบ่า แต่ว่าไม่เห็นเครื่องดื่มเพราะเค้าหันหลังให้ ผมปลิวเป็นพัก ๆ ตามลมที่พัดแรงเป็นระยะ ๆ
เราก็ยังนั่งอยู่จุดเดิม ยังเล่นเกมเหมือนเดิมเพราะไม่มีอะไรทำเลย แต่ก็ยังแอบมองไปทางผู้หญิงคนนั้นอยู่เป็นระยะ ซึ่งก็ยังนั่งอยู่ในอิริยาบถเดิม
จนกระทั่งใกล้ถึงเวลารถออก เราต้องเตรียมของเพื่อลงไปยังท่ารถ
ก็เช็กกระเป๋าของทุกอย่างที่เตรียมตัวจะลงไป ก็เหลือบมองไปดูที่โต๊ะผู้หญิงคนนั้นอีกรอบ
หายไปไหน ?
เค้าไม่อยู่แล้วค่ะ เค้าหายไปไหนไม่รู้ ไม่ได้นั่งอยู่ที่โต๊ะนั้นแล้ว ที่ระเบียงก็ไม่มี
แล้วดิฉันนั่งกับใครเกือบครึ่งคืนคะ?
เรื่องนี้ทำให้ดิฉันตกใจอยู่พอสมควร แต่ไม่ได้กลัวอะไร แต่มันมีคำถาม มันน่าเอ๊ะ หลายเอ๊ะเหลือเกิน
แต่ด้วยเวลาที่มีเหลืออยู่ไม่มาก ก็เลยลากสัมภาระอิรุงตุงนังไปขึ้นรถ บขส. แล้วก็ออกจากร้านนั้นมาอย่าง งง ๆ
จนเวลาล่วงเลยไปหลายเดือน ก็ไม่ได้พูดคุยเรื่องนี้กับใครเลย
จนมีโอกาสได้มาคุยกับเพื่อนคนเดิมที่พาไปส่งครั้งแรก ก็เล่าทุกอย่างให้เพื่อนฟัง ว่าฉันงง
เพื่อนก็ยิ้ม อ่อน ๆ แล้วพูดว่า เจอเหมือนกันหรอ ?
เมื่อก่อนเพื่อนเคยมาทำงานที่ร้านนี้เหมือนกัน แล้วก็เคยเจอเหมือนกัน แต่ว่ามาในแบบอื่น
หลายคนที่ทำงานกะดึกที่นี่ ส่วนมากก็จะเจอ มาเป็นเสียงร้องไห้บ้าง เสียงเดินบ้าง เสียงหัวเราะบ้าง บางครั้งก็ของตก เสียงน้ำ อะไรแบบนี้
ลูกค้าบางรายก็เจอ ก็มาในรูปแบบที่แตกต่างกันไป
ส่วนของเราเจอมาเป็นตัวเหมือนคนเลย แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรให้เรารู้สึกว่ารำคาญหรือกลัว เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่านั่นคือคนหรือไม่ใช่คน
แต่เพื่อนก็หัวเราะคิกคักทำแสบมาก ถึงว่าวันที่ไปส่ง ไม่ยอมไปนั่งจิบน้ำอะไรเลยแม้แต่แก้วเดียวทั้ง ๆ ที่ว่าง
และพนักงานก็ไม่ย่างกรายขึ้นมาเลยแม้แต่คนเดียว แต่ส่วนตัวไม่ได้กลัวนะคะ มาได้เสมอ มาคุยเป็นเพื่อนจะยิ่งขอบใจมาก แต่ก็ไม่ทราบเลยว่าสรุปแล้ว เขาคือใคร มาจากไหนแล้วต้องการอะไร เพื่อนก็ไม่ได้บอกรายละเอียดอะไรเพิ่มเติมเลยค่ะ
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า เวลาไปนั่งร้านกาแฟที่ไหนหัดแปลกใจให้มากกว่านี้หน่อยนะคะ
เดี๋ยวมีต่อตอนไปกาญจน์อีก ก่อนจะเดินทางยังเจอ แค่น้ำจิ้มเล็ก ๆ
เรื่องผีที่ไม่เคยรู้มาก่อนว่าเธอเป็นผี
ปีนั้นมีปัญหาชีวิตหลายอย่างจึงพักงานอยู่ที่บ้านใน จ. เชียงใหม่ ผ่านไประยะนึงมีพี่ที่รู้จักเค้าทำโฮมสเตย์อยู่ที่ จ. กาญจนบุรี บังเอิญช่วงนั้น คนดูแลเดิมของเค้าไม่ค่อยสะดวก จึงเอ่ยชวนเราไปช่วยงาน ด้วยความที่ว่างงานอยู่แล้ว อยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้างเลยตัดสินใจลงไปช่วยงานที่โฮมสเตย์ทันที
ทั้งชีวิตนี้ ครั้งนั้นคือครั้งแรกที่จะได้ไปเยือน จ.กาญจนบุรี ด้วยความตื่นเต้นเพราะไม่เคยไปมาก่อนจึงตัดสินใจเดินทางโดยไม่ได้คิดอะไรมาก เตรียมตัวเดินทางในอีก 3 วันถัดไป
เราได้ทำการจองตั๋วรถทัวร์ตรง เชียงใหม่-กาญจนบุรี อยากนั่งรถไปเรื่อย ๆ ไม่รีบร้อนและเป็นรถสายเดียว ไม่ต้องไปต่อหลายเที่ยว
พอถึงวันเดินทางก็ตระเตรียมทุกอย่างเรียบร้อยแล้วก็โทรหาเพื่อนให้มารับไปส่งที่ บขส.
ด้วยความที่รถออกช่วงตี 3 เพื่อนจึงพาไปนั่งรอที่ร้านกาแฟร้านนึง ใกล้กับท่ารถเพราะเป็นร้านที่เปิดให้บริการ 24 ชม.
ร้านดูอบอุ่นดี น่ารัก คนไม่พลุกพล่านเพราะว่าเวลานั้นราว ๆ 5 ทุ่มกว่า
เดินไปที่เคาน์เตอร์ สั่งช็อกโกแลตร้อน 1 แก้ว เพราะเวลานั้นฝนเริ่มตกปรอย ๆ พอได้จิบอะไรอุ่น ๆ แล้วมันก็คลายหนาวได้เป็นอย่างดี
ร้านมี 2 ชั้น เราเลือกเดินขึ้นชั้น 2 เพราะจะมีส่วนที่เป็นเอาท์ดอร์ด้วย ค่อนข่างโปร่งสบาย มีลมพัดเบา ๆ เย็นกำลังดี
บนชั้นสองมีคนนั่งอยู่ก่อนแล้ว 2 โต๊ะ เป็นนักศึกษา 2 คน นั่งข้างบันได กับ ผู้ชายต่างชาติ 1 คน นั่งแถวริมผนัง เราเลือกไปนั่งโซนเอาท์ดอร์ เพราะบรรยากาศตอนนั้นดีมาก ฝนตกเบา ๆ ลมพัดเย็นสบาย
เหลือเวลากว่ารถจะออกอีกหลายชั่วโมงเราเลยนั่งเล่นเกมรอไปพลางจิบช็อกโกแลตร้อนที่สั่งมาไปด้วย
เวลาผ่านน่าจะราว ๆ ชั่วโมงนึง รู้สึกว่าฝนน่าจะแรงขึ้น เลยขยับเข้ามานั่งข้างในร้านโดยเลือกนั่งตรงประตูทางออกไปโซนเอาท์ดอร์ชั้น 2
ณ เวลานั้นเหลือเพียงชายต่างชาติอยู่โต๊ะเดียว และเราอีก 1 โต๊ะ เราก็นั่งเล่นเกมต่อโดยไม่ได้คิดอะไร
ผ่านไปประมาณ 15 นาทีชายต่างชาติอีกโต๊ะนึงก็ลุกขึ้นแล้วเก็บของเดินลงไปชั้นล่างโดยไม่ได้พูดอะไร
ผ่านไปราว ๆ 2 ชั่วโมง ก็เป็นเวลาประมาณ ตี 1 เรายังนั่งอยู่ที่เดิม และไม่มีท่าทีว่าฝนจะหยุดตก ทั้งชั้น 2 มีเรานั่งเพียงโต๊ะเดียว
ร้านเงียบสงบ แต่เอ๊ะ!! โต๊ะตรงโซนเอาท์ดอร์มีคนมานั่งตอนไหน
เป็นเพียงคำถามที่เกิดขึ้นในใจ มันไม่ใช่ความกลัว แต่เป็นความสงสัย เพราะเรานั่งใกล้ประตูมาก ซึ่งที่ประตูจะมีกระดิ่งแขวนอยู่ หากมีการเปิดประตูเข้าออกจะมีเสียงกระดิ่งดัง กรุ๊งกริ๊ง
แต่คือทำไมเราไม่ได้ยินเสียงล่ะ ?
แล้วทำไมเมื่อกี้เราไม่เห็นผู้หญิงคนนี้ ?
มีคำถามในใจมากมายที่ผุดขึ้นมา แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าน่ากลัวอะไร เพราะร้านก็ยังมีพนักงานอยู่ 24 ชั่วโมง แต่ว่าก็มีเรื่องให้ชวนแปลกใจอยู่เหมือนกันว่า เรานั่งมานานขนาดนี้แล้วทำไมพนักงานไม่ขึ้นมาทำความสะอาด หรือมาถามอะไรเลย มันก็น่าแปลก
ผู้หญิงคนนั้นนั่งหันหลังเข้ามาในร้าน หันหน้าออกไปทางระเบียงเหมือนกับว่านั่งดูสายฝนที่ตกลงมา
สวมเสื้อสีขาวแขนยาว กระโปรงยาวสีดำ ผมยาวประบ่า แต่ว่าไม่เห็นเครื่องดื่มเพราะเค้าหันหลังให้ ผมปลิวเป็นพัก ๆ ตามลมที่พัดแรงเป็นระยะ ๆ
เราก็ยังนั่งอยู่จุดเดิม ยังเล่นเกมเหมือนเดิมเพราะไม่มีอะไรทำเลย แต่ก็ยังแอบมองไปทางผู้หญิงคนนั้นอยู่เป็นระยะ ซึ่งก็ยังนั่งอยู่ในอิริยาบถเดิม
จนกระทั่งใกล้ถึงเวลารถออก เราต้องเตรียมของเพื่อลงไปยังท่ารถ
ก็เช็กกระเป๋าของทุกอย่างที่เตรียมตัวจะลงไป ก็เหลือบมองไปดูที่โต๊ะผู้หญิงคนนั้นอีกรอบ
หายไปไหน ?
เค้าไม่อยู่แล้วค่ะ เค้าหายไปไหนไม่รู้ ไม่ได้นั่งอยู่ที่โต๊ะนั้นแล้ว ที่ระเบียงก็ไม่มี
แล้วดิฉันนั่งกับใครเกือบครึ่งคืนคะ?
เรื่องนี้ทำให้ดิฉันตกใจอยู่พอสมควร แต่ไม่ได้กลัวอะไร แต่มันมีคำถาม มันน่าเอ๊ะ หลายเอ๊ะเหลือเกิน
แต่ด้วยเวลาที่มีเหลืออยู่ไม่มาก ก็เลยลากสัมภาระอิรุงตุงนังไปขึ้นรถ บขส. แล้วก็ออกจากร้านนั้นมาอย่าง งง ๆ
จนเวลาล่วงเลยไปหลายเดือน ก็ไม่ได้พูดคุยเรื่องนี้กับใครเลย
จนมีโอกาสได้มาคุยกับเพื่อนคนเดิมที่พาไปส่งครั้งแรก ก็เล่าทุกอย่างให้เพื่อนฟัง ว่าฉันงง
เพื่อนก็ยิ้ม อ่อน ๆ แล้วพูดว่า เจอเหมือนกันหรอ ?
เมื่อก่อนเพื่อนเคยมาทำงานที่ร้านนี้เหมือนกัน แล้วก็เคยเจอเหมือนกัน แต่ว่ามาในแบบอื่น
หลายคนที่ทำงานกะดึกที่นี่ ส่วนมากก็จะเจอ มาเป็นเสียงร้องไห้บ้าง เสียงเดินบ้าง เสียงหัวเราะบ้าง บางครั้งก็ของตก เสียงน้ำ อะไรแบบนี้
ลูกค้าบางรายก็เจอ ก็มาในรูปแบบที่แตกต่างกันไป
ส่วนของเราเจอมาเป็นตัวเหมือนคนเลย แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรให้เรารู้สึกว่ารำคาญหรือกลัว เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่านั่นคือคนหรือไม่ใช่คน
แต่เพื่อนก็หัวเราะคิกคักทำแสบมาก ถึงว่าวันที่ไปส่ง ไม่ยอมไปนั่งจิบน้ำอะไรเลยแม้แต่แก้วเดียวทั้ง ๆ ที่ว่าง
และพนักงานก็ไม่ย่างกรายขึ้นมาเลยแม้แต่คนเดียว แต่ส่วนตัวไม่ได้กลัวนะคะ มาได้เสมอ มาคุยเป็นเพื่อนจะยิ่งขอบใจมาก แต่ก็ไม่ทราบเลยว่าสรุปแล้ว เขาคือใคร มาจากไหนแล้วต้องการอะไร เพื่อนก็ไม่ได้บอกรายละเอียดอะไรเพิ่มเติมเลยค่ะ
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า เวลาไปนั่งร้านกาแฟที่ไหนหัดแปลกใจให้มากกว่านี้หน่อยนะคะ
เดี๋ยวมีต่อตอนไปกาญจน์อีก ก่อนจะเดินทางยังเจอ แค่น้ำจิ้มเล็ก ๆ