ยืมแอคเอ้าท์ของน้องมานะครับ

ผมขอเกริ่นก่อนนะครับ ตอนนี้ผมอายุ 33 ปี แฟนอายุ 30 ปี ผมกับแฟนรู้จักกันได้ไม่นาน จากการเป็นเพื่อนกันในเฟสและเริ่มคบกันได้สัก 5-6เดือน ก็เลิกกันไป และกลับมาคุยกันเพราะแฟนผมเขาบอกว่าท้อง จึงแต่งงานกันช่วงปลายปี65 แต่ยังไม่จดทะเบียน ตอนแรกผมไม่แน่ใจว่าลูกผมไหม เพราะหลังจากเลิกกันไปเขาก็มีคนอื่น แต่เขามั่นใจว่าเป็นผม ผมก็รับผิดชอบ (ผมไม่ติดใจเรื่องไม่ใช่ลูกหรือใช่ลูกผมแล้วครับ อันนี้ไม่ติดใจหรือมีคำถาม)หลังแต่งงานก็เหมือนจะมีความสุขแต่ไม่สุข จนถึง ณ วันนี้ ต้องบอกว่าผมกับเขาไม่ได้อยู่บ้านด้วยกัน เขาอยู่อีกที่บ้านของเขา ทำงานกันคนละที่ ลูกอยู่กับเขา เจอกันพร้อมลูกอาทิตย์ละครั้ง หรือ2อาทิตย์ ตามแต่ว่าง เขาบั่นทอนจิตใจผมทุกอย่าง ดูถูกผม ด่าทอด้วยคำพูดหยาบคายเวลาที่ผมทำไม่ถูกใจ หรือไม่ได้ดั่งใจตัวเอง ผมก็ทนเพราะลูก ด่าไม่ให้เกียรติ ใช้คำพูดทุกอย่างที่ไม่คิดว่าจะออกมาจากเขา เพราะเขาก็เป็นคนที่จัดว่าหน้าตาดี เข้าวัดเข้าวา แต่ระแวงผมทุกอย่าง ว่าผมจะมีคนอื่น ผมไม่รับสายเพราะผมเหนื่อยพักผ่อนจากการทำงาน ก็ด่าว่าผมมีคนอื่น ด่าว่าผมกระจอก ขุดแฟนเก่าผมขึ้นมาเปรียบเทียบ ทะเลาะกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องก็มี ทำกับข้าว กินข้าว ขับรถก็ทะเลาะ แทบไม่ได้มีอะไรกัน เพราะทะเลาะก็ไม่มีอารมณ์แล้วครับ  ผมไม่ได้มีฐานะการงานที่มั่นคงเท่าเขา บ้านไม่ได้ร่ำรวยเท่า ก็มีคำดูถูก เคยคุยกันหลายรอบก็เหมือนเดิม จนอยากเอาผู้ใหญ่มาคุยกัน ให้เขารับรู้ปัญหาที่ผมได้รับ แต่ก็ทำไม่ได้ ไม่อยากให้พ่อแม่เครียด ไม่กี่เดือนก่อนผมก็โดนคนที่บ้านเขาพูดว่าหวังผลประโยชน์ เพราะไม่ยอมจดทะเบียนสักที ผมก็ต้องไปหาเขาเพื่อจด  ผมเคยคิดว่าคนอะไรมันจะมาทะเลาะกันกับเมียได้ทุกวัน บั่นทอนกันได้ทุกวัน แรกๆด่าผมก็ทน หลังๆมาก็มีพูดคืนบ้างว่าจะอยู่กันยังไงแบบนี้ เวลาผมจะทำอะไรที่เป็นงานอดิเรก ก็ด่าผม ไม่เข้าใจ ไม่สนับสนุน หรือผมจะทำอะไรก็ไม่เคยให้กำลังใจ ทุกวันนี้ก็เพื่อลูก หน้าตาพ่อแม่ ปัญหาผมที่เจอแต่ละวันก็เยอะแต่เล่าให้ใครฟังไม่ได้เลย ช่วงเวลาที่ดีก็มี แต่มันบั่นทอนมากๆก็ไม่ไหว แต่ก็ได้แค่ทน

ผมจึงอยากรู้ว่าคนที่เขาประสบปัญหาแบบนี้ เขาแก้กันยังไงบ้างครับ ให้อยู่ด้วยกันนานๆ