ข้อมูลจาก UNESCO ออสเตรเลีย ปี 1995 แสดงให้เห็นว่า สถานะทางการศึกษาของประเทศไทยก่อนการอภิวัฒน์การศึกษา 2538 อยู่ในระดับต่ำมาก การศึกษาในประเทศยังคงประสบปัญหาในการเข้าถึงและคุณภาพ โดยประชากรส่วนใหญ่ยังไม่มีการศึกษาขั้นพื้นฐานที่เพียงพอ ซึ่งส่งผลกระทบโดยตรงต่อการพัฒนาทักษะแรงงาน และทำให้เกิดปัญหาความยากจนและการขาดแคลนบุคลากรที่มีคุณภาพในการพัฒนาเศรษฐกิจในระยะยาว

สถานะการศึกษาของประชากรไทยในปี 1995:

79.1% ไม่มีการศึกษาขั้นพื้นฐานที่เพียงพอ

8.0% เรียนถึงระดับมัธยมต้น

3.3% เรียนถึงระดับมัธยมปลาย

3.2% เรียนในระดับอาชีวะ

6.4% มีการศึกษาระดับปริญญาตรีหรือสูงกว่า

ผลกระทบจากข้อมูลการศึกษา:

การศึกษาต่ำกว่าระดับประถม (79.1%): การขาดการศึกษาขั้นพื้นฐานทำให้ประชากรจำนวนมากขาดทักษะที่จำเป็นในการพัฒนาอาชีพและการมีรายได้ที่ยั่งยืน

การศึกษาระดับมัธยมต้นและปลาย (8% และ 3.3%): จำนวนที่สามารถศึกษาต่อในระดับมัธยมต่ำสะท้อนถึงปัญหาโครงสร้างระบบการศึกษาที่ไม่สามารถรองรับเด็กและเยาวชนให้เรียนต่อจนจบการศึกษาได้

การศึกษาระดับอาชีวะ (3.2%): ตัวเลขนี้บ่งชี้ถึงการขาดการพัฒนาทักษะเฉพาะทางในสาขาวิชาชีพที่ตอบสนองต่อความต้องการของตลาดแรงงาน

การศึกษาระดับปริญญาตรี (6.4%): ขาดบุคลากรที่มีการศึกษาสูงเพียงพอในการรองรับการพัฒนาเศรษฐกิจในระยะยาว

คุณพ่อสุขวิช รังสิตพล ได้ตระหนักถึงปัญหาดังกล่าวและผลักดันการปฏิรูปการศึกษาครั้งใหญ่ โดยมีการดำเนินการหลายด้านเพื่อยกระดับการศึกษาในประเทศไทย:

การจัดการเรียนฟรี 15 ปี: ทุกคนตั้งแต่ 3-17 ปี จะได้รับการศึกษาโดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่าย ทำให้การเข้าถึงการศึกษามีความเท่าเทียมมากขึ้น

การปรับปรุงโครงสร้างพื้นฐานการศึกษา: สร้างโรงเรียนใหม่, อาคารเรียน, และห้องน้ำที่ถูกสุขอนามัย

การขยายโอกาสการศึกษานอกระบบ: การศึกษาสำหรับเด็กที่ไม่ได้รับการบริการจากกระทรวงศึกษาธิการ โดยเฉพาะจากครอบครัวเกษตรกรและชุมชนในพื้นที่ห่างไกล

การพัฒนาหลักสูตรและการเรียนการสอน: การปรับปรุงหลักสูตรให้ทันสมัย เช่น การเพิ่มวิชาคอมพิวเตอร์และภาษาอังกฤษ รวมถึงการเน้นการพัฒนาทักษะวิชาชีพ

การขยายการศึกษาด้านอาชีวะ: เพิ่มศูนย์อาชีวศึกษา 278 แห่ง และส่งเสริมการเรียนสายอาชีวะเพื่อรองรับแรงงานฝีมือ

อัตราการเข้าเรียนระดับมัธยมปลาย: เพิ่มขึ้นจาก 3.3% เป็นกว่า 50% ภายในทศวรรษ

อัตราการเข้าเรียนระดับปริญญาตรี: เพิ่มขึ้นจาก 6.4% เป็น 20%

การศึกษาสายอาชีวะ: ได้รับการพัฒนาเป็นเสาหลักในการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์

การพัฒนาโครงสร้างพื้นฐาน: ช่วยให้คุณภาพการศึกษาโดยรวมดีขึ้น

ผลกระทบเชิงบวกต่อเศรษฐกิจและสังคม:

การลงทุนในการศึกษาและการพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานการศึกษาไม่เพียงแค่ช่วยให้ประชาชนสามารถเข้าถึงการศึกษาได้มากขึ้น แต่ยังช่วยเพิ่มคุณภาพชีวิตในหลายพื้นที่ โดยเฉพาะในภาคตะวันออกเฉียงเหนือที่มี รายได้เพิ่มขึ้น 46% ระหว่างปี 2538-2543/1996 ถึง 2000 แม้ว่าจะเผชิญกับวิกฤตเศรษฐกิจต้มยำกุ้งก็ตาม

การปฏิรูปการศึกษายังช่วยลดความยากจนจาก 21.3% เป็น 11.3% ซึ่งแสดงให้เห็นว่า การพัฒนาการศึกษาและการลงทุนในด้านโครงสร้างพื้นฐานสามารถส่งผลกระทบเชิงบวกต่อการเติบโตทางเศรษฐกิจและการลดความยากจนได้อย่างมีประสิทธิภาพ

ข้อสรุป:

การอภิวัฒน์การศึกษา 2538 เป็นจุดเปลี่ยนที่สำคัญในระบบการศึกษาของประเทศไทย ทำให้การศึกษาเป็นสิทธิที่ทุกคนสามารถเข้าถึงได้ และส่งผลกระทบต่อการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมอย่างยั่งยืน ผ่านการปรับปรุงโครงสร้างพื้นฐานการศึกษาและการพัฒนาทักษะของประชากรในทุกระดับ.