เราเป็นลูกคนเดียวค่ะ พ่อแม่แยกทางกัน เราเลือกอยู่กับแม่ ก่อนหน้านั้นคุณแม่เคยเลี้ยงลูกของคุณลุงหรือก็คือพี่ชายของแม่ซึ่งก็คือลูกพี่ลูกน้องของเราค่ะ เข้าใจนะคะว่าเคยเลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก เลี้ยงก่อนที่เราจะเกิดอีก เรากับลูกพี่ลูกน้องห่างกันประมาณ6-7ปีค่ะ คุณแม่จะชอบให้ความสำคัญกับพี่แกเป็นพิเศษ เวลามีเรื่องอะไรก็จะทักบอกพี่แกก่อนตลอดอาจจะเพราะพี่เขาโตกว่าด้วย แต่เรื่องบางเรื่องบอกเราตรงๆก็ได้แต่แม่เขาก็เลือกที่จะบอกผ่านพี่ ทั้งๆที่เราอยู่บ้านหลังเดียวกับแม่ และพี่อยู่บ้านอีกหลัง แม่โทรหาเราแค่บางครั้งหรือโทรหาเพราะพี่ไม่ได้รับสาย ซึ่งมันทำให้เราคิดว่า ทำไมถึงต้องให้สำคัญกับลูกคนอื่นมากกว่าลูกตัวเอง พี่เขาแทบจะไม่โดนแม่บ่นหรือดุด่าเลยค่ะ แต่กับเราดุด่าว่าตีตลอด ทำอะไรไม่ถูกใจก็ตะคอกว่าร้ายเราสารพัด เราบอกตัวเองตลอดว่า เราอาจจะทำผิดจริงแม่ก็สอนเราถูกเเล้ว แต่นับวันเข้าเวลาไปไหน3คน แม่จะคุยกับพี่ให้ความสำคัญมากกว่าเรา อาจจะเพราะเราไม่ค่อยพูดเลยทำให้เรารู้สึกเป็นส่วนเกินรู้สึกเหมือนเราต่างหากที่ไม่ใช่ลูกเขา ทั้งที่เราเป็นลูกแท้ๆไม่มีพี่น้องแต่เขาให้ความสำคัญกับคนที่เป็นลูกของพี่ชายตัวเองมากกว่า แม่เขาชอบเอาเราไปนินทากับพี่เขาตลอด จนทำให้เราเหมือนคนนอก เเม่เขาชอบบ่นตลอดว่า ยายเป็นคนลำเอียงรักลุงมากกว่าแม่ ทั้งที่แม่เคยผ่านมาก่อนแต่ตัวเองก็ทำแบบนี้เหมือนกัน เพื่อนของแม่เคยเตือนแม่หลายครั้งแล้วค่ะ ว่าทำไมถึงให้ความสำคัญกับลูกคนอื่นมากกว่าลูกตัวเอง แม่เขาฟังนะคะแรกๆแกก็ดูให้ความสำคัญเรามากขึ้นช่วงนั้นเรารู้สึกมีความสุขมาก แต่เรามารู้ที่หลังว่าแม่ยังคงเอาเราไปบ่นไปนินทาให้พี่ฟัง เงินค่าขนมของเราแม่ก็บอกให้เราใช้ซื้อกับข้าวให้พี่บ้างทั้งที่พี่ก็ได้เหมือนกันแถมได้เยอะกว่า เอาจริงพอเราลองระบายออกมามันทำให้เราดูเป็นคนขี้อิจฉานะคะ55 ในครอบครัวที่รวมแม่กระทั่งตากับยาย ไม่มีใครเป็นเซพโซนให้เราได้เลย ไม่ใช่ว่าไม่น่าไว้ใจนะคะแต่เราเลือกที่จะไม่เปิดใจคุยกัน เราเลือกที่จะเงียบเองมันเลยมีส่วนให้กลายเป็นแบบนี้ ปล. มาระบายให้โล่งค่ะ ชีวิตนี้แค่เเม่ส่งเราเรียนเราก็ขอบคุณมากแล้วถึงแม้แม่จะไม่ค่อยให้ความสำคัญกับเราเท่าพี่ อาจจะเป็นเราเองที่ไม่ดีพอและขี้อิจฉาเกินไป ขอบคุณนะคะที่เลี้ยงดูเด็กคนนี้และขอบคุณคนที่เข้ามาอ่านข้อความที่ไร้สาระนี้นะคะ