คือเรามีน้องที่เป็นสมาธิสั้นเขาขึ้นม1 เขากินยาตั้งแต่เด็กจนโตมาป.4-5ก็ไม่กินแล้ว เราสอนคณิตน้องก็พยายามพูดดีด้วยแต่น้องเราติดโทรสับมากเราเข้าใจโรคของน้องคือควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยได้แต่ไม่ใช่ว่าไปดิ้นนะ เรางงกับพ่อเรามากตามใจเกินไปรึป่าวติดโทรสับแบบห่างไม่ได้ตาก็ขยิกๆ ตอนเราสอนล่าสุดเลยวันนี้ เราพยายามไม่ใส่อารม แต่น้องก็ทำไม่ได้สักทีเราก้ถามย้ำๆให้ทำได้ให้จำแต่เราดูน้องตลอดตาน้องคือไม่สนเรื่องที่เรียนเลยมองแต่อะไรไม่รู้บอกให้ทำแบบนี้ก้ทำอีกอย่าง สุดท้ายจบที่อะไรเดิมๆน้องร้องไห้เราโดนด่าคำเดิมๆ บอกกดดันจนน้องเครียดทั้งๆที่ เราสอนแล้ววสอนอีกก็จำไม่ได้สักทีสมองคนเรามันไม่เหมือนกันแต่นี่เหมือนต่อต้าน ไม่อยากอะไรทั้งนั้น ไม่เคยคิดให้น้องรู้สึกต่ำต้อยกว่าเราเราแค่อยากให้เค้าเก่งขึ้นจะได้ไม่โดนด่า ตอนเราสอนมันทำให้นึกถึงครูที่สอนเราสู้สิอย่าแผ่วแต่น้องเรามันหมศรัทธาไปแล้ว ใครมีทริคสอนสนุกบ้างคะพยายามแล้ววเรากับน้องห่างกับไม่มากเราก็พึ่งจะขึ้นม3 เราพยายามไม่กดดดันเเต่เขาเหมือนไม่อยากรับอะไรที่ให้ไปเลย พอหมดวันก้ลืมเล่นโทรสับชีวิตวนลูป