สวัสดีครับผมชื่อเอิร์ธ อายุ26 ปี ครับ จะมาเล่าประสบการณ์ความรักที่พีคที่สุดที่ไม่มีวันลืม ❤️
ผมเล่นแอฟหนึ่งได้เจอกันผู้หญิงคนหนึ่ง เเละให้ตกลงนัดเจอกัน บ้านของเค้านั้นอยู่ที่ กทม ผมให้ทำการตกลงนัดเจอกัน ซึ้งผมได้บอกที่บ้านไว้เเล้ว ว่าจะมาเที่ยวเเละมาเจอผู้หญิงคนนี้ จนผมเดินทางมาถึง กทม ซึ่งผมไม่รู้จักเส้นทางมากนั้น เเละไม่รู้ว่าเขตร่มเกล้าอยู่ส่วนใหน จึงโทรหาคนๆนั้น เธอก็เเละนำว่าให้มาทางนี้ทางนั้น ..
จนเวลาประมาณ 14:00 น. ผมก็ได้มาพบเจอกัน ที่หน้าบ้านของเค้าเเละเค้าบอกกับผมว่าจะพาไปพบพ่อกับเเม่ ตอนเเรกก็ตื่นเต้นมาก เเต่ก็พยายามทำใจเย็นไว้ 5555 เเละเค้าก็พาไปพบพ่อเเม่
ผมก็ทักทาย สวัสดีพ่อเเม่เค้า เค้าก็มองเเละสงสัยว่าลูกพาใครมา เค้าก็บอกว่าเเฟน ตอนเเรกคิดว่า พ่อของเค้าจะตกใจ เเต่เค้าเฉยๆ เเละบอกให้เราไปเดินเล่นทำความรู้จักกันมากกว่านี้ก่อน
ตกเย็นเค้าก้บอกให้ผมพักที่นี่เลย มาไกล อยู่เที่ยวที่นีซัก2-3วันก่อน ตอนเเรกผมไม่กล้าจะพัก เค้าเลยบอกว่าจะไปขอพ่อเเม่ให้ ซื่งพ่อเเม่เค้าก็บอก
"ได้สิ เเฟนกันไม่ใช่หรอ พ่อเข้าใจ"
ซื้งผมก้คิดในใจ พึ่งเจอกันวันเเรก ได้จริงหรอว่ะ 😂
พอเข้าไปในบ้านจริงๆนั้นเเหละ ผมตกใจมาก เหมือนเป็นอู่รถ มีรถบรรทุก ที่เห็นผ่านๆตาประมาณ 10 คันได้ ตกใจเลยคิดในใจทำไมรวยจังวะ เเต่อีกใจก็คิดว่าเค้ารักเราจริงป่าววะ หรือเค้าเเค่เหงา zzZZ....
ตื่นมาตอนเช้าก็มานั่งทานข้าวพร้อมกันกับครอบครัวของเค้า
คุยกันหลายๆใหญ่ เพราะเค้าอยากจะทราบเรื่องมากกว่านี้
คุยเสร็จก็กินข้าวเสร็จพอดี พ่อเค้าก็เรียกให้ไปดูว่าอาชีพที่พ่อเค้าทำอยุ่ อ้อ เป็นเจ้าของอู่เกี่ยวกับซ่อมรถ เเละ ขายรถ บรรทุก เเละรถเกรด รถขนาดใหญ่เกี่ยวกับการก่อสร้าง
พอเสร็จละ พ่อก็บอกไห้เค้าพาผมไปนั่งรถเล่นหน่อย ผมก็โอเคครับ ไปก้ได้บรรยากาศ ใหนๆก็มาละ เเต่นึกว่าจะไปนั่งรถ มอเตอร์ไซต์ หรือรถประจำทาง ...
เค้าขับรถสปอร์ตสีเเดงเปิดประทุนออกมาจากโรงจอดรถที่อยุ่อีกด้าน ไอเรานี่ก้ตกใจ ไม่เคยนั่งซะด้วย พอออกไปเท่า
นั้นเเหละ...
ทุกสายตาจับจ้องมาที่รถเรา เเต่เค้าไม่รู้สึกอะไรเหมือนเป็นเรื่องปกติ ซึ่งผมคิดว่ามันบ้ามาก😂😂 ขับไปซักก็เเวะร้านค้าร้านหนึ่งซื้อน้ำซื้อไรกิน นั่งพักซักแปป เพราะขับออกมาไกลมาก เค้าเหนื่อย ในใจก็อยากขับให้นะเเต่เคยขับเเต่กระบะเก่า ไม่กล้าจะขับเลย กลัวชน เทอก็บอกไม่เป็นไร งั่นเรากลับกันเถอะ วันนี้ชิวๆ ไปก่อน กลับบ้านละเดี๋ยวพาไปเดินเล่นเเถวๆบ้าน ซึ่งผมก็โอเค
พอเดินไปคุยกันไปเสร็จ เวลาก็เกือบ 18:00 น. ละ ก็เลยกลับบ้านมานั่งกินข้าวพร้อมหน้ากันเหมือนเดิม พ่อเค้าก็ถามเป็นไงบ้าง ที่นี่กับที่บ้านต่างกันมากมั้ย ผมก็ตอบไปตามตรงว่า
"ที่บ้านเงียบสงบกว่าที่นี่อย่างกับฟ้ากับเหวครับ"
พ่อก็หัวเราะเเล้วก็อธิบายว่า
"มันก็ปกติ เพราะตอนเด็กๆพ่อก็เคยอยู่บ้านนอกมาก่อน พอโตขึ้นมาหน่อยก็มาช่วยป๊าทำกิจการที่กำลังทำอยู่ตอนนี้เเหละพ่อก็นึกถึงเหมือน เเต่เรามาอยู่ที่นี่ ไม้มีบ้านให้กลับเเล้ว พอพ่อเข้ามาช่วยงานที่ กทม. นี้ ป๊าก็ขายที่นั้นเพื่อมาลงทุนที่นี้ให้เต็มที่"
ผมก็เข้าเพราะก็เคยมาทำงานที่ กทม. เพื่อหาเงิน .. พอกินข้าวเสร็จก็เเยกย้ายกันไปนอน..... zzZZ
เวลา 7:00 น. ทุกคนตื่นมาเปิดร้าน อาบน้ำ กินข้าวให้เรียบร้อย
เเฟนของผมซื่งยังเรียนอยู่ ก็ถามผมว่า
"จะอยู่นี่ช่วยพ่อ หรือจะออกไปเที่ยว เเต่ต้องไปคนเดียวนะ วันนี้มีเรียน"
เเรกๆผมก็ลังเลเเต่ในใจก็อยากช่วยงานพ่อของเค้า คิดในใจเผื่อเค้าจะมองเห็นค่าของเราบ้าง 😂 เเต่พ่อของเค้าพูดสวนมาก่อน "ไปเที่ยวก่น เที่ยวให้เต็มที่ มา3-4วันไม่ใช่หรอ ไปเที่ยวก่อนพ่อไม่ว่าอะไรหรอก เดี่ยวก็กลับเเล้ว รอมาอีกค่อยเกือบของมาอยู่นี่เลยนะ ฮ่าๆๆๆ "
พอพ่อพูดจบก็หัวเราะ ผมก็บอกตกลงครับ 😂😂 เเต่วันนี้เค้าพาผมขึ้นรถไปลงเเถวๆมหาลัยที่เค้าเรียน เเล้วเค้าก็ชี้ไปทางหนึ่ง เเล้วก็บอกว่า "เคยขึ้นมั้ยรถไฟฟ้าอ่ะ" ผมก็งงๆอยู่เเต่คิดในใจ มันก็หน้าจะเหมือนรถประจำทางบ้านเราเเหละน่า เค้าก็เลยบอก
"ไปเลยระวังหลงทางละ ถ้ามีไรโทหานะ "
ผมก็ตอบตกลงเเล้วเค้าไปเรียน ..
ผมก็ขึ้นรถไฟฟ้า ไประหว่างทางก็เเอบถามคนข้างที่นั่งมาด้วยกัน
"พี่ครับๆ ที่ตรงไหนน่าเที่ยวบ้างครับ "
พี่คนนั้นก็ยิ้มๆเเละเเนะนำให้เรา เราก็ไปตามที่พี่คนนั้นเค้าเเละนำมา ห้างเเห่งหนึ่ง เเต่ผมก็เคยอยู่ในตัวเมืองมาบ้าง ก็พอจะเดินเล่นได้ .. เเละกินข้าวที่นั่นเลยเพราะ เที่ยงพอดี....
พอกินเสร็จผมก็อยากไปเที่ยวต่อ จะไม่รู้ว่าถ้าขึ้นไปต่อ เราจะกลับมาถูกมั้ยน่ะ ระหว่างยืนคิดนั่นเเหละ.... มีพี่คนหนึ่งเดินมาไกล้ เเล้วถามผม "จะไปไหนอ่ะหนุ่ม" เเล้วก็เดินมาไกล้ตัวเรามาก
ไอเราก็งงว่าทำไมเดินมาไกล้จัง เเต่ก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะเค้าอาจจะเห็นเรายืนงงๆ เค้าก้เลยถามมั้งนะ
"ผมว่าจะไปเที่ยวต่อครับ เเต่ผมไม่รู้ว่าถ้าขึ้นรถไฟฟ้าไปต่อจะไปที่ไหน ผมกลัวกลับมาที่เดิมไม่ถูก " จากนั้นพี่คนนั้นเค้ามายืนกระชิบบอกเรา "ข้างหน้าสวนสาธารณะไห้เดินเล่นอยู่นะ จากนี้ไปอีกสถานีก็ถึงละ" ผมก็บอก"อ่องั้นจะลองไปดูครับ ขอบคุณมากครับพี่" เร็วๆรถจะออกเเล้วนั่น ก่อนผมจะขึ้นพี่เค้าบอก "ระวังของมีค่าเก็บไว้ดีดี สมัยนี้ไว้ใจใครไม่ได้หรอก" ไอเราก็งง เเล้วจับคลำๆที่กระเป๋าดู โทรสัพย์กระเป๋าตังค์ยังอยู่ เเล้วผมก็ขึ้นรถไป ..
ถึงสถานีที่จะลงผมก็ลงจากรถเเละกวาดสายตาไปมอง ก็ไม่เห็นเจอสวนสาธารณะที่พี่เค้าบอกมา ก็ลองเดินไปเรื่อยๆ ก็ไม่เจอ จังหวะนั้นก็หยิบโทรศัพย์ขึ้นมาโทหาเเฟน ผมตกใจเลย "อ้าวโทรศัพย์ใครว่ะ เเล้วโทรสัพย์เราอยู่ไหน" ซี่งเราก็งงอยู่ โทรสัพย์ก็เปิดเครื่องไม่ติด คิดไปคิดมา อ๋อ คนที่เเนะนำเราเเอบเอาโทรสัพย์พังมาเปลี่ยนกับของเรา ก็เลยจะโทรหาเเฟนเราก็ไม่ได้
ตอนนั้นก็ เวลาประมาณ 15:00 น. ละ เราก็รับกลับไปที่สถานี เพื่อนั่งกลับไปที่ๆเราขึ้นมาตอนเเรก เพราะกลัวเเฟนเป็นห่วง เเต่ก็แอบคิดในใจนะถ้าเค้าติดต่อเราไม่ได้ เเล้วเค้าเกิดคิดว่าเราทิ้งเค้า เค้ากลับไปบ้านคนเดียว เราจะกล้าไปเจอเค้ามั้ยนะ เเละเเล้วก็ถึงสถานี่เรานั่งมาตอนเเรก ผมลงไปเเบบกังวลว่าเค้าจะยังอยู่มั้ยนะ
เดินหาตรงที่เค้าส่งเราขึ้นรถเเล้วก็ยังไม่เจอ เลยตัดสินใจนั่งรอตรงนั้น เวาผ่านไปจนเกือบ 18:30 เเสงไฟเเละเสียงรถ ขับผ่านไปมา เราก็ถอดใจเเละคิดในใจว่า เราผิดเอง ได้เเต่โทษตัวเอง ลุกขึ้นเเละกำลังจะไปที่วินที่อยู่ปากซอยไปส่งที่บ้านของเค้า ...
เเต่เมื่อกำลังเดินไปที่วิน ตรงนั้นเป็นป้ายสวนสาธารณะขนาดใหญ่ เดินไปจนจะถึงพี่วินอยู่เเล้ว ผมได้ยินเสียงเรียกข้างๆ
"เอิร์ธๆ ใช่เอิร์ธมั้ย" ผมหันไปเอ้า ตกใจ น้ำตานี่เเทบจะใหล เเฟนผมยืนรออยู่กับเพื่อนเค้า 2 คน เเฟนผมร้องให้วิ่งมาเเล้วกอดผม
"ไปไหนมา โทรไปเป็นร้อยสายละเนี่ย ทำไมไม่รับ ฮ้ะ"
มือผมล้วงไปที่กระเป๋าหยิบโทรสัพย์ขึ้นมา เเล้วอธิบายให้เค้าเข้าใจ เค้าก็กอดผมอีกรอบเเล้วบอก
"นึกว่าจะทิ้งกันไปเเล้ว ยังไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกันเลยนะ"
น้ำตาผมนี่เเตกเลย เพื่อนที่มากับเเฟนยังหันหน้าหลบไปเช็ดหน้า
จากนั้นเเฟนก็ได้บอกพื่อนเเล้วย้ายกันกลับ
มาถึงบ้านพ่อก็ถามเลย
"ไปไหนกันมาทำไมวันนี้กลับบ้านช้าจัง"
ผมกับเเฟนก็ได้อธิบายให้พ่อกับเเม่ฟัง พ่อเเม่รู้เรื่องก็พยักเเละบอกผมกับเเฟนว่า
" ไปๆ พากินไปกินข้าว อาบน้ำ นอนกันได้เเล้ว พ่อกับเเม่กินเเล้วหล่ะ "
ระหว่างกินข้าวพ่อก็พูดขึ้นมาว่า
" เจอเรื่องเเบบนี้คิดถึงบ้านเลยละสิ ฮ่าๆ เอาเถอะ ไหนๆพรุ่งนี้ก็จะกลับละ เดี่ยวพ่อกับเเม่ลูกจะไปส่งขึ้นรถนะ "
ผมตอบไปว่า
" ครับพ่อขอบคุณมากครับ มีโอกาศผมจะกลับรีบกลับมาครับ "
ระหว่างผมคุยกับพ่ออยู่เเฟนผมนั่งกินข้าวอยู่ดีดีก็ร้องให้ขึ้นมาลุกเเล้ววิ่งไปกอดเเม่ซึ่งยืนอยู่ข้างๆพ่อ
" หนูปล่อยเค้าไปคนเดียว ถ้าหนูไปด้วยเค้าคงไม่เจอเรื่องเเบบนี้หรอก "
ผมเลยพูดเเทรกว่า
" ไม่เป็นรัย ผ่านเเล้วก็ผ่านไป เดี่ยวจะรีบกลับมา ไปเที่ยวด้วยกันนะ "
เช้ามาผมก็ไปขึ้นรถประจำทาง เพื่อกลับบ้านเกิดที่บุรีรัมย์เเละผมสัญญากับพ่อเเม่เเละเเฟนว่าจะกลับมา เรายกมือไหว้เเละกอดเเฟนเพื่อกลับบ้านเกิด ...🙏
อุปสรรคทำให้ความรักมันชัดเชน
ความรัก
ผมเล่นแอฟหนึ่งได้เจอกันผู้หญิงคนหนึ่ง เเละให้ตกลงนัดเจอกัน บ้านของเค้านั้นอยู่ที่ กทม ผมให้ทำการตกลงนัดเจอกัน ซึ้งผมได้บอกที่บ้านไว้เเล้ว ว่าจะมาเที่ยวเเละมาเจอผู้หญิงคนนี้ จนผมเดินทางมาถึง กทม ซึ่งผมไม่รู้จักเส้นทางมากนั้น เเละไม่รู้ว่าเขตร่มเกล้าอยู่ส่วนใหน จึงโทรหาคนๆนั้น เธอก็เเละนำว่าให้มาทางนี้ทางนั้น ..
จนเวลาประมาณ 14:00 น. ผมก็ได้มาพบเจอกัน ที่หน้าบ้านของเค้าเเละเค้าบอกกับผมว่าจะพาไปพบพ่อกับเเม่ ตอนเเรกก็ตื่นเต้นมาก เเต่ก็พยายามทำใจเย็นไว้ 5555 เเละเค้าก็พาไปพบพ่อเเม่
ผมก็ทักทาย สวัสดีพ่อเเม่เค้า เค้าก็มองเเละสงสัยว่าลูกพาใครมา เค้าก็บอกว่าเเฟน ตอนเเรกคิดว่า พ่อของเค้าจะตกใจ เเต่เค้าเฉยๆ เเละบอกให้เราไปเดินเล่นทำความรู้จักกันมากกว่านี้ก่อน
ตกเย็นเค้าก้บอกให้ผมพักที่นี่เลย มาไกล อยู่เที่ยวที่นีซัก2-3วันก่อน ตอนเเรกผมไม่กล้าจะพัก เค้าเลยบอกว่าจะไปขอพ่อเเม่ให้ ซื่งพ่อเเม่เค้าก็บอก
"ได้สิ เเฟนกันไม่ใช่หรอ พ่อเข้าใจ"
ซื้งผมก้คิดในใจ พึ่งเจอกันวันเเรก ได้จริงหรอว่ะ 😂
พอเข้าไปในบ้านจริงๆนั้นเเหละ ผมตกใจมาก เหมือนเป็นอู่รถ มีรถบรรทุก ที่เห็นผ่านๆตาประมาณ 10 คันได้ ตกใจเลยคิดในใจทำไมรวยจังวะ เเต่อีกใจก็คิดว่าเค้ารักเราจริงป่าววะ หรือเค้าเเค่เหงา zzZZ....
ตื่นมาตอนเช้าก็มานั่งทานข้าวพร้อมกันกับครอบครัวของเค้า
คุยกันหลายๆใหญ่ เพราะเค้าอยากจะทราบเรื่องมากกว่านี้
คุยเสร็จก็กินข้าวเสร็จพอดี พ่อเค้าก็เรียกให้ไปดูว่าอาชีพที่พ่อเค้าทำอยุ่ อ้อ เป็นเจ้าของอู่เกี่ยวกับซ่อมรถ เเละ ขายรถ บรรทุก เเละรถเกรด รถขนาดใหญ่เกี่ยวกับการก่อสร้าง
พอเสร็จละ พ่อก็บอกไห้เค้าพาผมไปนั่งรถเล่นหน่อย ผมก็โอเคครับ ไปก้ได้บรรยากาศ ใหนๆก็มาละ เเต่นึกว่าจะไปนั่งรถ มอเตอร์ไซต์ หรือรถประจำทาง ...
เค้าขับรถสปอร์ตสีเเดงเปิดประทุนออกมาจากโรงจอดรถที่อยุ่อีกด้าน ไอเรานี่ก้ตกใจ ไม่เคยนั่งซะด้วย พอออกไปเท่า
นั้นเเหละ...
ทุกสายตาจับจ้องมาที่รถเรา เเต่เค้าไม่รู้สึกอะไรเหมือนเป็นเรื่องปกติ ซึ่งผมคิดว่ามันบ้ามาก😂😂 ขับไปซักก็เเวะร้านค้าร้านหนึ่งซื้อน้ำซื้อไรกิน นั่งพักซักแปป เพราะขับออกมาไกลมาก เค้าเหนื่อย ในใจก็อยากขับให้นะเเต่เคยขับเเต่กระบะเก่า ไม่กล้าจะขับเลย กลัวชน เทอก็บอกไม่เป็นไร งั่นเรากลับกันเถอะ วันนี้ชิวๆ ไปก่อน กลับบ้านละเดี๋ยวพาไปเดินเล่นเเถวๆบ้าน ซึ่งผมก็โอเค
พอเดินไปคุยกันไปเสร็จ เวลาก็เกือบ 18:00 น. ละ ก็เลยกลับบ้านมานั่งกินข้าวพร้อมหน้ากันเหมือนเดิม พ่อเค้าก็ถามเป็นไงบ้าง ที่นี่กับที่บ้านต่างกันมากมั้ย ผมก็ตอบไปตามตรงว่า
"ที่บ้านเงียบสงบกว่าที่นี่อย่างกับฟ้ากับเหวครับ"
พ่อก็หัวเราะเเล้วก็อธิบายว่า
"มันก็ปกติ เพราะตอนเด็กๆพ่อก็เคยอยู่บ้านนอกมาก่อน พอโตขึ้นมาหน่อยก็มาช่วยป๊าทำกิจการที่กำลังทำอยู่ตอนนี้เเหละพ่อก็นึกถึงเหมือน เเต่เรามาอยู่ที่นี่ ไม้มีบ้านให้กลับเเล้ว พอพ่อเข้ามาช่วยงานที่ กทม. นี้ ป๊าก็ขายที่นั้นเพื่อมาลงทุนที่นี้ให้เต็มที่"
ผมก็เข้าเพราะก็เคยมาทำงานที่ กทม. เพื่อหาเงิน .. พอกินข้าวเสร็จก็เเยกย้ายกันไปนอน..... zzZZ
เวลา 7:00 น. ทุกคนตื่นมาเปิดร้าน อาบน้ำ กินข้าวให้เรียบร้อย
เเฟนของผมซื่งยังเรียนอยู่ ก็ถามผมว่า
"จะอยู่นี่ช่วยพ่อ หรือจะออกไปเที่ยว เเต่ต้องไปคนเดียวนะ วันนี้มีเรียน"
เเรกๆผมก็ลังเลเเต่ในใจก็อยากช่วยงานพ่อของเค้า คิดในใจเผื่อเค้าจะมองเห็นค่าของเราบ้าง 😂 เเต่พ่อของเค้าพูดสวนมาก่อน "ไปเที่ยวก่น เที่ยวให้เต็มที่ มา3-4วันไม่ใช่หรอ ไปเที่ยวก่อนพ่อไม่ว่าอะไรหรอก เดี่ยวก็กลับเเล้ว รอมาอีกค่อยเกือบของมาอยู่นี่เลยนะ ฮ่าๆๆๆ "
พอพ่อพูดจบก็หัวเราะ ผมก็บอกตกลงครับ 😂😂 เเต่วันนี้เค้าพาผมขึ้นรถไปลงเเถวๆมหาลัยที่เค้าเรียน เเล้วเค้าก็ชี้ไปทางหนึ่ง เเล้วก็บอกว่า "เคยขึ้นมั้ยรถไฟฟ้าอ่ะ" ผมก็งงๆอยู่เเต่คิดในใจ มันก็หน้าจะเหมือนรถประจำทางบ้านเราเเหละน่า เค้าก็เลยบอก
"ไปเลยระวังหลงทางละ ถ้ามีไรโทหานะ "
ผมก็ตอบตกลงเเล้วเค้าไปเรียน ..
ผมก็ขึ้นรถไฟฟ้า ไประหว่างทางก็เเอบถามคนข้างที่นั่งมาด้วยกัน
"พี่ครับๆ ที่ตรงไหนน่าเที่ยวบ้างครับ "
พี่คนนั้นก็ยิ้มๆเเละเเนะนำให้เรา เราก็ไปตามที่พี่คนนั้นเค้าเเละนำมา ห้างเเห่งหนึ่ง เเต่ผมก็เคยอยู่ในตัวเมืองมาบ้าง ก็พอจะเดินเล่นได้ .. เเละกินข้าวที่นั่นเลยเพราะ เที่ยงพอดี....
พอกินเสร็จผมก็อยากไปเที่ยวต่อ จะไม่รู้ว่าถ้าขึ้นไปต่อ เราจะกลับมาถูกมั้ยน่ะ ระหว่างยืนคิดนั่นเเหละ.... มีพี่คนหนึ่งเดินมาไกล้ เเล้วถามผม "จะไปไหนอ่ะหนุ่ม" เเล้วก็เดินมาไกล้ตัวเรามาก
ไอเราก็งงว่าทำไมเดินมาไกล้จัง เเต่ก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะเค้าอาจจะเห็นเรายืนงงๆ เค้าก้เลยถามมั้งนะ
"ผมว่าจะไปเที่ยวต่อครับ เเต่ผมไม่รู้ว่าถ้าขึ้นรถไฟฟ้าไปต่อจะไปที่ไหน ผมกลัวกลับมาที่เดิมไม่ถูก " จากนั้นพี่คนนั้นเค้ามายืนกระชิบบอกเรา "ข้างหน้าสวนสาธารณะไห้เดินเล่นอยู่นะ จากนี้ไปอีกสถานีก็ถึงละ" ผมก็บอก"อ่องั้นจะลองไปดูครับ ขอบคุณมากครับพี่" เร็วๆรถจะออกเเล้วนั่น ก่อนผมจะขึ้นพี่เค้าบอก "ระวังของมีค่าเก็บไว้ดีดี สมัยนี้ไว้ใจใครไม่ได้หรอก" ไอเราก็งง เเล้วจับคลำๆที่กระเป๋าดู โทรสัพย์กระเป๋าตังค์ยังอยู่ เเล้วผมก็ขึ้นรถไป ..
ถึงสถานีที่จะลงผมก็ลงจากรถเเละกวาดสายตาไปมอง ก็ไม่เห็นเจอสวนสาธารณะที่พี่เค้าบอกมา ก็ลองเดินไปเรื่อยๆ ก็ไม่เจอ จังหวะนั้นก็หยิบโทรศัพย์ขึ้นมาโทหาเเฟน ผมตกใจเลย "อ้าวโทรศัพย์ใครว่ะ เเล้วโทรสัพย์เราอยู่ไหน" ซี่งเราก็งงอยู่ โทรสัพย์ก็เปิดเครื่องไม่ติด คิดไปคิดมา อ๋อ คนที่เเนะนำเราเเอบเอาโทรสัพย์พังมาเปลี่ยนกับของเรา ก็เลยจะโทรหาเเฟนเราก็ไม่ได้
ตอนนั้นก็ เวลาประมาณ 15:00 น. ละ เราก็รับกลับไปที่สถานี เพื่อนั่งกลับไปที่ๆเราขึ้นมาตอนเเรก เพราะกลัวเเฟนเป็นห่วง เเต่ก็แอบคิดในใจนะถ้าเค้าติดต่อเราไม่ได้ เเล้วเค้าเกิดคิดว่าเราทิ้งเค้า เค้ากลับไปบ้านคนเดียว เราจะกล้าไปเจอเค้ามั้ยนะ เเละเเล้วก็ถึงสถานี่เรานั่งมาตอนเเรก ผมลงไปเเบบกังวลว่าเค้าจะยังอยู่มั้ยนะ
เดินหาตรงที่เค้าส่งเราขึ้นรถเเล้วก็ยังไม่เจอ เลยตัดสินใจนั่งรอตรงนั้น เวาผ่านไปจนเกือบ 18:30 เเสงไฟเเละเสียงรถ ขับผ่านไปมา เราก็ถอดใจเเละคิดในใจว่า เราผิดเอง ได้เเต่โทษตัวเอง ลุกขึ้นเเละกำลังจะไปที่วินที่อยู่ปากซอยไปส่งที่บ้านของเค้า ...
เเต่เมื่อกำลังเดินไปที่วิน ตรงนั้นเป็นป้ายสวนสาธารณะขนาดใหญ่ เดินไปจนจะถึงพี่วินอยู่เเล้ว ผมได้ยินเสียงเรียกข้างๆ
"เอิร์ธๆ ใช่เอิร์ธมั้ย" ผมหันไปเอ้า ตกใจ น้ำตานี่เเทบจะใหล เเฟนผมยืนรออยู่กับเพื่อนเค้า 2 คน เเฟนผมร้องให้วิ่งมาเเล้วกอดผม
"ไปไหนมา โทรไปเป็นร้อยสายละเนี่ย ทำไมไม่รับ ฮ้ะ"
มือผมล้วงไปที่กระเป๋าหยิบโทรสัพย์ขึ้นมา เเล้วอธิบายให้เค้าเข้าใจ เค้าก็กอดผมอีกรอบเเล้วบอก
"นึกว่าจะทิ้งกันไปเเล้ว ยังไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกันเลยนะ"
น้ำตาผมนี่เเตกเลย เพื่อนที่มากับเเฟนยังหันหน้าหลบไปเช็ดหน้า
จากนั้นเเฟนก็ได้บอกพื่อนเเล้วย้ายกันกลับ
มาถึงบ้านพ่อก็ถามเลย
"ไปไหนกันมาทำไมวันนี้กลับบ้านช้าจัง"
ผมกับเเฟนก็ได้อธิบายให้พ่อกับเเม่ฟัง พ่อเเม่รู้เรื่องก็พยักเเละบอกผมกับเเฟนว่า
" ไปๆ พากินไปกินข้าว อาบน้ำ นอนกันได้เเล้ว พ่อกับเเม่กินเเล้วหล่ะ "
ระหว่างกินข้าวพ่อก็พูดขึ้นมาว่า
" เจอเรื่องเเบบนี้คิดถึงบ้านเลยละสิ ฮ่าๆ เอาเถอะ ไหนๆพรุ่งนี้ก็จะกลับละ เดี่ยวพ่อกับเเม่ลูกจะไปส่งขึ้นรถนะ "
ผมตอบไปว่า
" ครับพ่อขอบคุณมากครับ มีโอกาศผมจะกลับรีบกลับมาครับ "
ระหว่างผมคุยกับพ่ออยู่เเฟนผมนั่งกินข้าวอยู่ดีดีก็ร้องให้ขึ้นมาลุกเเล้ววิ่งไปกอดเเม่ซึ่งยืนอยู่ข้างๆพ่อ
" หนูปล่อยเค้าไปคนเดียว ถ้าหนูไปด้วยเค้าคงไม่เจอเรื่องเเบบนี้หรอก "
ผมเลยพูดเเทรกว่า
" ไม่เป็นรัย ผ่านเเล้วก็ผ่านไป เดี่ยวจะรีบกลับมา ไปเที่ยวด้วยกันนะ "
เช้ามาผมก็ไปขึ้นรถประจำทาง เพื่อกลับบ้านเกิดที่บุรีรัมย์เเละผมสัญญากับพ่อเเม่เเละเเฟนว่าจะกลับมา เรายกมือไหว้เเละกอดเเฟนเพื่อกลับบ้านเกิด ...🙏
อุปสรรคทำให้ความรักมันชัดเชน