ต่อจากกระทู้ที่เเล้วนะครับใครไม่ทันลองตามไปดูนะครับ>>>>http://ppantip.com/topic/32668195
ผมกับเธอได้นัดกันที่เซนพระราม 9 เรานัดกันเวลาบ่าย2ผมไปตั้งเเต่บ่ายโมง บ่าย2โมงก็ไร้วี่เเววเธอ ผมลายไปก็ไม่อ่านละไม่ตอบในใจผมก็ได้เเต่คิดๆไปต่างๆนาๆกะวนกะวายเเละไม่กล้าโทรหาเค้าเเละผมก็นั่งรอเค้าเเบบลมๆเเร้งๆ ตอนเวลา2โมงครึ่งเค้าก็โทรมาหาผมถามว่าอยู่ไหนผมก็บอกว่ารอเธออยู่เนี้ยเค้าบอกว่าเค้าพึงตื่นต้องขอโทษด้วย ผมก็แอบดีใจเล็กๆที่เค้ายังไม่ลืมวันนัดสรุปผมก็รอเค้าไปเรื่อยๆจนถึง 4โมงเเล้วเค้าก็ยังไม่มาผมให้เวลาอีกครึ่ชั่วโมงไม่มาผมก็จะตัดใจครับ เเต่ผมผมคิดเสร็จเค้าก็โทรมาเลยว่าจะถึงเเล้วให้รอชั้นใต้ดินเค้ามารถไฟฟ้า ในที่สุดเราก็ได้เจอกันครับครั้งเเรกที่ได้เห็นเค้าผมดีใจมากๆเลยอยากจะเข้าไปกอดเเต่ก็ทำไม่ได้เพราะไม่ได้เป็นอะไรกันเค้าสวยเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนเเปลงผมนี้ตะลึงไปเลยผ่านไป7ปีไม่เปลี่ยนไปเลยคำเเรกที่ เค้าทักผมว่า เป็นไงสบายดีไหม ผมนี้เเทบพูดไม่ออกเลยครับมันตื้นตันยังไงบอกไม่ถูก เค้าก็ถามผมว่ากินไรกันดีผมก็บอกตามใจเลย สุดท้ายก็ไปกินร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดังร้านนึง ก็สั่งอาหารกินกันตามปกติ เเล้วผมก็สารภาพผิดทุกอย่างที่ได้ทำกับเค้าไว้ เค้าก็บอกว่าเค้าโกรธผมมากที่ทำกับเค้าตอนนั้ผมได้เเต่นั่งฟังทำตาปิ่มๆ เหมือนอารมณ์ประมาณพี่สาวว่าน้องชายประมาณนั้นเเละสุดท้ายเค้าก็บอกว่าอย่าไปคิดไรมากนะเเล้วเค้าก็เล่าว่าเค้าทำงานอะไรความเป็นอยู่ยังไงเเต่ผมดูด้อยไปทันทีเมื่อเค้าบอกว่าเค้าอะเงินเดือนเดือนเป็นเเสนบางเดือนสองเเสนกว่า กับผมเเค่เงินเดือน9000 ผมรู้สึกเจียมตัวเลยความเป็นไปได้ที่เราจะได้กลับมาคบกันมันช่างยากสิ้นดีอันนี้คือในความคิดผมนะ พอกินเสร็จเชคบิลมา 3000+ ผมจะจ่ายเค้าก็ไม่ยอมให้จ่ายในที่สุดเค้าก็จ่ายให้มันดูเเย่สำหรับผมนะที่ผมไม่ได้จ่ายตังอ่ะเเต่เค้าก็บอกไว้มื้อหน้าเเล้วกันให้ผมจ่ายผมก็ไปจับมือเค้าเเละบอกว่าสัญญานะ เค้าก็ยิ้มเขินๆผมก็ไม่รู้ว่าเค้าจะคิดอะไรกับผมนะ เเต่ผมก็ดีใจมากที่ได้กินข้าวกับเค้า เเล้วก็เดินไปกินร้านเค้กที่ร้านเค้กนี้เเหละที่ทำให้ผมคิดว่าผมกับเค้าจะได้คืนดีกันรึป่าว ตอนกินเค้กกันอยู่ๆเค้าก็ตักเค้กของเค้ามาป้อนผม ผมก็เเบบเหว่ออ่ะมันทำให้อารมณตอนเป็นเเฟนกับมานะวินาทีนั้น เค้าบอกกินผมก็กินเเต่ในช้อนนั้นผมก็กินไม่หมดเเต่เค้าก็ไปตักกินต่อเหมือนเป็นเรื่องปกติผมก็แอบมีความหวังนะที่จะได้คบกับเค้าต่อผม หลังจากนั้นผมกับเค้าก็ไปเดินดูเสื้อผ้าเค้าก็เลือก เสื้อมา2ตัวเค้าบอกให้ถือไว้ที่เค้าเตอรให้หน่อย ผมนึกว่าเค้าคงลองใจผมว่าจะซื้อให้ไหมในความคิดผมนะผมก็เดินไปจ่ายตังเลยเค้าก็ดูเสื้อผ้าอยู่เเล้วผมเดินกลับมาหาเค้าตอนเเรกผมนึกว่าเค้าเอาเเค่นี้ผมก็เลยโชว์ป๋าทั้งๆที่ไม่ค่อยมีตังเเต่ผมก็เต็มใจที่จะให้ เค้าถามว่าเสื้ออยู่ไหนผมบอกว่าอ่อจ่ายตังหมดเเล้วเค้าก็ว่าผมว่าให้ไปวางไม่ได้ให้ไปจ่ายตังสรุปเค้าก็ซื้อเสื้ออีกหลายตัวผมซื้อให้เค้า2ตัว เค้าก็พูดขึ้นมาว่า วันนี้ดีจังมีคนซื้อเสื้อให้ตั้ง2ตัวเเถมมีคนหิ้วของให้อีก เเล้วก็หัวมายิ้มให้ผม ผมเห็นหน้าเธอที่ยิ้มให้ผมบอกได้เลยว่าผมโคตรจะรู้สึกดีอ่ะ เเละตอนจะกลับเค้านั่งmrtมาผมก็จะเดินไปส่งเค้าก็ถามว่าเดวนั่งรถไปด้วยกันเดวถึงคอนโดจะขับรถไปส่งที่ห้องผม เเต่ผมโคตรอายเลยไม่อยากจะบอกเค้าด้วยว่าผมขี่มอไซเก่าๆมา ในที่สุดผมก็บอกกับเค้าไปตรงๆเลยว่าผมขี่มอไซมาไม่มีรถยนต์เหมือนเเต่ก่อนเเล้ว ผมถามเค้าว่าเธอจะนั่งได้หรอ ความรู้สึกตอนนั้นผมโคตรอายอ่ะเเต่ทำไงได้คนมันไม่มีอ่ะครับ เค้าตอบมาว่าทำไมจะนั่งไม่ได้ดีเลยจะได้กลับด้วยกัน ผมก็ไม่คิดว่าเค้าจะติดดินขนาดนี้ ผมก็เดินมาเอารถเเล้วเค้าก็ซ้อนกลับก็คุยเเหย่กันไปมาผมก็ไปส่งเค้าที่คอนโดเค้าเลยก่อนจากกันผมก็บอกว่าเดวไว้ผมจะโทรหานะ เค้าก็ยิ้มๆเเละก็บายๆ ตอนผมขี่รถกลับเหมือนความรู้สึกผมมันจะดีเป็นพิเศษเเบบว่าโลกจะกลับเป็นสีชมพูอีกครั้ง พอถึงห้องอาบน้ำอาบท่าเสร็จผมก็ได้เเต่นึกถึงเค้าเเละมาเปิดลายดู เค้าทักมาว่าถึงบ้านยัง ผมละดีใจสุดๆเจอเค้าพิมมาเเบบนี้ เเต่ผมก็มาไตร่ตรองอยากจะถามเพื่อนๆพี่น้องในพันธ์ทิพนี้ ว่าผมควรไปต่อไหมครับ เพราะว่า เค้า สวย รวย เก่ง เเต่ผม ไม่มีอะไรเลย เเละอีกอย่างที่ผมดูจากเฟสเค้าก็มีหนุ่มๆ มาตามจีบเค้าไม่ใช่น้อย เเต่ละคนขี่มอไซคันละ 7-8เเสน เเต่ผมขี่มอไซคัน4-5หมื่นมันรู้สึกด้อยๆไงไม่รู้เเต่ลึกๆผมก็หวังว่าอยากจะกลับมาคบกับเค้าอีกสักครั้ง เเต่ก็กลัวคนอื่นที่มีดีทางด้านฐานะได้เค้าไป ผมควรจะทำไงดีครับฟังเเบบนี้เเล้ว เค้ายังมีใจให้ผมไหมหรือว่าผมคิดไปเองเเล้วผมควรไปต่อไหมครับ ขอบคุณทุกคนมากๆนะครับที่มาให้คำปรึกษาเเละเเนะนำ ขอบคุณครับ