คือเราเป็นคนไม่มั่นใจเลยค่ะ แต่เล็กจนปัจจุบันเราก็เรียนมัธยมแล้ว ก็ยังไม่มีความมั่นใจเลยค่ะ ตอนเราเด็กๆเราก็มักจะถูกแม่หรือคนอื่นทำให้อับอายตลอดจนปัจจุบันก็ยังเป็นเหมือนเดิม เวลาไปอยู่กับคนเยอะๆ บางทีก็จะเป็นจุดเด่นโดยการที่
โดนตะคอกเสียงดัง โดนด่า หรือยังคับให้เราทำในสิ่งที่ทำให้เราอาย อย่างเช่นแม่ให้เราเปียผมเก็บหน้าม้าปอยผมหมด และเราก็เป็นคนที่หน้าผากเถิก ก็ต้องทำไม่งั้นก็จะโดนด่าหรือหยิก สุดท้ายก็ต้องทำพอเจอคนรู้จักก็มองเรา จนรู้สึกอายมากๆ บางทีก็บังคับให้แต่งตัวแบบนู้นแบบนั้น โดยที่เราก็ไม่ได้ชอบเลย บางทีก็โดนบูลลี่จาก ป้า หรือน้า บูลลี่ว่าเราฟันเป็นแบบนู่นแบบนี้ จนเวลาเราหัวเราะก็ไม่กล้าหัวเราะ หรือยิ้มเห็นฟัน โดนคนในห้องบอกว่าสูบบุหรี่เหงือกดำ หน้าผากเถิก เป็นอีแห้ง กุ้งแห้ง แบน เวลาจะถ่ายรูปก็ไม่กล้าถ่าย รูปเลย เวลาต้องถ่ายก็จะเป็นตอนรับเกียรติบัตรโรงเรียน เราทำอะไรไม่ได้อะจะไม่ถ่ายก็ไม่ได้ พอรูปออกมาก็ยิ่งรู้สึกแย่ เฟสก็ต้องล็อกไว้ เพราะมีครั้งหนึ่งเพื่อนผู้ชายในห้องมันเข้าไปส่องเฟสเราในเครื่องคอมครูที่เชื่อมต่อกับทีวีในห้อง ละทีนี้เขาก็เจอเฟสแม่เรา แล้วเข้าไปส่อง ก็เห็นรูปที่แม่ถ่ายเราตอน ป.4 ซึ่งรูปนั้นมันแย่มาก จนคนในห้องหัวเราะทุกคน ผู้ชายบางคนก็ล้อเรา จะทำอะไรก็ไม่มั่นใจ เราต้องใส่เสื้อแขนยาว รร ตลอดถึงจะร้อนแค่ไหนก็ต้องใส่ เพราะว่าต้องเอาเสื้อใส่เข้าในกางเกงตลอด เพื่อนก็จะทักว่าใส่เสื้อแขนยาวเถอะ เพราะเราป็นคนที่ผอมมาก มันเลยทำให้ดูหุ่นเราดูตรง เรียบ แขนเล็กเหมือนกระดูก เราก็พยายามกินเยอะแล้วแต่มันก็ไม่อ้วนขึ้นเลย แต่ถึงแม่จะชอบบังคับเราทำแบบนั้นแม่ก็รักเรามากอยากกินอะไรแม่ก็ซื้อให้ พ่อก็ตามใจเราไม่เคยบังคับ พี่ก็คอยสอนหนังสือการบ้านเรา อยากซื้ออะไรก็ซื้อให้ตลอดอยากได้อะไรก็ซื้อให้ มีเพื่อที่น่ารัก แต่บางคนก็นินทาเราบูลลี่เราลับหลัง
บางทีเราก็รู้สึกว่ามันไม่แฟร์เลยอะที่เราเกิดมาแล้วหน้าตาไม่ดีเหมือนคนอื่น
เราเป็นคนที่มีสิว จมูกบาน หน้าผากเถิก ผอมมาก เราเหนื่อยมากกับการที่ต้องใช้ชีวิตแบบนี้อะ ทำไมอะถ้าปากเราเบี้ยวแบบนี้คือบูลลี่เลยหรือเกลียดเลยหรอทำไมอะมันก็แค่รูปลักษณ์ปะ จะจับผิดอะไรเรานักหนา โครตเหนื่อยเลยกับสังคมแบบนี้อะ เวลานึกถึงคำพูดที่เขาบูลลี่เราก็ร้องให้ตลอดเละพยายามไม่นึกแล้วแต่มันนึกถึงตลอดอะ เขาบอกเราผอมแห้ง เราก็พยายามให้น้ำหนักขึ้น เขาบอกเราฟันเหลืองเราก็หายาสีฟันที่เขาบอกว่าดีมาใช้ เขาบอกเราไม่ดีแบบนี้แบบนั้น เราทำอันไหนได้เราก็พยายามตลอดอะ แต่มันก็เหมือนเดิมอะ
เราแค่อยากระบาย และแค่อยากรู้ว่าควรทำไงอะ ถึงจะหายเหนื่อยไม่อยากพยายามเพื่อความต้องการของใครสักคนอะอยากมีความสุขอะต้องทำไงคะ
ไม่มีความมั่นใจทำไงดีคะ
โดนตะคอกเสียงดัง โดนด่า หรือยังคับให้เราทำในสิ่งที่ทำให้เราอาย อย่างเช่นแม่ให้เราเปียผมเก็บหน้าม้าปอยผมหมด และเราก็เป็นคนที่หน้าผากเถิก ก็ต้องทำไม่งั้นก็จะโดนด่าหรือหยิก สุดท้ายก็ต้องทำพอเจอคนรู้จักก็มองเรา จนรู้สึกอายมากๆ บางทีก็บังคับให้แต่งตัวแบบนู้นแบบนั้น โดยที่เราก็ไม่ได้ชอบเลย บางทีก็โดนบูลลี่จาก ป้า หรือน้า บูลลี่ว่าเราฟันเป็นแบบนู่นแบบนี้ จนเวลาเราหัวเราะก็ไม่กล้าหัวเราะ หรือยิ้มเห็นฟัน โดนคนในห้องบอกว่าสูบบุหรี่เหงือกดำ หน้าผากเถิก เป็นอีแห้ง กุ้งแห้ง แบน เวลาจะถ่ายรูปก็ไม่กล้าถ่าย รูปเลย เวลาต้องถ่ายก็จะเป็นตอนรับเกียรติบัตรโรงเรียน เราทำอะไรไม่ได้อะจะไม่ถ่ายก็ไม่ได้ พอรูปออกมาก็ยิ่งรู้สึกแย่ เฟสก็ต้องล็อกไว้ เพราะมีครั้งหนึ่งเพื่อนผู้ชายในห้องมันเข้าไปส่องเฟสเราในเครื่องคอมครูที่เชื่อมต่อกับทีวีในห้อง ละทีนี้เขาก็เจอเฟสแม่เรา แล้วเข้าไปส่อง ก็เห็นรูปที่แม่ถ่ายเราตอน ป.4 ซึ่งรูปนั้นมันแย่มาก จนคนในห้องหัวเราะทุกคน ผู้ชายบางคนก็ล้อเรา จะทำอะไรก็ไม่มั่นใจ เราต้องใส่เสื้อแขนยาว รร ตลอดถึงจะร้อนแค่ไหนก็ต้องใส่ เพราะว่าต้องเอาเสื้อใส่เข้าในกางเกงตลอด เพื่อนก็จะทักว่าใส่เสื้อแขนยาวเถอะ เพราะเราป็นคนที่ผอมมาก มันเลยทำให้ดูหุ่นเราดูตรง เรียบ แขนเล็กเหมือนกระดูก เราก็พยายามกินเยอะแล้วแต่มันก็ไม่อ้วนขึ้นเลย แต่ถึงแม่จะชอบบังคับเราทำแบบนั้นแม่ก็รักเรามากอยากกินอะไรแม่ก็ซื้อให้ พ่อก็ตามใจเราไม่เคยบังคับ พี่ก็คอยสอนหนังสือการบ้านเรา อยากซื้ออะไรก็ซื้อให้ตลอดอยากได้อะไรก็ซื้อให้ มีเพื่อที่น่ารัก แต่บางคนก็นินทาเราบูลลี่เราลับหลัง
บางทีเราก็รู้สึกว่ามันไม่แฟร์เลยอะที่เราเกิดมาแล้วหน้าตาไม่ดีเหมือนคนอื่น
เราเป็นคนที่มีสิว จมูกบาน หน้าผากเถิก ผอมมาก เราเหนื่อยมากกับการที่ต้องใช้ชีวิตแบบนี้อะ ทำไมอะถ้าปากเราเบี้ยวแบบนี้คือบูลลี่เลยหรือเกลียดเลยหรอทำไมอะมันก็แค่รูปลักษณ์ปะ จะจับผิดอะไรเรานักหนา โครตเหนื่อยเลยกับสังคมแบบนี้อะ เวลานึกถึงคำพูดที่เขาบูลลี่เราก็ร้องให้ตลอดเละพยายามไม่นึกแล้วแต่มันนึกถึงตลอดอะ เขาบอกเราผอมแห้ง เราก็พยายามให้น้ำหนักขึ้น เขาบอกเราฟันเหลืองเราก็หายาสีฟันที่เขาบอกว่าดีมาใช้ เขาบอกเราไม่ดีแบบนี้แบบนั้น เราทำอันไหนได้เราก็พยายามตลอดอะ แต่มันก็เหมือนเดิมอะ
เราแค่อยากระบาย และแค่อยากรู้ว่าควรทำไงอะ ถึงจะหายเหนื่อยไม่อยากพยายามเพื่อความต้องการของใครสักคนอะอยากมีความสุขอะต้องทำไงคะ