💢 ได้โปรดอ่านให้จบก่อนอย่าพึ่งตัดสินกันเลยข้อร้องนะพรี่ๆ 💢 ผมอายุ16ปี เกิดมาในครอบครัวที่ใช้ความรุนแรงทางร่างกาย และคำพูด ไม่รู้ดิเพราะงั้นผมเลยเข้าใจอะไรหลายๆอย่างเกินกว่าคนที่อายุพอๆกับผมจะเข้าใจ เกือบปีนึงแล้วที่ผมลาออกจากโรงเรียน ม.ปลาย มันเหงามันดิ่งไม่รู้ว่าจะทำอะไรหรือคิดอะไร ทั้งชีวิตผมมันมีแต่ความโหยหาใครสักคนที่จะเข้าใจผม ตอนเรียนผมก็แถบไม่มีเพื่อนคุยด้วยเลยพยามเต็มที่แล้วแต่ก็ไม่มี ไม่มีใครเลยสักคนที่อยากเป็นเพื่อนกับผม แม่ผมก็ทิ้งไปตั้งแต่คลอดผม คุณย่าบอกผมมางี้อะนะคงจะจริงแหละ ผมอยู่กับย่าปู่แล้วก็พ่อตั้งแต่จำความได้ คนในครอบครัวผมว่ากันตรงๆก็ไม่มีใครสนใจผมเลยนอกจากพ่อผม ทุกครั้งๆที่ผมมองเข้าไปในแววตาของพ่อผมมันมีแต่ความเศร้าไม่รู้สิผมไม่ค่อยได้คุยกับแกเลย แต่พ่อผมแกก็ไม่ค่อยได้ตีได้ดุผมเท่ากับคนอื่นๆ ผมไม่รู้ว่าจะบรรยายความรู้สึกนี้ออกมายังไง มันเหงามากๆตอนนี้แม้แต่คนคุยสักคนก็ไม่มีเพื่อนก็ไม่มี มันอาจดูไม่จริงสำหรับคนที่อ่านแต่สำหรับผมข้อความที่เขียนนี่มันคือเรื่องจริงๆ อาจดูเวอร์ไปหน่อยแต่ผมก็ผ่านอะไรมาเยอะพอสมควรนะแต่บางอย่างขอไม่พิมพ์ผมว่าน่าจะดีกว่าเพราะมันรุนแรงมากๆ
แม่*กุเป็นซึมเศร้าแล้วรึป่าววะ555+
กว่าเสียงฟ้าร้องจะค่อยๆแผ่วลง
กว่าเสียงฝนจะเปลี่ยนเป็นเสียงจักจั่น
ในใจผมได้แต่ร้องหาใครสักคน
ใครสักคนที่จะอยู่เคียงข้างตัวผม
😵💫😵💫😵💫
ใครที่อ่านอยู่แล้วแบบว่า** หมั่นไส้ "เห้ยไอเด็กนี่แม่*ทำทรงอยากให้มีคนสนใจ"
ผมบอกตรงๆเลยว่าใช่ แต่อยากให้พี่ๆที่อ่านแล้วมีคำแนะนำหรือมีอะไรจะบอกก็ช่วยพิมพ์บอกผมได้นะฮะ ผมแค่เหงาบางครั้งในสมองมันก็คิดไปเองว่าชีวิตผมมันไม่มีความหมายไม่มีทั้งเพื่อน ทั้งคนคุย ส่วนคนในครอบครัวก็ไม่มีใครสนใจผม พอผมจะเอ๋ยปากพูดว่าผมรู้สึกยังไงพวกเขาก็เอาแต่ทำเมินไม่พูดไม่สน เขียนคำไหนผิดก็ขอโทษด้วยนะครับ.
เหงาครับ