เราไม่เก่งเราสร้างความเดือดร้อนให้ครอบครัวเสมอจริงๆเหรอ เเต่เรื่องที่ทำให้พ่อเเม่เดือดร้อนคือเรื่องภายในบ้าน ฟังหรือไม่ฟังเราก็ปรับตัวไม่ได้ทุกเรื่อง เรารู้สึกรำคาญ เพราะว่าเราทำไม่ได้ เเล้วชอบเอาเรื่องเเย่ๆของเรามาพูดจนเป็นปมภายในใจที่ไม่ว่ากี่ปีเราก็จำไม่ลืม เรามีปมหลายๆเรื่องเเต่ก็ไม่บอกไคร เวลาเราใส่อารมณ์เราก็รู้สึกไม่ดีเพราะว่ามันทำให้นึกถึงความอ่อนเเอของเรา เราเลยเก็บไว้คนเดียวอยู่เเบบนี้ จริงๆเราเป็นคนที่ใจเย็นนะเเต่ท่าไครมาพูดถึงปมด้อยเรามันจะเป็นเเบบนี้ไงรู้สึกไม่ได้อยากให้กำลังใจตัวเอง รู้สึกเครียดบ่อยอาการก็ยิ่งหนักขึ้นเเต่เราก็ทำเเบบนั้นต่อหน้าคนอื่นไม่ได้ เราต้องเเสดงด้านบวกให้คนอื่นเห็นคนอื่นจะได้สบายใจ เรื่องนี้ไม่ค่อยหนักหรอกเเต่ยังมีเรื่องที่หนักกว่าที่ยังไม่บอกให้หมด เอาเป็นว่าพิมพ์ทีละเรื่องดีกว่า


เวลาเราเครียดเราจะพูดเสียงเบาลงพูดไม่รู้เรื่องหรือเงียบกว่าเดิมอาการนี้ก็ไม่ได้หนัก

ที่หนักที่สุดคือควบคุมตัวเองไม่ได้ ตอนนั้นเราเศร้าอย่างเดียวไม่มีอารมณ์อย่างอื่นเท่าไหร่เลย มันคิดขึ้นมาเเล้วมันก็ร้องให้ควบคุมตัวเองไม่ได้จริงๆมันร้องให้หนักจนเราลุกไปทำอะไรไม่ได้ เราคิดถึงเรื่องที่ทุกคนตำหนิขึ้นเสียงใส่เราจนเเค่เรื่องเล็กน้อยเราก็อ่อนไหวได้ง่ายเรารู้สึกเหมือนโดนรังเกียดโดนถอยห่างเป็นเพราะตัวเราเอง เราก็รู้ตัว เราเคยโดนเอาเเกล้งนินทาตั้งเเต่เด็กไม่ใช่เรื่องกลิ่นตัวหรอก ขอความช่วยเหลือไครไม่ได้ เราคิดถึงขั้นว่าท่าเรายังควบคุมตัวเองไม่ได้เเบบนี้ทุกคนเห็นคงน่าอาย ทุกคนจะว่าเราอ่อนเเอท่าเป็นเป็นเเบบนี้จะอยู่ในสังคมยังไง เราเลยคิดถึงเรื่องฆ่าตัวตายขึ้นมาเเต่ไม่ได้อยากทำเเต่นี้คือการหนีปัญหาที่น่าจะดีที่สุดเเต่เราก็คิดถึงบางคนที่ดีกับเรา เราเลยมีกำลังใจมากขึ้นมีรอยยิ้มมากขึ้นเพราะเราคิดว่าเราจะทำเพื่อเค้าให้ได้ท่าเค้าดีกับเราเเล้วเราจะต้องดีด้วยเราต้องทำตัวให้ดีขึ้นเพื่อเขาคนอื่นนั้น ก่อนหน้านี้เราไม่ค่อยสนใจตัวเองดูเเลตัวเองเท่าไหร่เพราะเรามีปัญหากับครอบครัวกับน้องกับเพื่อนที่โรงเรียน ถึงจะรู้สึกดีขึ้นเเล้วปัญหาพวกนี้ยังรบกวนใจเรารวมถึงอนาคตด้วย เพราะอารมณ์ของเราอาจส่งผลกระทบต่อทุกเรื่องได้ เเต่เราก็ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้ขนาดนั้น ท่าคนที่ทำไม่ดีกับเราตำหนิเราเราจะมีกำลังกายกำลังใจทำอะไรไหม  ก็ไม่ เเต่เราเคยเครียดมากจนทำร้ายตัวเองให้รู้สึกดีขึ้น ต้องมีเลือดหรือเจ็บมากๆถึงจะรู้สึกดีขึ้น เพราะว่าเราเคยโดนตี โดนกระทืบ โดนน้องเเกล้ง โดนเพื่อนชายต่อย สาดน้ำเย็นใส่จนเปียก เพื่อนผู้หญิงก็เเกล้งเราเอาปากกาดินสอทิ่มเราจนเลือด หยิกเราเเรง เหยียบขา เดินชน โดนด่า โดนไล่ให้ไปตาย โดนทำลายอุปกรณ์การเรียนต่างๆให้เสียหายไม่มีใช้ก็ไม่กล้าบอกเเม่เพราะรู้ว่าบอกไปเเม่ก็จะด่าถึงไม่ได้ด่าก็ทะเลาะกันเพราะไม่เข้าใจกันเเน่ๆ สมุดที่ต้องใช้ทำงานก็โดนฉีกโดนทำเปียกจนใช้เขียนไม่ได้ทำให้ตามงานได้ยาก เคยโดนเพื่อนชายลวนลาม คนที่อยู่ไกล้ๆก็ทำเป็นไม่เห็น เอาเป็นว่าเย็นชาสุดๆทีเป็นคนอื่นก็รักกันดีจัง คอยปลอบกัน น่าอิจฉามาก พ่อกับเเม่ก็เอาเเต่บอกว่าตัวเองลำบากกว่า เรื่องนั้นพูดได้ไม่โกรธเเต่พูดให้มันพอดีได้ไหมรู้ว่าพ่อเเม่เคยโดนหนักกว่าเเต่ท่าจะไม่ฟังเเบบนี้ มันก็ไม่เป็นไร เราไม่รู้ว่าเราจะควบคุมตัวเองให้ดีได้ไหม ทำไมเรายิ่งพยายามจะปรับตัวให้ดีขึ้นเเต่ก็ไม่ดีขึ้นจนไม่คิดว่ามันจะดีขึ้น จนเราไม่อยากจะทำอีก ท่ามันไม่เป็นไปตามที่หวังก็ไม่เป็นไร อย่าให้มันหนักกว่านีเจนควบคุมไม่ได้เเล้วกัน ไม่งั้นเราคงไม่ได้มาอยู่พิมพ์เเบบนี้ คงไม่อยู่บนโลกนี้หรือกลายเป็นคนป่วยคนบ้าไป คนชั่วไป ทำไมคนอื่สอยากคิดจะทำอะไรก็ทำได้ เเต่เป็นเราด่าตำหนิทำเป็นสอน เเต่คนอื่นทำได้