เรื่องมันเกิดมากจาก การที่เราได้ไปหลงรักเพื่อนคนนึง เพื่อนคนนั้นเป็นโรคซึมเศร้า + ไบโพล่า เราเข้าใจและรับมือทำตัวได้ถูกต้องตามสถานการณ์ที่เธอคนนั้นเป็นมาตลอด จะสารภาพรักกับเธอทุกๆ 1 มกราคม ของทุกปี ตอนนี้ก็เป็นเวลา 5 ปีแล้ว ที่ทำงานส่งเงินให้ และคอยซัพพอร์ตเรื่องต่างๆ เธอก็ยังคงปฏิเสธ แต่ครั้งนี้เธอบอกว่า "เราปฏิเสธก็จริง แต่สบายใจได้เราไม่มีใครนะ" มันต่างกับทุกปี ล่าสุดก่อนที่จะลงกระทู้นี้ อยู่ในดิสคอร์ดกันแล้วจู่ๆ ก็บอกเราว่า "เราขอโทษนะที่ต้องพูดแบบนี้ แต่ออกไปก่อนได้ไหมเรารู้สึกอึดอัดอะ" ตรงๆเลย คือ ช็อค แต่ก็ตอบไปว่า "โอเค ขอโทษนะ" จะจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไงดี เคยบอกกับเธอไว้ว่า "เมื่อเวลาที่เธอต้องการใครมาถึง และต่อให้คนๆนั้น จะเป็นเราหรือไม่ เราก็จะยังทำแบบนี้อยู่ตลอดไป" ก็คือหมายถึงส่งเงินและก็ซัพพอร์ตในทุกๆเรื่องนั่นละ เพียงแต่ มันเจ็บทุกครั้งที่ถูกปฏิเสธ เจ็บทุกครับที่เห็นคำขอบคุณหลังส่งสลิปเงินให้ เจ็บทุกครั้งที่เธอหัวเราะตอน ไม่เข้าใจว่า ทำไมต้องรู้สึกแบบนี้ ตอนนี้เรามองผู้หญิงคนอื่นไม่ได้แล้ว ไม่มีความรู้สึกที่แบบสปาร์คหรืออื่นๆกับใครแล้ว คงสภาพจิตแบบนี้มา 5 ปีแล้ว ทำยังไงถึงจะเจ็บน้อยลงหรือบรรเทาครับ


(อาจจะดูเวอร์เกิน หรือ เหลือเชื้อในบางเรื่อง แต่ขอรับประกันว่ามันคือตัวผมและความรู้สึกผมจริงๆ)