ความต้องการของมนุษย์นั้นไร้ขอบเขต
พอมีตัวเลือกมากขึ้น มีช่องทางการเข้าถึงโอกาสที่หลากหลาย
คนเราจึงมุ่งแสวงหา The next best thing
ติดกับดักของการไขว่คว้าอย่างไร้จุดจบ
ดูจะไม่สามารถพึงพอใจหรือ "หยุด" กับอะไรได้เลย

ในยุคสมัยก่อนหน้า มนุษย์ไม่ได้มีตัวเลือกนับไม่ถ้วนขนาดนี้
แถมยังมีแบบแผนทางวัฒนธรรม ค่านิยม ธรรมเนียมต่างๆ ที่คนส่วนใหญ่ปฏิบัติเหมือนๆกัน
ที่ช่วยทำหน้าที่เป็นแนวทางว่าควร "หยุด" ที่ตรงไหนและเมื่อไหร่
เหมือนรถที่มีเบรคและพวงมาลัย

แต่มาถึงวันนี้ ค่านิยมหรือธรรมเนียมเหล่านั้นมันเสื่อมพลังลงไปแล้ว
กลุ่มคนที่เคยยึดถือแนวทางคล้ายๆกัน ตอนนี้ก็กลายเป็นเลือกวิธีปฏิบัติของใครของมัน ไม่มีทิศทางที่ชัดเจน
จึงเหมือนทุกคนต่างมุ่งไปข้างหน้าอย่างเดียว ทางใครทางมัน
เหมือนรถที่พุ่งไปข้างหน้าสุดพลัง  แต่กำหนดทิศทางไม่ได้ เบรคไม่อยู่
บางคนอาจชอบอิสระภาพแบบนี้ ขณะที่บางคนเจ็บปวดและสับสน

จะว่ายุคไหนดีงามหรือเลวทรามกว่ากัน คงตอบไม่ได้
มันเป็นธรรมดา ในความเป็นไปของยุคสมัย