มีอาหารไม่กี่ชนิดที่อากงยอมเสียเงินซื้อเป็นอาหารสำเร็จรูปมากิน เพราะปกติแล้วอากงจะซื้อวัตถุดิบมาให้อาม่าปรุงอาหารเอง ฉันคิดว่าเพราะรสชาติถูกปากมากกว่านั่นเอง “ซื้อเขากิน ไม่อร่อย” เป็นคำพูดที่ฉันได้ยินจากอากง อาม่าเสมอ

     แต่มีบางวันที่อากงนึกอยากกินขึ้นมา ถ้าไม่ขี่มอเตอร์ไซค์ไปเอง พวกเด็ก ๆ จะถูกใช้ไปซื้อ  ตอนอายุน้อยก็คว้าจักรยานปั่นกันไปเป็นพรวน เป็นการขี่จักรยานเล่นไปในตัว แต่พอโตขึ้นหน่อยจะมีการต่อรองกับอากงว่า ขอขี่รถมอเตอร์ไซค์ไปได้ไหม? ถ้าวันไหนอากงอนุมัติก็จะหน้าบานไปซื้อของเลยล่ะ แต่ถ้าไม่อนุมัติ ก็จะทำหน้าตูม ๆ ขี่จักรยานไปด้วยความไม่เต็มใจ

     ขนมจีนแกงเขียวหวานใส่ตีนไก่ เป็นอีกเมนูที่อากงชอบ เน้นตีนไก่และเลือดไก่เป็นชิ้นเล็กนุ่มแต่ไม่เละ มะเขือเปราะต้มจนนิ่ม รสชาติไม่หวานนำแค่มีความรู้สึกหวานนิดหน่อยเท่านั้น

     เมนูนี้จำเป็นต้องซื้อมากินเพราะอาม่าไม่ยอมทำ อาม่าบอกว่า ตีนไก่ไม่สะอาด…ซึ่งตอนเป็นเด็กฉันไม่รู้หรอกว่าไม่สะอาดตรงไหน รู้แค่ว่ามันกรุบ ๆ อร่อยดี แต่พอโตขึ้นมาฉันก็ไม่กินตีนไก่เช่นกัน ถ้าอาม่าทำจะไม่ใส่ตีนไก่ แต่ยังคงเน้นเลือดไก่เยอะ ๆ กับมะเขือเปราะที่ต้มจนนิ่ม แต่อากงก็จะกินไปบ่นไปว่า “ทำไมไม่ใส่ตีนไก่”

     ร้านโปรดของอากง เป็นเพิงไม้ไผ่เล็ก ๆ หลังคามุงจาก ใต้ร่มไม้ใหญ่ ขายเพียงแกงเขียวหวานไก่ น้ำยากะทิ และน้ำพริก หม้อที่ใหญ่ที่สุดคือแกงเขียวหวาน คงเป็นของขายดีของร้าน และร้านนี้ไม่มีผักให้มากมายเหมือนร้านขนมจีนในปัจจุบัน แต่ก็ขายดีมาก ขนมจีนเข่งโต ๆ หมดลงในเวลาไม่นาน เริ่มขายแต่เช้าพอสาย ๆ ก็ปิดร้านเสียแล้ว ใครไปช้าเป็นอันว่าอดกิน ทั้งที่ร้านตั้งอยู่ในซอยเล็ก ๆ แต่ก็ยังมีคนมาอุดหนุนมากมาย นั่งกินที่โต๊ะ ที่ทางร้านตั้งเรียงรายใต้ร่มไม้ใหญ่เต็มไปหมด แถมยังมีพวกที่ยืนรอใส่ถุงกลับบ้านอีกหลายคน…

     ฉันเคยสงสัยว่าขายดีขนาดนี้ ทำไมไม่ขายทั้งวันไปเลยจะได้รวย ๆ แต่พอโตขึ้นมาเริ่มเข้าใจกลไกของการค้าขาย ว่าการเน้นคุณภาพเป็นสิ่งที่ยั่งยืนกว่าเน้นปริมาณ ถ้าทำขายมาก ๆ แม่ค้าขนมจีนร้านนั้นอาจไม่มีคนมากินมากมายเหมือนที่เป็นอยู่ก็ได้