ประสบการณ์ครั้งนี้ถือว่าเป็นบทเรียนราคาแพงสำหรับผมเลยครับ ว่าครั้งหนึ่งผมเคยได้สัมผัสกับคำว่า "รัก"
ผมขออธิบายเกี่ยวกับตัวผมก่อนนะครับ
ว่าประสบการณ์เรื่องความรักของผมเป็นมายังไง ผมเป็นคนโสด ไม่เคยมีแฟน เคยแอบชอบคนอื่นบาง ทั้งชีวิตผมเคยแอบชอบมา 3 คน ประถม มัธยม มหาลัย
ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยมั่นใจในตัวเอง ไม่กล้าบอกชอบใคร คนที่ 1 และ คนที่ 2 ผมเลยไม่มีความคิดที่จะบอกชอบสักครั้ง ไม่เข้าไปทัก แอบมองอยู่ห่างๆมาตลอด
แต่ตอนนั้นผมก็มีความสุขดีนะครับ ไม่ได้รู้สึกเศร้า เสียใจ ได้แอบชอบผมก็มีความสุขมากแล้ว
แต่ปัญหาความรักของผมมันดันมาเกิดขึ้นช่วงปี 1 ที่เข้ามหาลัย ผมมีความรู้สึกที่อยากเปลี่ยนแปรตัวเองให้เป็นคนที่ดีขึ้นเริ่มมีความมั่นใจในตัวเองระดับหนึ่ง เพื่อนทุกคนก็ดีกับผมกันหมด จนผมได้ไปรู้จักเธอ เธอเป็นคนเฟรนลี่ ช่วงปีหนึ่งตอนนั้นเพื่อนนอกคณะที่เจอตอนทำกิจกรรม บอกผมว่า เธอเป็นคนขี้อ่อย ให้ระวัง แต่ผมก็ไม่ค่อยได้ใส่ใจเพราะผมคิดว่าเราเป็นเพื่อน และต่อให้เธอทำจริง เธอก็ไม่ทำแบบนั้นกับผมหรอกเพราะเราเป็นเพื่อนกัน เธอชอบมาชวนผมคุย แต่ผมคิดว่าเธอก็ชวนทุกคนคุยเป็นปกติอยู่แล้ว พอเจอเธอบ่อยๆได้คุยกับเธอเกือบทุกวัน ผมเริ่มมีความรู้สึกชอบเธอขึ้นมา และมีความคิดที่จะบอกชอบ ผมคิดว่ามันก็ไม่ได้เสียหายอะไร ถึงโดนเธอปฏิเสธ ผมก็ไม่ได้รู้สึกแย่ แต่ผมก็หวังว่าเธอจะเปิดใจให้ผมบ้าง สักนิดก็ยังดี
แต่ความสุขอยู่ได้ไม่นานผมได้รู้ความจริงหลายอย่าง เกี่ยวกับเธอคนนี้ ผมนั่งคุยกับเพื่อนคนหนึ่ง คุยไปคุยมา ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเพื่อนคนนั้นก็ได้เปิดแชทเธอให้ผมดู มีหลายประโยคที่เธอคุยกับเพื่อนผม มันเป็นประโยคเดียวกันที่คุยกับผม คำชมต่าง ๆ นานา วันนั้นทำให้ผม ตระหนักได้ว่า ทำไมเพื่อนผมคนนี้ไม่ค่อยอยากคุยกับเธอ ก่อนที่เธอจะคุยกับผม เธอคุยกับเพื่อนผมมาก่อน ในแชทของเพื่อนผมเหมือนว่าทั้งสองคนกำลังจีบกัน ผมไม่ได้บอกเพื่อนว่าเธอก็คุยกับผม ด้วยประโยคเหล่านี้ จากนั้น...
หลายอาทิตย์ต่อมาผมเก็บความสงสัยไม่อยู่ เลยค่อยๆถามเพื่อนว่าทำไมถึงหยุดคุยกับเธอ เพื่อนบอกว่า พอเริ่มจะจริงจัง เธอก็ตีตัวออกห่าง ตอนนั้นผมคิดว่าเธอไม่ได้แย่ขนาดนั้นหรอกเพราะผมก็ไม่ได้จีบเธอตั้งแต่แรก และคิดว่าที่เธอมาคุยกับผม ก็คงในฐานะเพื่อนคนหนึ่ง แต่ว่ามันไม่จบแค่นั้น
ไม่นานนักเธอก็คบกับรุ่นพี่คนหนึ่ง เธอคุยปกติกับทุกคนยกเว้นผม เหมือนเธอพยายามเลี่ยง ๆ ผมก็รู้ได้ทันทีว่าผมตกอยู่ในสถานะเดียวกับเพื่อนคนนั้น ผมพยายามที่จะปล่อยวาง ลืม ๆ มันไปให้หมด ตั้งใจเรียน หลายครั้งที่เธอพยายามเว้นระยะห่างจากผมแค่คนเดียว มันยิ่งทำให้ผมได้รู้ว่าตอนนั้นผมเป็นที่คั่นเวลาจริง ๆ เธอไม่ได้มองผมเป็นเพื่อนด้วยซ้ำ
เพราะถ้าเธอมองผมเป็นเพื่อนสักนิด เธอคงไม่ทำแบบนี้
ปล. ความบัดซบมันเริ่มที่กระทู้ถัดไป
แชร์ประสบการณ์ ชีวิตพังเมื่อเจอเธอ
ผมขออธิบายเกี่ยวกับตัวผมก่อนนะครับ
ว่าประสบการณ์เรื่องความรักของผมเป็นมายังไง ผมเป็นคนโสด ไม่เคยมีแฟน เคยแอบชอบคนอื่นบาง ทั้งชีวิตผมเคยแอบชอบมา 3 คน ประถม มัธยม มหาลัย
ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยมั่นใจในตัวเอง ไม่กล้าบอกชอบใคร คนที่ 1 และ คนที่ 2 ผมเลยไม่มีความคิดที่จะบอกชอบสักครั้ง ไม่เข้าไปทัก แอบมองอยู่ห่างๆมาตลอด
แต่ตอนนั้นผมก็มีความสุขดีนะครับ ไม่ได้รู้สึกเศร้า เสียใจ ได้แอบชอบผมก็มีความสุขมากแล้ว
แต่ปัญหาความรักของผมมันดันมาเกิดขึ้นช่วงปี 1 ที่เข้ามหาลัย ผมมีความรู้สึกที่อยากเปลี่ยนแปรตัวเองให้เป็นคนที่ดีขึ้นเริ่มมีความมั่นใจในตัวเองระดับหนึ่ง เพื่อนทุกคนก็ดีกับผมกันหมด จนผมได้ไปรู้จักเธอ เธอเป็นคนเฟรนลี่ ช่วงปีหนึ่งตอนนั้นเพื่อนนอกคณะที่เจอตอนทำกิจกรรม บอกผมว่า เธอเป็นคนขี้อ่อย ให้ระวัง แต่ผมก็ไม่ค่อยได้ใส่ใจเพราะผมคิดว่าเราเป็นเพื่อน และต่อให้เธอทำจริง เธอก็ไม่ทำแบบนั้นกับผมหรอกเพราะเราเป็นเพื่อนกัน เธอชอบมาชวนผมคุย แต่ผมคิดว่าเธอก็ชวนทุกคนคุยเป็นปกติอยู่แล้ว พอเจอเธอบ่อยๆได้คุยกับเธอเกือบทุกวัน ผมเริ่มมีความรู้สึกชอบเธอขึ้นมา และมีความคิดที่จะบอกชอบ ผมคิดว่ามันก็ไม่ได้เสียหายอะไร ถึงโดนเธอปฏิเสธ ผมก็ไม่ได้รู้สึกแย่ แต่ผมก็หวังว่าเธอจะเปิดใจให้ผมบ้าง สักนิดก็ยังดี
แต่ความสุขอยู่ได้ไม่นานผมได้รู้ความจริงหลายอย่าง เกี่ยวกับเธอคนนี้ ผมนั่งคุยกับเพื่อนคนหนึ่ง คุยไปคุยมา ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเพื่อนคนนั้นก็ได้เปิดแชทเธอให้ผมดู มีหลายประโยคที่เธอคุยกับเพื่อนผม มันเป็นประโยคเดียวกันที่คุยกับผม คำชมต่าง ๆ นานา วันนั้นทำให้ผม ตระหนักได้ว่า ทำไมเพื่อนผมคนนี้ไม่ค่อยอยากคุยกับเธอ ก่อนที่เธอจะคุยกับผม เธอคุยกับเพื่อนผมมาก่อน ในแชทของเพื่อนผมเหมือนว่าทั้งสองคนกำลังจีบกัน ผมไม่ได้บอกเพื่อนว่าเธอก็คุยกับผม ด้วยประโยคเหล่านี้ จากนั้น...
หลายอาทิตย์ต่อมาผมเก็บความสงสัยไม่อยู่ เลยค่อยๆถามเพื่อนว่าทำไมถึงหยุดคุยกับเธอ เพื่อนบอกว่า พอเริ่มจะจริงจัง เธอก็ตีตัวออกห่าง ตอนนั้นผมคิดว่าเธอไม่ได้แย่ขนาดนั้นหรอกเพราะผมก็ไม่ได้จีบเธอตั้งแต่แรก และคิดว่าที่เธอมาคุยกับผม ก็คงในฐานะเพื่อนคนหนึ่ง แต่ว่ามันไม่จบแค่นั้น
ไม่นานนักเธอก็คบกับรุ่นพี่คนหนึ่ง เธอคุยปกติกับทุกคนยกเว้นผม เหมือนเธอพยายามเลี่ยง ๆ ผมก็รู้ได้ทันทีว่าผมตกอยู่ในสถานะเดียวกับเพื่อนคนนั้น ผมพยายามที่จะปล่อยวาง ลืม ๆ มันไปให้หมด ตั้งใจเรียน หลายครั้งที่เธอพยายามเว้นระยะห่างจากผมแค่คนเดียว มันยิ่งทำให้ผมได้รู้ว่าตอนนั้นผมเป็นที่คั่นเวลาจริง ๆ เธอไม่ได้มองผมเป็นเพื่อนด้วยซ้ำ
เพราะถ้าเธอมองผมเป็นเพื่อนสักนิด เธอคงไม่ทำแบบนี้
ปล. ความบัดซบมันเริ่มที่กระทู้ถัดไป