เผื่อมีบุญ จะไม่ พบกันอีก
ไม่ใช่หลีก หนีไป ไม่รักเจ้า
ไม่ใช่โกรธ น้อยใจ อย่าคาดเดา
ปู่บอกเอา ให้รู้ ปู่ตั้งใจ

ถ้าทำได้ หลุดพ้น วนเวียนว่าย
เจ็บแก่ตาย ดับไป ไม่เกิดใหม่
จะไม่มี ชาติไหนไหน อีกต่อไป
ถ้าทำได้ จะไม่พบ กันอีกนะ

ปู่คงมี บุญเก่า มาสะกิด
หยุดทำผิด ตั้งจิต คิดสละ
แต่บาปกรรม สร้างสมมา เป็นภาระ
ไม่รู้จะ หลุดพ้นขาด ไหมชาตินี้

เสียดายที่ “คิดได้”มา ช้าไปหน่อย
ตอนแก่ค่อย ละไม่ทำ บาปกรรมนี่
ตอนหนุ่มเด็ก ล้วนทำ กรรมไม่ดี
กิเลสชี้ ยุยั่วให้ ใจไม่ฟัง

มาทำทาน รักษาศีล ภาวนา
เมื่อชรา เข้าวัย ไม้ใกล้ฝั่ง
หวังว่าเมื่อ ร่างกาย นี้ผุพัง
จะสมดั่ง ตั้งใจ ไม่กลับมา

ขอให้หลาน ศึกษา ปฏิบัติ
จนแจ่มชัด สิ้นไป ในตัณหา
ปฏิเวท ลุล่วงไป ด้วยปัญญา
อวิชชา หมดจากใจ ไปนิพพาน

กลอนที่เขียนนี้ ปู่ได้แรงบันดาลใจจากประโยคที่เพื่อนสมัยมหาวิทยาลัย เขียนเรื่องธรรมะมาคุยกับปู่ว่า "เผื่อมีบุญชาติหน้าหรือชาติต่อไปเราจะไม่พบกันอีก"