​ขออนุญาตมาระบายนะคะอัดอั้นมานานมาก ส่วนตัวเจ้าของเรื่องตอนนี้อยู่มอต้นค่ะ เรื่องมันมีอยู่ว่าเราเป็นคนสายตาเอียงมีภาพซ้อน เริ่มเป็นช่วงป.6ตอนประถมโดนคุณครูประจำชั้นบูลลี่หรือแซะแนวๆนั้นค่ะ ทีแรกก็จะด่าเพื่อนเราแต่เรารู้สึกได้ว่าคำพูดนั้นมัน​กระทบถึงเราเพราะเค้าย้ำคำว่า"ตาเหล่"และใช่ค่ะคุณครูประจำชั้นคนนั้นก็หันมามองเรา พอเราหันไปรอบข้างๆก็โดนเพื่อนๆจับจ้องสายตาเรามองแบบขนลุกอยู่ ซึ่งเราได้คุยกับคนที่บ้านหลายครั้งแต่เค้าก็ไม่รับฟัง เค้าได้แต่พูดว่าทำตัวเองแล้วก็โทษเรา แต่สาเหตุที่เป็นก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทุกคนต่างคิดกันไปนาๆว่าเป็นอย่างนู้นอย่างนี้เองบ้าง ช่วงนั้นเป็นช่วงโควิดซึ่งเป็นการเรียนออนไลน์ ผู้ปกครองก็โทษเราว่าเป็นเพราะโทรศัทพ์ซึ่งได้ไปตรวจกับคุณหมอแล้ว หมอก็ไม่พบสาเหตุแต่ที่บ้านก็ไม่เชื่อและยายก็แซะเราอยู่เรื่องไปพูดต่างๆนาๆให้คนมาด่าเรา ส่วนคุณแม่ก็บูลลี่เราและเริ่มไม่สนใจเรา     พอขึ้นมัธยมมาคิดว่าคงผ่านพ้นไปได้แล้วเพราะอาจจะไม่เจอครูคนนั้นและคิดว่าคนที่บ้านอาจจะเลิกพูดไป แต่ไม่เลยค่ะ ในโรงเรียนใหม่เข้ามาวันแรกโดนสายตามากมายจับจ้องมองและทำท่าล้อเลียนตามที่เราเป็น และหัวเราะคิกคัก เริ่มแรกเราก็มองเป็นเรื่องตลกขำๆไม่ได้อะไรเพราะด้วยความที่อยากมีเพื่อนเข้าสังคมไม่เก่งชวนใครคุยไม่เป็นทำให้ปล่อยผ่านไป ตลอดเวลาที่ผ่านมาก็โดนหนักขึ้นเรื่อยๆๆ ​จนเราอยู่มอ2ได้มาเจอกับเพื่อนกลุ่มใหม่เค้าดีกับเรามากๆตลอดเวลาที่ผ่านมาเราเปลี่ยนกลุ่มมาเรื่อยๆเพราะเค้าชอบแซะเราและทำท่าล้อเลียนหรือทำให้เราอับอายโดยการพูดบูลลี่เราเสียงดัง จนเราอึดอัดทนไม่ไหวเลยออกมาเอง จนมาอยู่กับเพื่อนกลุ่มนี้เค้าไม่เคยว่าเราเลยแม้แต่ครั้งเดียวแถมให้กำลังใจด้วยซ้ำ แต่คนอื่นในโรงเรียนก็เริ่มด่าเราแรงขึ้นเรื่อยๆเราเดินผ่านก็โดนว่าโดนทำท่าล้อเลียนใส่บ้างเราก็ทำเป็นไม่เห็นกลับไปร้องไห้คนเดียวที่บ้านตลอด เรื่องที่เราโดนว่าเราปิดบังกับเพื่อนในกลุ่มมาตลอดไม่เคยบอกเลย จนอยู่วันนึงเราไปเล่าให้เพื่อนฟังว่าเราเจอแบบนี้มาตลอดเพื่อนโกรธมาก และวันนั้นเป็นวันที่มีคนมาด่าเราต่อหน้าต่อตา เค้าทำเราเกือบร้องไห้ตรงนั้น อายคนมากเพราะพูดเสียงดัง เพื่อนเรารู้เลยไปด่า หายไปซักพัก​ แต่พอเพื่อนไม่อยู่ตรงนั้นเราก็โดนว่าเหมือนเดิมและแรงขึ้น เราเครียดมากๆค่ะกับเรื่องนี้คิดสั้นไม่อยากมีชีวิตอยู่เหมือนเป็นปัญหาสังคมโดนล้อว่าตาเหล่อยู่ตลอด เราก็ไม่ได้อยากเป็น บางคนบอกให้เรายอมรับกับสิ่งที่เราให้ยอมรับกับสิ่งที่โดนว่า เราก็ยอมรับนะคะ แต่ถ้าพูดตรงๆคือถ้าเค้ามาถามหรืออะไรไม่ได้ว่าก็มีหลายคนถามตรงๆก็ไม่โกรธแต่บางคนล้อเลียนกันสนึกปากบ่อยถี่ๆก็ไม่โอเค จนทำให้กลายเป็นปมไปเลยไม่กล้าออกจากบ้านไม่กบ้าลงรูปไม่กล้าถ่ายหน้าตัวเอง เวลาทำกิจกรรมไม่กล้าออกกล้องให้เพื่อนบังตลอด ตัดภาพมาคนที่บ้านก็ด่าเราแรงขึ้นค่ะ ด่าพวกเรื่องบูลลี่ร่างกาย(คำหยาบคาย)หรือเช่นเรื่องการแต่งหน้าเพื่อให้เพิ่มความมั่นใจ เราโดนจนเป็นบ้าร้องไห้ตัวสั่นหายใจไม่ออก โดนทุกๆวันจนเหมือนกิจวัตรไปแล้ว พูดยังไงเค้าก็ไม่ฟังหาว่าเถียงแถมจะโดนโต้กลับโดยการมีอะไรเขวี่ยงมาโดนหน้าด้วยค่ะ เครียดมากๆเลยไม่รู้จะทำยังไงแล้ว บอกใครไม่ได้ไม่อยากจะมีชีวิตอยู่แล้วค่ะ(เคยไปหาหมอหลายรอบแล้วแต่ผ่าตัดไม่ได้เพราะส่วนตัวแพ้ยาเยอะมากหมอกลัวเสี่ยงค่ะ)