เรื่องมีอยู่ว่า เรามีหนี้เป็นจำนวนมาก ตอนแรกคือในระบบ ประมาณ 2แสนนิดๆ  เรารู้ดีว่าจำนวนนี้เกิดจากการที่เราตั้งครรภ์โดยไม่ได้วางแผน พอเริ่มทำงานก็มาเลย  ปัจจุบันมีลูก2คน  หนี้ก้อนรั้นยังจัดการไม่ได้ เราส่งไม่ไหว ช่วงโควิดที่ผ่านมาน้ำมันรถถูกลงก็จริง แต่เงินแฟนเราลดลง70% ทำให้เราต้องประคองทุกอย่างไว้ ทั้งงวดรถ ทั้งค่านมลูก ทั้งค่าฝากครรภ์ท้อง2  และค่าคลอด จนทำให้เราต้องหาหนี้นอกระบบ ทุกวันนี้อยากจ่ายนอกระบบให้หมด ลองทำงานเสริม ขายของก็ยังไม่ดีขึ้น ปีแล้วปีเล่า  จากโควิดว่าแย่แล้ว ตอนนี้แย่กว่า เคยท้อหลายครั้ง ไม่อยากอยู่แล้วบนโลกนี้ มีอะไรหลายอย่างที่ทำให้เรารู้สึกไม่มีค่า  มองหน้าลูกก็รู้สึกผิด  แม่ก็ไม่เข้าใจ เขาอายที่เราเป็นหนี้ บางครั้งเราเองก็ไม่อยากกลับบ้าน  คำพูดที่แม่พูดมามันฝังใจ ไม่มีวันไหนเลยที่ไม่คิด เราได้แต่โทษตัวเอง ว่าเราเองที่ก่อขึ้น แต่ถ้าเราไม่ก้อขึ้น เราก็คงไม่มีชีวิตรอดจนทุกวันนี้ ก่อนนี้แม่ไม่เคยช่วยเลย แม่เราเป็นคนจน เขาบอกว่า ไม่รุ้จะหาทางไหน  แต่เขามีที่2ผื่นใก้พี่ชายเราจำนำสร้างตัว ครั้นเวลาเราลำบาก พี่ชายไม่ได้ช่วยเราเลย เราผิดมั้ยที่น้อยใจแบบนั้น สุดท้ายเค้ามาช่วยเราตอนที่เราไม่ไหวแล้ว ดิ่งมาก   เราเอาที่บ้านไปจะนำ แต่เราส่งบ้างไม่ส่งบ้าง แม่เราก็บ่น ไม่อยากให้ค้าง แต่บางครั้งมันจำเป็นมากๆ เราก็ค้าง พอมีคนมาทวงถามแม่เราเค้าก็ไม่พอใจ เค้าบอกว่าอายที่มีคนไปทวง เราก็รู้สึกผิด แต่เราไม่มีจริงๆ บางครั้งค่ากับข้าวแต่ละวันยังยาก เราจะทำยังไงดี อาชีพเสริมก็อยากทำแต่ก็กลัวจมทุน กลัวที่จะเป็นหนี้ทับถมไปอีก   เพื่อนๆมีใครพอจะแนะนำเราได้มั้ย เราแค่อยากระบายให้รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง  ที่ผ่านมาเราแทบจะไม่เหลือพี่น้องแล้ว ปรึกษาใครไม่ได้เลย  กับแม่ก็นานๆไปหาครั้งเท่านั้น