เรื่องนี้เกิดเมื่อปี67บ้านเราเนี่ยอยู่อีสานแล้วห้องน้ำที่อีสานเนี่ยส่วยใหญ่จะอยู่นอกบ้านเเล้วจะมีช่องอยู่ข้างบนแถวหลังคาวันนั้นเราอาบน้ำอยู่เรากำลังสระผมอยู่แล้วเห็นอะไรแวบๆสีแดงที่ช่องข้างบนเราก็ตกใจเลยยืนจ้องปรากฎว่ามีหน้าคนโผล่มาเราตกใจมากกรี๊ดลั่นบ้านพอเราบอกว่ามีคนปีนห้องน้ำทุกคนก๋รีบวิ่งมาดูแม่เราขี่รถหาว่าเป็นใครแถวระแวกบ้านแต่ก็ตามไม่เจอแม่กลับมาเเม่บอกเราว่าทำไมเอาแต่กรี๊ดไม่พูดว่าเกิดอะไรขึ้นตอนนั้นเรานั่งสั่นทำไรไม่ถูกเราไม่สบายใจมากเราอยากถามแม่ว่าแจ้งความดีมั้ยแต่ก็ไม่ได้ถามออกไปพอวันรุ่งขึ้นแม่เราก็โทรบอกพ่อเราแล้วมาถามย้ำว่าเห็นจริงๆใช่มั้ยไม่ได้ตาฝาดเราก็ยืนยันว่าเราเห็นจริงๆแต่วันนั้นก็ปกติแต่เราไม่กล้าอาบน้ำเลยจากปกติเอาน้ำ15นาทีบวกเรากลายเป็นคนอาบน้ำไม่เกิน10นาทีเลยหลังจากวันนั้นเราก็นั่งคิดกับตัวเองว่าทพไมที่บ้านไม่แจ้งความทำไมไม่มีใครทำอะไรเลยพอนานวันเข้ามันเหมือนเป็นปมของเราแม่ก็ได้แต่ถามย้ำว่าเราเห็นจริงๆใช่มั้ยตาฝาดรึเปล่าข้างหลังห้องน้ำมันยืนไม่ได้ด้วยซ้ำใครจะมาแอบดูเราก็ยืนยันว่าเราเห็นจริงๆแต่แม่ก็ดูเหมือนไม่เชื่อทำให้เราไม่อยากได้ยินเรื่องนี้อีกไม่อยากได้ยินคำถามจากแม่แต่แม่ก็ไม่หยุดถามสักทีทั้งที่ก็ดูไม่เชื่อมันทำให้ยิ่งตอกย้ำคสามเสียใจของเราพอนานไปเวลาเข้าห้องน้ำเราเริ่มคิดไปเองได้ยินเสียงเหมือนคนอยู่หลังห้องน้ำหูแว่วไม่ว่าจะกลางวันหรือกลางคืนพอเป็นแบบนี้เรายิ่งไม่อยากอาบน้ำแต่ไม่อาบก็ไม่ได่ตอนแรกๆก็เป็นแค่ในตอนอยู่ในห้องน้ำแต่มันเริ่มมาหนักขึ้นปีนี้เพราะเราเริ่มอยู่บ้านแล้วกลัวเหตตุการณ์จะเกิดขึ้นซ้ำอีกพอกังวนมากๆเราก็ร้องไห้บ่อยมีอยู่คืนนึงเหมือนมันเครียดสะสม(เราชอบนอนสดุ้งตอนกลางคืนนะคะแล้วก็ชอบสดุ้งตื่นด้วย)ตอนนั้นเรานอนประมาณตี1เราหลับไปได้สักพักเราคือแมวเรามันเล่นกันแล้วกระโดดมาใส่เราเราสดุ้งตื่นขึ้นเราเห็นภาพลางเหมือนมีคนปีนหน้าต่างห้องเราเรากรี๊ดลั่นบ้านแม่ตะโกนด่าเลยค่ะพอเราปรับสายตาแล้วเห็นเป็นกองผ้าห่มเราถอนหายใจเฮือกใหญ่ตอนนั้นใจเราสั่นมากมือก็สั่นสั่นทั้งตัวเลยเรารู้เลยว่าเราคงไม่ไหวน่าจะเครียดเกินไปวันนั้นแทบไม่ได้นอนเลยเพราะหลังจากสดุ้งเสร็จเรานอนร้องไห้ไม่หยุดหลังจากวันนั้นจบไปก็ไม่ได้มีอะไรนะคะแต่อาการหูแว่วระแวงก็ยังอยู่เหมือนเดิมแต่วันนี้ค่ะเราจะลุกไปอาบน้ำเราเข้าห้องน้ำไปแล้วกำลังจะถอดเสื้อผ้าเลยค่ะได้ยินเสียงคนกระแอมด้วยหลังจากเหตุการณ์นั้นเราเลยรู้มุมเราเอาตัวไปแนบกำแพงมันได้ยินเสียงเหมือนคนเหยียบกำแพงแล้วเอามือทาบมาที่กำแพงห้องน้ำตอนนั้นใจตกไปอยู่ตาตุ่มใจเต้นรัวสั่นไปหมดทำไรไม่ถูกเราพาตัวเองออกมาจากตรงนั้นเดินมานั่งสงบสติอารมณ์เราน้ำจาไหลไม่หยุดเลยเราลืมไปเลยว่าต้องทำอะไรต่อพอตั้งสติได้เลยรีบเดินกลับเข้าห้องตอนเดินคือขาชาไปแล้วตอนนี้กลัวที่มือกลัวผู้ชายทรมานอยู่นะคะบางทีทำไมจากคนที่สดใสต้องมาเจออะไรแบบนี้หนูเองก็อายุแค่นี้เอง แล้วแบบนี้เรียกแพนิคมั้ยคะหนูกลัวตัวเองจะเป็นแะนิค🥹
แบบนี้เรียกแพนิคมั้ยคะ