สวัสดีครับผมAนะครับผมก็จะมาเล่าเรื่องของผมเหมือนเดิม
ตอนผมอายุได้13ปีหรือช่วงม.1นั้นแหละครับ
ตัวผมเป็นคนขอนแก่นนะครับแต่ผมเรียนชัยภูมิไม่ต้องงครับบ้านผมอยู่ไกล้ๆเขตชัยภูมิประมาณ26กิโลครับผมเดินทางไป รร ด้วยรถตู้โดยสารเป็นประจำผมก็แต่งตัวไปโรงเรียนตามปกตินี้แหละครับจนถึงโรงเรียน8โมงกว่าได้ก็ต้องบอกก่อนนะครับว่าผมก็เกเรเอาเรื่องเหมือนกันถึงจะมีรถมาส่งหน้าโรงเรียนแต่ผมขี้เกียจไปเคารพธงชาติเลยผมลงจากรถและเดินอ้อมไปข้าง รร (รรผมจะมีป้อมอยู่ข้างใน รร ครับแต่เป็นประจำที่ รปภ.จะไม่อยู่ก็เลยสามารถเดินแอบไปได้) ผมเดินไปจนถึงห้องแถวข้าง รร (ซึ่งห้องแถวเป็นแนวยาวเข้าไปนะครับ)ซึ่งใช่ครับผมมาห้องเพื่อนผมก่อนที่ผมจะได้เข้าไปตาเจ้ากรรมก็เหลือบไปเห็นห้องๆนึงที่เปิดแงมออกมาพอประมาณที่ตาผมจะเห็น เป็นผู้หญิงคนนึงที่ใส่ยีนขาสั่นใส่เสื้อออกแนวบาสเกสบอลแต่สิ่งที่ผมเห็นคือขาเขาไม่แตะพื้นแต่ผมมองไม่เห็นหน้านะครับแต่พอมองออกว่าคงจะไม่ใช่คนผมยืนอึ่งอยู่สักพักก็มีเสียงเรียกมาจากข้างหน้า(บักAยืน
หยังอยู่นั้น)ใช่ครับเพื่อนผมเรียนผมรีบเดินสาวเท้าทันทีที่เพื่อเรียก(เป็นหยังเฮ็ดหย้าตาคือคนเห็นผีแถะ)(บ่มีหยังดอกกูนอนหน่อย)ผมพูดไปแบบนั้นเพราะเพื่อนผมเป็นผู้หญิงและอีกอย่างมันกลัวผีด้วยผมก็เข้ามาในห้องมันครับไม่ได้มีผมกับมันแค่สองคนนะครับแต่มันมีอีก3คนที่ไม่เข้าเรียนเหมือนกันผมก็นั่งเล่นนั่งคุยอะไรกันไปกับเพื่อนนั้นแหละครับแต่ผมก็ระแวงเรื่องผู้หญิงที่ผมพึ่งเจอมาอยู่ก่อนที่จะมีเสียงตะโกนออกมาจากข้างนอกจนผมสดุ้ง (ไอ้แพรว) ใช่ครับมันเป็นเสียงของผู้ชายที่ตะโกนดังลั่นออกมาจากอีกห้องนึ่งเพื่อนและผม5คนเดินออกไปดูเห็นผู้ชายวัยกลางคนซึ่งคาดการว่าหน้าเป็นเจ้าของห้องเพื่อนผมพูดขึ้นก่อนจะเดินเข้าไป(ลุง××เป็นหยัง)(ไอ้แพรวไอ้แพรวมันผูกคอตาย!)ตอนผมได้ยินผมหูอื้อเลยครับแต่สิ่งที่ทำให้ผมกระอักกระอ่วนไปมากกว่านั้นะคือผู้หญิงคอยาวที่ยืนอยู่ตรงข้างหน้าลุงเจ้าของห้อง ผมไม่เคยเห็นอะไรชัดกว่านี้มาก่อนขาทั้งสองผมสั่นไปหมดก่อนที่เพื่อนผมจะเขามายื่นข้างๆผมก่อนจะพูดว่า(เห็นติถ้าเห็นกะทำเป็นบ่เห็น)(บ่แม่นเต่เห็นเห็นฮอดตอนผูก)(ห้ะ)ใช่ครับตอนแรกที่ผมเห็นไม่ใช่ผีแต่เป็นคนผูกคอตาย เพื่อนผมอีกคนโทรเรียกตำรวจมา รอไม่นานคงรับตำรวจก็มาจนวันนั้นผมไม่ได้เขาโรงเรียนเลยครับจนเวลาล่วงเลยมา15:30ถึงเวลาที่ผมต้องกลับบ้านครับผมบอกลาเพื่อนของผมก่อนที่ผมจะเดินออกไปผู้หญิงคนนั้นก็ยืนอยู่หน้าห้องแถวที่ถัดไป3แถวผมก็ได้แต่เดินไปก้มหน้าไปผมเดินมาถึงหน้าโรงเรียนผมไม่ได้รู้สึกถึงผู้หญิงนั่นแล้วรถของผมก็มาพอดีผมก็ขึ้นรถไปครับนั่งไปจนถึงบ้านเวลาประมาณ17:00กว่าก็มาถึงบ้านครับหลังจากที่ผมเดินลงมาจากรถได้ผมก็ไปอาบน้ำกินข้าวเสร็จก็เข้าห้องด้วยความที่ผมรู้สึกง่วงผมก็หลับผมตื่นมาอีกทีก่อนดึกผมรู้สึกหนักที่หน้าอกเหมือนมีอะไรมานั่งทับแต่ติดตรงที่ผมขยับไม่ได้นี้แหละมันมืดมากครับผมมองอะไรไม่เห็นแต่มันมีเสียงนึงลอยเข้ามา(ไปอยู่นำกันบ่)ผมไก็ยินเสียงนั้นชัดมากครับ(เจ้าเป็นไปเดี๋ยวเนี่ยคือบ่แม่นญาติคือสิให้ไปอยู่นำ)ใช่ครับผมไม่กลัวแถมออกแนวด่าผีด้วย(ไปอยู่นำอ้ายบ่)(กูบ่ไปอยากไปกะไปผู้เดียวตั๋ว)ผมพูดไปพรางพยายามขยับตัวแต่มีเสียงๆนึงที่ผมคุ้นเคยดังขึ้น(จะทำอะไรคนของกู) พอเสียงนั้นดังขึ้นผมก็หลับไปอีกเหมือนเดิมครับผมก็ตื่นอีกทีตอนตี5ผมตื่นมาด้วยอาการเจ็บหัวอย่างมากผมนี่งกุมขมับตัวเองสักพักก่อนจะสังเกตว่าผ้าห่มผมไปกองอยู่กับพื้นซึ่งผมไม่เคยนอนจนผ้าห่มพื้นใหญ่ไปกองบนพื้นเลย
เรื่องราวที่มีคนผูกคอตายเป็นเรื่องจริงนะครับเหตุการที่เกิดขึ้นก็เป็นเรื่องจริงเหมือนกัน
#ผมเป็นผู้หญิงนะครับ
เรื่องราวของผม