ครั้งเมื่อแม่ยังไปจ่ายตลาดได้เอง เดินกลับได้เอง
แต่วันนึง เดินกลับมาพร้อม หัวคิ้วแตก เลือดอาบ
ถามว่าหกล้ม หรือใครตี ก็บอกอะไรไม่ได้เลย
หลังจากนั้นไม่เคยให้แม่ไปตลาดคนเดียวอีกเลย

แต่ด้วยนิสัยช็อป ชอบซื้อทุกอย่างของแม่
รถเข็นโรตีเอย รถไอติมเอย รถเข็นผลไม่ดองเอย
รถเตี๋ยวป๊อกๆเอย และรถกระบะขายผลไม้

แม่จะวิ่งไปตะโกนเรียกเพื่อซื้อของกิน
เรียกทันบ้าง ไม่ทันบ้าง
ถ้ารถเข็นก็เข็นกลับมาได้
แต่ถ้ากระบะ ต้องวิ่งตาม

แล้ววันนึง ก็วิ่งตามรถขายผลไม้ไป จอดห่างบ้านไป 10 กว่าหลัง เราก็คอยดูอยู่
แต่พอลูกค้ามา เราต้องทำงานด้วย
คลาดสายตาเพียงนิดเดียว.....แม่หาย

เดินไปถามทุกบ้านใกล้เคียง
ไม่มีใครสังเกตเห็นเลย

สรุป ต้องปิดร้าน ออกเดินตามหา ไปตลาดที่ๆแม่ชอบไปเดิน วนเดินตามซอยรอบบ้าน ปั่นจักรยานวนหาอีกหลายรอบทุกซอยใกล้บ้าน
เดินสุดฟุตบาท ระยะ ครึ่งกม. ซ้าย ขวา
ไม่มีเลย วนหารอบ2 รอบ 3
หายไป 2 ชม. เต็มๆ

แล้วก็เจอ แม่เดินอยู่ริมทาง แบบ งง งง
ดีใจสุดๆ
แม่บอก แท๊กซี่มาส่ง เพราะจะเรียกแท๊กซี่กลับบ้าน
เค้าถามจะไปไหน แม่ตอบไม่ถูก เพราะเราไม่อยู่ จะถามเราก็ไม่ได้
แท๊กซี่เค้าเลยพามาจอดส่งที่เดิม
(ขอบคุณแท๊กซี่คันดังกล่าวเมื่อหลายปีก่อน)

=================
ผู้ป่วยสมองเสื่อม โอกาสหลงทางสูงมาก
และ ตลอดเวลา แม้แค่ 5-10 นาทีที่คลาดสายตา

ปกติเวลาออกนอกบ้าน เราจะใส่สายรัดข้อมือไว้ให้
เพราะถ้าใส่ตลอดแม่จะถอดไปซ่อนกว่าจะหาเจอลำบากมาก และเอาโทรศัพท์ ใส่กระเป๋าไว้ให้สะพายถึงจะใช้ไม่เป็นก็ตาม กับเคยใส่สร้อยคอ ก็พยายามถอดจนค้างเติ่งรัดจนติดตาติดจมูกเอาไม่ออก
แต่รอบนี้ไม่มีอะไรติดตัวไปเลยจึงตกใจมาก

ทางเลือกที่ดีสุด คือ ควรทำสติกเกอร์หรือปัก
ติดเสื้อที่เค้าใส่ไปเลยทุกตัว
หากใครพบบุคคลนี้ กรุณาติดต่อ เบอร์...นี้