“นักอวยพรโชคมืออาชีพ”
(1)
ลุงเยี่ยน คุณรู้จักลุงเยี่ยนไหม คุณคงส่ายหน้าแม้จะถูกถามซ้ำสิบรอบ หากหันไปถามบรรดาพ่อค้าแม่ค้าที่มาขายลอตเตอรี่ หรือ สลากกินแบ่งรัฐบาลก็จะได้คำตอบอีกแบบ แม้คนเหล่านั้นจะไม่ใช่ชาววังสะพุง จังหวัดเลยก็ตามที คำตอบคือ ลุงเยี่ยนเป็นราชาของคนขายหวยเร่ เป็นผู้เบิกทางให้พวกพ้องร่ำรวย มั่งคั่ง สร้างงาน เงินทอง น้องพี่นักขายสลากกินแบ่งรัฐบาลรุ่นก่อนเก่าจะได้ลุงเยี่ยนช่วยหาบ้านเช่า ซื้อจักรยานและอุปกรณ์อันจำเป็นแก่การประกอบอาชีพให้ อย่างแผงไม้อัดมีฝาปิด ติดล็อตเตอรี่ให้สวยงามเรียงรายแสนจะท้าทายให้เสี่ยงโชค ภาพที่คุณพบเห็นได้ทั่วไปในชุมชน สถานีรถไฟ โรงมหรสพ งานวัด งานบุญ งานศพ ตลาดและร้านอาหารจนชินตา
ส้ม สามวัยสามสิบสี่และบันเทิง สามีชาวไร่วัยสี่สิบ เป็นอีกหนึ่งในคู่ผัวเมียที่ออกเดินทางจากบ้านนอก นำเงินก้อนจากการตัดอ้อยสองมื้อราวสามหมื่นบาทมาลงทุนรับหวยมาขายในกรุงเทพฯ เหมือนเพื่อนบ้านอีกหลายคนหมู่ผู้มีฝันเดียวกัน ทั้งสองคนไม่เคยพบลุงเยี่ยนหรอก เคยได้ยินแต่เรื่องเล่าจากนักขายรุ่นพี่ ฝันที่อยากละมือกร้านหยาบจากงานเหนื่อยหนักในไร่มาขายกระดาษชิ้นน้อยๆ แห่งความหวัง อยากร่ำรวย มีบ้าน มีรถเครื่อง รถกระบะเหมือนหมู่ ทั้งสองเริ่มจากมีจักรยานคนละคัน ตะเวนปั่นออกไปจากห้องเช่าเล็ก ๆ ข้างตลาดมหานาคและเริ่มต้นรู้จักกรุงเทพฯ จากตรงนั้น
จากวัน เดือน และ หลายขวบปี ทำหน้าที่เป็นผู้นำโชคแก่ผู้ปรารถนาจะเป็นเศรษฐีใหม่หลายร้อยหลายพันจนเป็นหมื่นคนมานับแต่นั้น เขาและส้มหวังให้ลูกค้าทุกคนสมหวัง แต่รางวัลใหญ่เล็กไม่ได้มีไว้สำหรับทุกคน นับว่าเป็นเรื่องตลกก็ว่าได้ หลายคนแม้ไม่สมหวัง พวกเขายังกลับมาซื้อซ้ำอีก อาจเพราะโชคชะตา พระเจ้า เทพเทวดากวักมือเรียกพวกเขา หรือเพราะส้มและบันเทิงเป็นนักอวยพรโชคมืออาชีพก็เป็นได้
“รวยๆ ค่ะ อุดหนุนหนู ช่วยรัฐบาล โชคใหญ่อยู่ตรงหน้าแล้ว”
“งวดนี้ เลขเด่นดัง ยังพอมีเหลือครับ ชุดสองใบมี ห้าใบก็มีครับ”
พวกเขาพูดหว่านล้อมไม่มากนัก แต่อ่อนน้อม สุภาพ สำหรับหวยส่วนใหญ่คนจะซื้อก็ซื้อเอง อยากเสี่ยงโชคด้วยตัวเขาเอง เมื่อตกลงเลือกได้แล้ว จึงอวยพรให้ลูกค้าเป็นเศรษฐีสมหวัง อีกใจหนึ่งก็ภาวนาว่าให้ลูกค้ามาอุดหนุนกันให้หมดแผง เร็วๆ ที เถอะจะได้กลับบ้านไปนอนกอดลูก
(2)
แสงไฟหนึ่งดวงในห้องโถงและอีกนึ่งดวงในห้องน้ำ เหมือนฝันของสองคนผัวเมียที่ติดอยู่ตอนพลบค่ำและเช้ามืด ก่อนออกไปหาแสงจากดวงอาทิตย์ทีสาดส่องตัวพวกเขาและลูกค้า มีเรื่องเล่าจากพรรคพวกที่ขายสลากไม่หมดและต้องมารอลุ้นให้ถูกรางวัลจะได้ขาดทุนน้อยหน่อยเข้าเมาเรื่อย ๆ ด้วยสภาพเศรษฐกิจย่ำแย่ และ ช่องทางการค้าสลากอย่างถูกต้องตามกฎหมายนั้นมีทั้งสลากออนไลน์ทั้งจากภาครัฐเองที่ที่ซื้อขายผ่านธนาคารแห่งหนึ่ง และสลากกินแบ่งรัฐบาลที่ขายผ่ายแอปพลิเคชันของบริษัทเอกชน นี่ยังไม่นับหวยใต้ดินที่ซื้อขายผ่านนักเดินโพยและเจ้ามือที่อยู่ทั่วทุกมุมเมืองเว็บไซต์พนันออนไลน์กลาดเกลื่อน ล้วนขายหวยจากนานาประเทศ หวยลาว หวยญวน หวยหุ้น ให้ได้แทงให้ได้ลุ้นกันวันละหลายรอบนั้นอีก สารพันหวยคู่แข่งทำให้แสงไฟของส้มและบันเทิงวูบไหวและสั่นคลอนอยู่ว่างวดนี้จะขาดทุนหรือมีกำไรเท่าไรอยู่เกือบทุกงวด
“ปีนี้ยางราคาดี เรากลับไปทำยางของเราเองแทนจ้างเขากรีดดีไหมพี่”
ส้มถามเชิงปรึกษากับผัวหลังมื้อค่ำ ขณะกำลังเก็บถ้วยต้มหน่อไม้กับจานลาบและผักไปล้าง
“หวยเหลือเยอะติ๊”
“ฮื่อ”
“เหนื่อย”
บันเทิงถามพลางเข้าไปยืนหลังเมียและบีบนวดต้นคอ บ่า ไหล่
“ฮื่อ”
“ไม่คิดว่าเราจะโชคดี เหมือนอ้ายเปิ้ลที่หวยเหลือถูกรางวัลที่สองตั้งสองใบนั้นเหรอ”
บันเทิงให้ความหวังหรือเล่าให้ฟังเฉย ๆ ส้มไม่เข้าใจ
“น้องบนพ่อเยี่ยนทุกมื้อ ตอนไปรับหวย ว่าขอให้ขายหมด ถ้าขายไม่หมดขอให้เหลือถูกรางวัลสักที จะเลิกขายล่ะ ยังไม่โดนสักงวดทีอ้าย”
“อย่าเพิ่งท้อ น้องบอกอ้ายว่าน้องเป็นนักอวยพรมืออาชีพ ให้พรคนซื้อถูกมาหลาย ทำไมไม่ให้พรเจ้าของเองบ้าง พรุ่งนี้หวยออก มื้อเช้าให้พรอ้ายเด้อ”
บันเทิงคิดถึงบ้านจับใจตอนนั้นอยากกลับบ้าน ไม่ว่าหวยชุดใหญ่จะขายไม่หมดก็ตาม สามีผู้พูดน้อยคำเบี่ยงตัวแล้วโอบไหล่เมียมาซบอกหนา เขารู้ว่าส้มแค่ท้อเพราะขายไม่ดี ทุกข์เพราะกลัวหวยเหลือ และด้วยความที่เขาเป็นนักอดทนต่อความยากลำบาก รู้ว่างานในสวนยางมันหนักหนากับส้มกว่าการขายหวยมากมายขนาดไหน
ใครไม่อยากเลิกถ้าได้ทุนรอนสมความตั้งใจ เขาก็คิดว่าจะพอเลิกขาย เพราะลูกเต้าก็เรียนจบ ปวช. ทำงานโรงงานใกล้บ้านกันทั้งสองคน สู้เก็บหอมรอบริบลงทุนเปลี่ยนไร้อ้อยสามสิบไร่แต่เดิมมาเป็นสวนยางมาได้แปดปี ชื่นใจได้ให้พ่อแม่และลูกสองคนได้เก็บกินมีเงินใช้ไม่ลำบาก เขากำลังจะขอซื้อที่ดินข้าง ๆ มาเพิ่มเติมอีกสี่สิบไร่ เพราะเจ้าของได้สามีต่างชาติจะย้ายไปอยู่ต่างประเทศ แต่ยังขาดเงินอยู่ไม่น้อย ถ้าพัชรีสาวรุ่นน้องไม่ลดราคาให้ แต่เมื่อมองย้อนกลับไปตั้งแต่นับหนึ่ง ทุกสิ่งที่เขามีก็จากอาชีพขายหวย เหมือนหวยได้กลายเป็นชีวิตครึ่งหนึ่งของเขาไปแล้ว
“พรุ่งนี้กลับบ้านกันแต่บ่ายๆ เน้อ คิดฮอดลูก”
“คิดฮอดคือกัน
บันเทิงว่าและแสงไฟสองดวงในห้องเช่าก็ดับลง

(3)
บันเทิงและส้มนำผลไม้หลากหลายชนิด เหล้าขาว เหล้าแดงและไก่ต้มกว่าสิบตัวไปไหว้ลุงรูปปั้นเยี่ยน ที่ตลาดนัดลอตเตอรี่ เจมส์-ออย เช้านั้นมีคนมาไหว้กันเยอะแยะ
“มาแก้บนเหรอ”
“ถูกหลายบ่”
พี่น้องนักขายหวยถามกันเซ็งแซ่ เพราะเป็นที่รู้ว่ากันว่าถ้าใครมาแก้บนมักจะมีโชคกัน
“บนให้รอด หมดทุกมื้อดีกว่า เราบ่ได้มีวาสนาถูกด้วยเจ้าของเหมือนเจ้า”
“ไปบนพ่อปู่ที่อุดรสิ อาจถูกรางวัลที่หนึ่งนะหมู่”
เปิ้ลผู้โชคดีงวดที่แล้วเผยความลับ
บันเทิงได้แต่ยิ้ม ไม่หลงใหลคารมตามเปิ้ลและพวกไปซื้อสุราดื่มกินกันฉลองกันข้ามเดือน หันไปก็เห็นส้มมองมาตาแป๋ว
“เอาสมุดบัญชีมานำ ?”
“ฮื่อ” ส้มตอบพร้อมยิ้มหวาน
“มีสามสิบล้านแล้ว จะเซาบ่”
บันเทิงกระซิบ
“บ่ น้องบอกพ่อเยี่ยนแล้ว่าบ่เซา เพราะอ้ายถูก”
บันเทิงยิ้มกว้างให้ลูกสาวและลูกชายที่หยุดช่วยกันลาของไหว้ ต่างพร้อมใจกันมามองพ่อแม่กระซิบกระซาบเหมือนหนุ่มสาว เขาทำท่าบอกให้ทั้งคู่ทยอยขนของไปขึ้นรถกระบะกลางเก่ากลางใหม่ที่ใช้สำหรับขนน้ำยางและขี้ยางไปขาย

“ฉลองบ่ มื้อนี้”
บันเทิงมองแขนขาวของเมียในเสื้อแขนสั้นไม่ชินตา ที่ยกมาแตะแขนซ้ายเขา
“บ่ บอกลูกแล้ว กลับไปกินของไหว้นำกัน ขอบใจเน้ออ้าย อ้ายนำทางน้องและลูกมาถูกตลอด”
“ฮื่อ”
รถกระบะแคปใหญ่ติดไฟแดงอยู่สี่แยกวังสะพุงพุ่งออกไปช้า ๆ แต่พ่นไอเสียออกมาเหมือนรถแต่งวัยรุ่นเมืองเลยไม่มีผิด ไอเสียนั้นรวมตัวกับหมอกยามสายไปตลอดทาง แลเห็นสติ๊กเกอร์ใหม่เอี่ยมตัวโต สีสันสดใสติดกระจกหลังมันมีข้อความว่า
“วันนี้รวย “ส้ม” นักอวยพรโชคมืออาชีพ”