คนเราจะมีขีดจำกัดมากแค่ไหนกันคะ ความอดทนในเรื่องต่างๆ สักวันมันก้คงต้องมีวันที่ไม่ไหวแล้ว เรากลัวว่าในอนาคตจะไม่มีตัวเราแล้ว เราไม่รู้เลยว่าทุกวันนี้เราทำให้ทุกๆวันของเราจิตใจดีมากแค่ไหน เราไม่อยากให้ใครรู้เลยว่าเป็นอะไร คนชอบบอกว่าการที่เป็นโรคซึมเศร้าเป็นการเรียกร้องความสนใจ คงจะจริงนะคะ เพราะทุกครั้งที่เราอยากบอกคนรอบข้าง เราไม่กล้าเลยเรากลัวเค้าจะหาว่าเรียกร้องความสนใจ กลัวโดนหัวเราะเยาะ เราเลือกที่จะมาเป็นคนเดียว มันอาจจะไม่ใช่โรคซึมเศร้าก้ได้ เราแค่อาจจะน้อยใจหรือเครียด เวลาเราไปหาหมอเค้าจะมีแบบทดสอบโรคซึมเศร้า เราเห็นในกระดาษมันมีแต่อาการของเราทั้งนั้นเลย แต่เราเลือกที่จะตอบตรงข้ามเพื่อไม่ให้แม้แต่หมอรู้ เราไม่อยากให้ใครมาสนใจเราเลย เราแค่อยากให้ใครรู้ไว้เพื่อมันเกิดอะไรตอนเาขาดสติขึ้นมา ตอนที่หมอให้ทำแบบทดสอบตอนนั้นเราอยู่กับแม่ข้างๆกันเลย หมอถามเราแบบปากเปล่าแล้วเขียนลงกระดาษให้หมอถามว่าน้องมีการนู้นนี้นั้นมั้ย แม่เราบอกไม่มี เราเลยไม่อยากบอกหมอแล้ว เรามีสติดีทุกอย่างเราเลยคิดว่าเราไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้าหรอก ทุกครั้งที่เราเครียด รู้สึกตัวเองไร้ประโยชน์ เป็นภาระ เราก้คิดหาวิธี ฆตต ตลอดเลย เราเตรียมการทุกอย่างพร้อมหมดแล้ว เหลือแค่ใจ พอสักพักเราหยุดร้องไห้ เราก้ไปนอนดูหนังฟังเพลง แล้วลืมเรื่องตอนร้องไห้ไปหมดเลย เห็นมั้ยบอกแล้วว่าเราไม่เป็นโรคซึมเศร้า เรามาเขียนนี้ไม่ได้ต้องการความเห็นหรืออะไร แค่อยากบันทึกไว้ เพื่อเป็นไรมาจริงๆ แล้วครอบครัวมาเจอจะได้รับรู้ทั่วกัน เราคิดว่ายังไงเค้าก้คงต้องมาดูโทรศัพท์เราอะ เราเริ่มมอาการแบบนี้ตอน 15-16 มั้ง จนถึงตอนนี้ 20 แล้ว รู้สึกเก่งมาก เราก้อยากจะโตไปเรื่อยๆ จนทำตามฝันสำเร็จนะ เรานั่งเขียนมาเยอะมากจนตอนนี้สมองเลิกฟุ่งซ่านละ เกือบจะลืมเรื่องเมื่อกี้หมดแล้วดีจัง อยากจะระบายให้คนในครอบครัวมากกว่ามานั่งพิมแบบนี่อีก แต่กลัวแม่จะโทษตัวเอง กลัวแม่เสียใจ ให้เรื่องทุกอย่างมันจบที่เราเองดีกว่า ที่เราไม่กล้า ฆตต เพราะยังคิดถึงแม่ ในอนาคตถ้าไม่มีแม่แล้วเราก้คงตามไปทันที 🫶🫶🫶🫶🫶 เราสัญญากับตัวเองไว้แล้วนะไม่ต้องห่วง จะไม่แต่งงาน ไม่มีความรัก ไม่มีลูก จะอยู่คนเดียวจะได้ไม่มีใครเสียใจหรือเดือนร้อน คือเรากล้าเขียนในนี้เพราะไม่มีใครรู้ว่าเราเป็นใคร มันสบายใจดี  อย่าล้อเรานะคนที่มาอ่าน เราปิดส่วนตัวไม่เป็น🙏🙏🙏 เราทำอะไรก็โดนมาเยอะขอพื้นที่ตรงนี้นะ อย่าล้อนะ