ผมกะแฟนคบกันมาจะ4ปีแล้วคบกันมาเข้าปีที่3ถึงจะย้ายมาอยู่ด้วยกันแต่ผมไม่เคยแม้แต่จะรู้จักญาติพี่น้องของเขาเลยไม่เคยชวนไปบ้านไม่เคยเห็นหน้าพ่อแม่เขาสักครั้งเดียว เราทะเลาะกันบ่อยมากครับแต่ก็เลิกกันไม่ได้สักที ตอนแรกที่คบกันคือทุกอย่างเราสามารถเช็คได้อะไรได้หมดโทรศัพท์ไม่เคยมีรหัสผ่านถ้ามีก็จะรู้ว่ารหัสอะไร แต่2ปีคล้อยหลังมานี้ที่ได้ย้ายมาอยู่ด้วยกันทุกอย่างมันเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือครับคือโทรศัพท์แตะไม่ได้และเริ่มของพื้นที่ส่วนตัวจนต้องเลิกกันครั้งที่1 แล้วต่างฝ่ายต่างเดินไปตามทางที่เลือกแต่เราไม่ได้เปนคนเลือกนะเขาขอจบความสัมพันธ์กับเรา แต่มันไม่ได้เปนแบบนั้นเขากลับมาขอเริ่มให้ เราก็ให้โอกาส แต่มันก็เป็นเหมือนเดิมเขายังอยากจะมีพื้นที่ส่วนตัวเหมือนเดิม แต่ด้วยความที่เรารักเขาเราพยายามจะมองข้ามพยายามจะเข้าใจว่าที่เขาเปนมันอาจจะเปนเพราะนิสัยส่วนตัวของเขารึป่าว ก็เลยคืนดีกัน แต่ในระยะเวลาที่ผมกะแฟนเลิกกันมันมีผู้หญิงคนนึงที่เขาเข้ามาเราได้รู้จักกันแต่บอกไว้ก่อนนะครับว่าผมมองเขาว่าเขาเปนแค่พี่สาวคนนึงครับเพราะผมยังไม่อยากที่จะดึงใครเข้ามาเกี่ยว แต่ก็ได้ไม่นานเราทะเลาะกันอีก รอบนี้มันหนักมากครับคือผมได้ทำร้ายร่างกายแฟนผม เพราะตลอดเวลาที่เราคบกันผมบอกเขาเสมอว่าถ้าไม่รักกันแล้วก็ให้บอกผมนะ อย่าไปแอบคุยรึแอบไปมีอีกคน แต่ผมไม่รู้หรอกว่าแฟนผมเขาแอบคุยรึป่าวเพราะไม่เคยได้ใกล้โทรศัพท์เขาเลย
มันคือของสำคัญของเราที่เราไม่สามารถแตะได้เลยแม้แต่ปลายเล็บ ที่ผมทำร้ายร่างกายเขาก่อนเกิดเรื่องคือทุกอย่างปกติมากครับไปซื้อของมาทำกับข้าวแต่วันนั้นสีหน้าเขามองเราแบบแปลกๆกินข้าวเสร็จเราก็นอนกันปกติแต่พอตื่นเช้ามาคำแรกที่ผมได้ยินจากปากแฟนผมคือ คุณเรามีคนใหม่แล้วนะ ทุกอย่างตอนนั้นคือผมทำอะไรไม่ถูกครับ มันมืดไปหมดเหมือนผมโดนตบหน้ามันไม่รู้สึกเจ็บนะแต่เหมือนใจมันจะขาด ตอนนั้นผมเหมือนถูกหักหลังเปนไอ้โง่โดนสวมเขา แต่ผมยังไม่ได้ทำอะไรนะครับ พยายยามที่จะคิดว่าเขาแค่พูดเล่นเขาแต่งตัวไปทำงาน(ผมทำงานกลางคืนนะตอนนั้น)ผมอยู่บ้านก็ทำกับข้าวรอเพื่อเขาจะกลับมากินข้าวเที่ยง แต่พอกลับมาทุกอย่างมันแย่ลงครับทั้งคำพูดทั้งสีหน้าของเขามันไม่ได้รักษาความรู้สึกของเราแม้แต่น้อย จนมันเกินเรื่องครับถ้าถามว่าผมควรทำแบบนี้มั้ย ไม่ควรอย่างยิ่งครับ แต่กว่าจะรู้ตัวก็ไม่ทันแล้วครับ ผมและเขาเลิกกันเป็นครังที่2 เกือบ2เดือนที่เราเลิกกันผมคิดว่าผมไม่มีหน้ากลับไปเจอหน้าเขาอีกแล้ว แต่เป็นเขาครับที่กลับมาขอคืนดีมาขอโทษเรา อ้อลืมบอกครับว่างานบ้านผมเปนคนทำครับซักผ้าทำกับข้างล้างถ้วยล้างจานรอก่อนที่เขาจะกลับมาจากทำงาน แล้วผมค่อยไปทำงาน แต่ระยะเวลาที่ผมกะแฟนทะเลาะกัน ผู้หญิงที่ผมพูดข้างต้นเขาจะคอยให้คำปรึกษาเราซัพพอร์ตความรุสึกเราทำให้ยิ้มได้ในเวลาที่เรารุสึกเฟลที่สุดก็จะมีคำพูดดีๆจากคนๆนี้เสมอ แต่ผมก็แนะนำให้แฟนผมรุจักนะครับตอนที่เรากลับมาคืนดีกันรอบแรก ไม่ได้ปิดบังและกล้าพูดได้เติมปากว่าผมไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกว่าคำว่าพี่สาวเลยถึงพี่เขาจะไม่ได้คิดกับผมแบบนั้นก็ตาม
เราเลิกกันล่าสุดวันที่ 22 ธ.ค และอย่างที่บอกแฟนผมเขากลับมาขอคืนดีกับผมขอโทษผม ตลอดเวลาผมไม่เคยรู้สึกว่าเขาแคร์ผมแม้แต่น้อยเข้าแทบไม่ต้องขออะไรจากผมเลยเพราะผมทำรอหมด กลับกันสิ่งที่ผมขอมีไม่กี่อย่างเขาไม่สามารถทำให้ผมได้แม้ปต่ขอเดียวทั้งๆที่ผมบอกว่าคุณทำแบบนี้เราไม่สบายใจนะแต่เขาเลือกที่จะทำ แต่เหมือนเดิมครับเพราะความที่เรารักเขามาก เราก็เลือกที่จะมองข้าง และให้โอกาสเขา ตอนนี้กลับมาอยู่ด้วยกันได้เดือนกว่าๆแล้วครับ แต่ทุกอย่างมันไม่มีอะไรเปลี่ยนเลยเขายังคงเปนเขาเปนคนที่เหนความสัมคัญของเราเปนลำดับสุดท้ายโทรศัพท์ของเขาก็ยังสำคัญกว่าเราเสมอ เลิกงานมาหามุมเล่นโทรศัพท์ไม่ให้เราเหนหน้าจอ ตอนนี้คือผมเบื่อหน่ายกับอะไรแบบนี้มากๆ ผมถามเขาว่ามีคุณเข้ามาจีบมั้ยถ้ามีบอกนะมีแต่โมโหใส่ว่าผมคิดเยอะ จนผมเก็บกระเป๋าออกมา แต่ก็ต้องกลับไปหาเขาอีกเพราะคำว่า คุณจะทิ้งเราไปจริงๆหรอและใบหน้าที่ดูเศร้าของเขา ผู้หญิงอีกคนที่ผมเรียกว่าพี่สาวเขาเตือนผมว่าคนนี้เค้าเก็บผมไว้เปนแค่ตัวเลือก ตอนนี้ถ้าผมอยากจะเปิดใจให้โอกาสตัวเองได้ทบทวนว่าสิ่งที่เราพยายามทำอยู่ตอนนี้มันถูกแล้วหรอเราทำเพื่อเขาขนาดนี้แม้แต่บ้านเขาเรายังไม่เคยเห็นญาติเขาเรายังไม่เคยได้ยกมือไหว้ ถ้าเราจะลองคุยกับใครสักคนมันจะผิดมั้ย แต่แฟนผมนะครับ ขนาดผมเห็นแท้ๆว่ามีสายเข้าเขายังบอกว่าไม่มี ผมขอคำแนะนำหน่อยคับ