มีใครเคยมีความรู้สึกแบบเราไหมคะ
เรารู้สึกไม่ชอบการอยู่คนเดียวมากๆ พอมีแฟนก็ติดแฟนมากๆ ช่วงแรกๆ ถึงขั้นไม่อยากให้แฟนไปไหน ถ้าแฟนออกไปไหนเราจะตามไปให้ได้ทุกที่ และเป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ (แอบสงสารเค้านะคะ) เราก็พยายามไม่ตาม แต่ในใจคือ อดทนนะๆๆ เตือนตัวเองตลอดเวลา แต่พอแฟนกลับมาเราจะงอนทันที🥹  มีแฟนกี่คนเราก็เป็นแบบนี้  และการที่จากบ้านที่ต่างจังหวัดมา ใช้ชีวิตใน กทม. 10ปี+ ตอนนี้ ก็ไม่ชิน เราก็แอบร้องไห้ทุกครั้งที่คิดถึงครอบครัวหรือคนที่เรารัก  เรารู้สึกไม่สบายใจเวลาไม่มีใครอยู่ด้วย ขนาดพักอาศัยอยู่กับน้าสะใภ้เราก็ไม่อุ่นใจแอบร้องไห้ รับไม่ได้ทำไมเราเศร้าจัง   จนตอนนี้เราอายุ30+ เรายังรู้สึกแบบนั้น เป็นแบบนั้นอยู่ ยิ่งช่วง กลางๆปี67 เราเลิกกับแฟน ใจเราเคว้งไปหมด เพราะแฟนหนีเราไปและปล่อยเราทิ้งไว้ที่ห้องของเขา ที่เขาพาเรามาอยู่แท้ๆ  มันรู้สึกแย่มากๆ เราขอไปนอนกอดพี่ที่สนิทกัน ขอไปนอนกับน้องข้างห้อง ขอให้น้องข้างห้องมานอนด้วย เราอยากไปนอนไปคุย หรือขอกอดใครสักคน ที่เราไว้ใจ  ช่วงหลังๆ ถ้าเราได้กอดใคร เราจะปล่อยโฮ หรือแม้แต่การคุยโทรศัพท์เราก็ร้องทุกครั้ง แต่พออยู่คนเดียวเรากลับร้องไห้ไม่ออกเลย  ตอนนี้เรารู้สึกแย่มากๆ หรือที่ผ่านมาเป็นเพราะครอบครัว หรือคนรอบข้างไม่ค่อยให้กำลังใจเราเท่าไหร่ ส่วนมากเราสู้และฝ่าฟันปัญหามาเองเกือบทั้งหมด หรือเราขาดความอบอุ่น * เราเป็นพี่สาวคนโต ที่แม่มีสามีใหม่มีน้อง2คน แต่พ่อก็เลี้ยงดูเรานะ  แม่ค่อนข้างพูดให่กำลังใจไม่เป็น พ่อก็เช่นกัน ส่วนน้องๆ ก็ต่างคนต่างใช้ชีวิต  แต่ทำไม เรา รักครอบครัว คิดถึง โหยหา ตลอดมา 😭