เรากับแฟนคบกัน10เดือน เราอยู่ปี1ส่วนแฟนอยู่ม.4 ช่วงแรกที่คบกันก็ได้เจอกันทุกวันเพราะเราอยู่ รร เดียวกัน พอจบก็ต่างไปเรียนคนละทีแต่ก็ยังอยู่ในจังหวัดแต่ที่บ้านแฟนไม่ให้ไปไหนมาไหนกับเราเลย และอีกอย่างเราไม่เคยได้ไหว้หรือพูดคุยกับที่บ้านแฟนเลย เรากับแฟนก็ได้คุยกันแค่ในโทรศัพท์แล้วพอเราสองคนคิดถึงกันมากๆเริ่มแรกแฟนเราขอพ่อให้เราไปหา พ่อแฟนอนุญาตเราก็ได้ไปหาแฟนแค่ทักวันศุกร์คือเจอกันอาทิตย์ละครั้งแล้วได้นั่งคุยกันหน้าบ้านประมาณ5 ซม เป็นแบบนี้ประมาณ4-5เดือน แล้วแฟนเราก็เริ่มลองขอพ่อมาเล่นกับเราที่บ้าน เราก็ไปรับ1ทุ่มแล้วต้องมาส่งตอนตี2-3 เป็นแบบนี้ตลอด แต่เราก็ดีใจที่ยังได้กอด ได้คุยกับแฟนมากขึ้น (ลืมบอกบ้านแฟนกับเราห่างกัน10กว่าโล) เราขี่มอเตอร์ไซค์ไปรับ-ส่งแฟนดึกๆตลอดโดยที่ตัวเองก็สายตาสั้น หลังจากที่ตี2-3จะไปส่งแฟนเราก็ได้เลื่อนมาเป็น6-7โมงเช้าเราดีใจมากได้อยู่กับแฟนมากขึ้น แต่ก็ต้องมีเรื่องก็คือแฟนเราเรียนออนไลน์แล้วก็โควิดระบาดอีกจากที่เคนเจอกันอาทิตย์ละครั้งก็กลับเป็น2อาทิตย์ครั้งเราก็เข้าใจก็ดีกว่าไม่ได้เจอเรากับแฟนเจอกันแบบนี้สักพัก พอแฟนปิดเทอมเราก็ได้กลับมาเจอกันอาทิตย์ละครั้ง แล้วก็มีเรื่องอีกกกกกกกกกก😭😭😭  ทางย่ากับปู่แฟนเราบอกแฟนเราว่าทำไมต้องออกมาหาเรา พี่แฟนที่อายุมากกว่ายังไม่มีใครออกมาหาเลยแล้วแฟนเราอายุน้อยสุดในบ้านทำไมออกมาได้ คือเราได้ยินแฟนบิกแบบนี้เรารู้เลยว่าคงไม่ได้เจอกันหรอกหรืออาจ1-2เดือนเจอครั้งเราร้องไห้หนักมาก เราก็คิดว่าที่บ้านแฟนไม่ชอบเราหรอทำไมไม่เข้าใจเราเลย บางครั้งเราก็คิดว่าแฟนเราคงยังเด็กเกินไปทางบ้านแฟนเลยเป็นห่วง เราเศร้ามาก เราอยากได้วิธีทำอย่างไงให้เราไม่เศร้าและไม่คิดถึงแฟนมากแบบทำตัวสบายๆไม่ต้องยึดติดถ้าถึงเวลาได้เจอกก็ได้เจอเอง มีใครเคยเจอประสบการณ์แบบเราไหมมาแชร์ให้เราฟังหน่อยนะคะ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านความเศร้าของเรานะ