รู้สึกล้มเหลวในชีวิตตอนอายุ 27

สวัสดีค่ะ เราอยากมาระบายและขอความคิดเห็น หรือแนวทางจากเพื่อนสมาชิกชาวพันทิป นี่เป็นกระทู้แรก ถ้าผิดพลาดยังไงต้องขออภัยด้วยค่ะ
เรื่องมีอยู่ว่าตอนนี้เราตกงานมา 2 เดือนกว่าแล้วค่ะ เครียดมากๆ ซึ่งขอท้าวความแบบนี้นะคะ เราเป็นเด็กต่างจังหวัดเข้ามาเรียนใน กทม. ในมหาลัยชื่อดังแห่งนึงค่ะ เรียนคณะวิศวกรรม ซึ่งตอนมาเรียนเราเองไม่รู้เลยค่ะว่าชอบอะไร สนใจอะไร เหมือนเลือกเรียนมาตามกระแสกลุ่มเพื่อน ณ ตอนนั้น เราเรียนจบมาอย่างทุลักทุเลค่ะ ด้วยตอนที่เรียนมัธยมที่ต่างจังหวัดพื้นฐานไม่แน่นด้วย แต่สอบเข้ามหาลัยมาด้วยโควต้า (สอบสัมภาษณ์อย่างเดียว) เทอมแรกเกรดแย่มากค่ะ ใจก็อยากซิ่ว แต่ติดที่ปัญหาการเงินค่ะ เลยไม่สามารถซิ่วได้ ต้องกัดฟันเรียนให้จบ แต่ก็จบภายใน 4 ปีนะคะ ด้วยเกรดอันน้อยนิด พอจบออกมา ก็เจอช่วงโควิดพอดี หางานค่อนข้างยากค่ะ อาจเพราะเราไม่อยากย้ายไปทำงานในเมืองด้วย มหาลัยที่เราเรียนอยู่แถบชานเมือง ค่าครองชีพค่อนข้างโอเคค่ะ  แต่ก็ได้งานแรกมาซึ่งไม่ตรงสาย เพราะเราเองไม่อยากทำงานด้านวิศวะแล้ว งานแรกเป็นงานเกี่ยวกับงานขายค่ะ ทำอยู่ไม่ถึงปี เพราะบริษัทไม่ต่อสัญญาค่ะ  เราก็ออกมาหางานใหม่ การหางานช่วงนั้นไม่ยากค่ะ แต่ปัญหาคือ มักจะเจอแต่ที่ไม่ตรงปก เข้าไปได้ไม่กี่วันก็ออก เลยรู้สึกล้มเหลวอยู่บ่อยๆค่ะ  ส่วนใหญ่จะเจอบริษัทที่ไม่มีสัญญาจ้างให้เซ็นต์ เคยเจอแม้กระทั่งทำงานไป 1 สัปดาห์แล้วพึ่งได้เซ็นต์สัญญา แต่เงินไม่ตรงตามที่คุยกันไว้ค่ะ ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นตำแหน่งที่คนเข้าๆออกๆ เจอแบบนี้อยู่ 2-3 ครั้ง จนมาได้งานที่ 2 ซึ่งการเดินทางค่อนข้างไกล (ขี่มอไซต์ เลิก 3-4 ทุ่ม) มีครั้งนึงเลิกดึกแล้วติดฝนอยู่ใต้สะพาน มี ผช ขับรถมาจอดแล้วเดินตรงเข้ามาหา ทำให้เรากลัวมาก รีบขี่รถฝ่าฝนตกกลับมา เหตุการณ์นั้นทำมห้ตัดสินใจลาออกค่ะ เพราะงานโหลดไม่มีคนมาเพิ่มต้องเลิกดึกและไม่ได้โอที (งานที่ 2 ทำอยู่ 4 เดือน) เราใช้เวลาหางานใหม่อยู่เดือนกว่าๆค่ะ จนได้งานที่ 3  งานนี้ดูโอเคขึ้นมาหน่อยค่ะ ทำได้ประมาณ 2 ปี แต่จุดเปลี่ยนอยู่ที่ บริษัทประสบปัญหาทางเศรษฐกิจ ขาดทุนต่อเนื่อง ทำให้ปลดพนักงานระดับสูง และจ่ายเงินเดือน 75% เราเองถูกโยกย้ายไปทำตำแหน่งอื่นแทนพนักงานที่ลาออก เนื่องจากไม่มีนโยบายรับคนเพิ่ม แต่งานที่ทำคนละสายงานกับที่เราเคยทำ เราไม่ถนัดืและไท่ชอบค่ะ บวกกับไม่มีคนช่วย เพราะพนักงานส่วนใหญ่ทยอยลาออกกัน  เราเองก็ทนไม่ไหว จนลาออกมาเหมือนกัน  แต่ครั้งนี่ต่างจากครั้งอื่นๆ เพราะงานหายากมากๆค่ะ ช่วงว่างงานนานกว่าที่ผ่านมา เจอแต่งานที่กดเงิน และยังเจอบริษัทที่ไม่ตรงปกอีกเหมือนเดิม  พอได้งานไปทำงานก็เจอบริษัทที่ไม่มีสัญญาจ้างให้เซ็นต์  บริษัทดีๆใหญ่ๆ ก็ไม่เปิดรับสมัคร เราเองไม่ค่อยมีทางเลือก จึงสมัครบริษัทเล็กๆไปก่อน แต่ก็นั่นแหละค่ะ เจอเหตุการณ์เดิมๆ ทั้งตอนสัมภาษณ์บอกว่ารับประจำ เข้าไปจริงๆบอกสัญญาจ้างชั่วคราวก็มี หรือแม้กระทั่งตกลงเงินไง้เท่านี้ืเข้าไปทำจริง ลดเงินเราก็มี ซึ่งพอเจอแบบนี้ เรามักจะไม่ไปต่อค่ะ   แต่มันก็ผิดหวัง เพราะเราคาดหวังกับงานใหม่เสมอ แต่งานที่ได้มักจะไม่ตรงปก ไม่เหมือนที่คุยกันไว้ตอนสัมภาษณ์  จนรู้สึกว่าตัวเองไม่ประสบความสำเร็จอะไรเลย หางานดีๆไม่ได้ซักที ทั้งที่ตอนว่างงานเราอ่าน นส เตรียมสอบ หาความรู้ พัฒนาตัวเองอยู่ตลอด อาจจะมีคนสงสัยทำไมไม่ย้าจไปหางานที่อื่น ลืมบอกว่าเราแค่ฃงานแล้วค่ะ สามีทำงานที่นี่ (ที่ที่เราเรียนจบ) สามีได้งานที่ค่อนข้างโอเค เลนไม่อยากย้ายค่ะ เลยเป็นเราที่ต้องหางานในระแวกนี้ ที่พอเดินทางได้  ด้วยเหตุการณ์ที่ผ่านมา มันทำให้รู้สึกผิดหวังมนตัวเองค่ะ เหมือนทำอะไรก็ไม่เก่ง ไม่ประสบความสำเร็จอะไรเลยซักอย่าง ทุกครั้งที่เริ่มใหม่มันเหนื่อยเสมอ ไม่อยากเริ่มใหม่บ่อยๆค่ะ แต่ก็ยังไม่เจอที่ๆอยู่ยาวได้เลย ขอบคุณสำหรับท่านที่อ่านจบนะคะ เราแค่อยากมาระบายค่ะ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่