เป็นคนหวงความเป็นส่วนตัวมากๆ แต่คนรอบข้างไม่เข้าใจเวลาถ่ายรูปที่ติดเรา เราจะบอกครอบครัวกับเพื่อนเสมอว่าห้ามเอาลงโซเชียลหรือถ้าเอาลงให้หาสติ๊กเกอร์แปะหน้าแปะตัวไว้ห้ามให้เห็นเราเพราะเราไม่มั่นใจในตัวเองแล้วก็ไม่อยากเปิดเผยตัว

แล้วเรามีกลุ่มไลน์ครอบครัวเวลามีกิจกรรมอะไรข้างนอกเราก็อยากส่งรูปให้พ่อกับแม่ดูด้วยแต่เวลาส่งรูปให้ดูก็ย้ำทุกครั้งว่าห้ามเอาลงโซเชียล แต่ก็เหมือนเดิมเพราะพ่อชอบแอบเอารูปเราไปลงเฟส เรารู้สึกนอยอายมากเหมือนโดนประจาน ไม่โอเคมากๆความรู้สึกดิ่งสุดๆร้องไห้อยู่คนเดียวทุกครั้งที่ไปเจอแบบนี้

เบื่อที่พ่อชอบเอาเราไปคุยเมคฟันบูลลี่หลายๆเรื่อง เราเคยดิ่งเกือบๆจะเป็นซึมเศร้า ก็เอาเรื่องนี้ไปคุยหัวเราะกับญาติๆว่าเราเป็นซึมเศร้าทั้งๆที่ตอนนั้นเราเอ่ยปากบอกพ่อให้พาไปโรงบาลจิตเวทเลยมันไม่ไหวแล้วแต่พ่อก็ช่วยพูดปลอบจนเราไม่ได้ไปโรงบาลจิตเวทแต่ก็กลับเอาเรื่องนี้มาเมคฟัน

กับเพื่อนสนิทอีกคนเราบอกเราย้ำตลอดถึงเหตุผลที่ไม่ให้เอารูปที่ติดเราลงโซเชียล ถ้าลงก็ให้แปะสติ๊กเกอร์ไว้อยู่ตลอด เคยไปบ่นเรื่องที่พ่อชอบเอารูปเราไปลงถึงขั้นเราอยากตา ย อยากหายไปจากโลกนี้ไม่โอเคมากๆ แต่นางก็เอารูปที่มีเราโดนแปะสติ๊กเกอร์ปิดหน้าไว้แต่ก็ยังใส่ข้อความที่ระบุชื่อเราลงไป เรานอยอยากตา ยมาก ย้ำตลอดเรื่องแบบนี้แต่ก็ยังทำ เวลานางดิ่งนางมีปัญหาเราก็ช่วยปลอบช่วยให้คำแนะนำตลอด ไม่เคยเอาความลับของนางไปเล่าให้คนอื่นฟัง ใส่ใจตลอด แต่เวลาเรามีปัญหาไปปรึกษานางก็ได้แต่คำปลอบแบบผิวเผิน

รู้สึกเหมือนโดนประจาน ไม่มีใครเคารพความรู้สึกของเราเลย มันมีอะไรอีกหลายๆเรื่องที่เราขอร้องบอกว่าอย่าทำแต่ก็ยังทำ เราเบื่อ เราทนไม่ไหวแล้ว สภาพจิตใจแย่มาก ผิดหวังไม่เหลือความไว้ใจให้ใครแล้ว